ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΟΚΛΑΣΙΑ
(Εφ’ Ολης της Ύλης)
A. Ο “ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ” ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
Σαν διεφθαρμένος επιβάτης του βυθιζόμενου Τιτανικού, με το «αδιάφθορο» πλήρωμα να μας χαιρετά απ’ τις σωστικές λέμβους και τον ζαβλακωμένο καπετάν Στόκο να παρακολουθεί το θέαμα από ελικοπτέρου, έγραψα αυτές τις γραμμές όχι για να τις βάλω στο μπουκάλι και να τις πετάξω στη θάλασσα για όποιον τις εύρει, αλλά για να διασκεδάσω το φόβο και την αγωνία που μας τριγυρίζουν, παρέα με τους καρχαρίες που μαζεύτηκαν από το βορρά γύρω απ’ το ναύγιο οσμιζόμενες σάρκες και αίμα. Δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας, άλλωστε με τόση σοφία που κυκλοφορεί στη Μαξίμου μόνο γύπες και κοράκια θα πετούν σε λίγο πάνω απ’ την Ελλάδα, αλλά χαραμάδες για λίγο φως στην επερχόμενη πολική νύχτα.
Η μεταπολιτευτική πολιτική ζωή των πολυτεχνητών και σαλτιμπάγκων, έχοντας κλείσει ένα φαύλο κύκλο 37 ετών, πρέπει λογικά να βγεί στη σύνταξη. Τα δέκα σκαστούρια της αντίστασης και τις τρεις νύχτες του Πολυτεχνείου τις εξαργύρωσαν και με το παραπάνω:κορόιδεψαν, σφετερίστηκαν, λεηλάτησαν, πούλησαν, έκλεψαν, έφαγαν, κατέστρεψαν, πρόδωσαν. Υπάρχουν και κάνα δύο ρήματα ακόμα που χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά τους, αλλά τ’ αφήνω στη διακριτική σας ευχέρεια.
Κατά την «ηρωική» περίοδο της επταετίας (1975 – 1981) που ακολούθησε την «επταετία», αφού εμπεδώθηκε η δημοκρατία άρχισε η σπορά των ζιζανίων για τη σταδιακή μετάλλαξή της σε ολιγαρχική ασυδοσία, πράγμα που κατοχυρώθηκε συνταγματικά δύο επταετίες αργότερα με την αναθεώρηση του 1996 και την καθιέρωση της βουλευτικής ασυλίας (Αρθρο 62 Σ.). Η παιδεία και η δημόσια διοίκηση κομματικοποιήθηκαν και αποσαθρώθηκαν, η παραγωγική βάση (πρωτογενής και δευτερογενής) συρρικνώθηκε, το παρεμπόριο και το νταβατζιλίκι αποθεώθηκαν, η αναξιοκρατία θεσμοθετήθηκε και η τιμιότητα… περιθωριοποιήθηκε. Το Εθνικό Προϊόν αυξήθηκε ελέω εξωτερικού δανεισμού, ευκόλως και απερισκέπτως συναπτομένου τω καιρώ εκείνω, με αναπόφευκτο αποτέλεσμα τη χρεωκοπία και την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας.
.
B. ΕΝΑΣ ΓΙΑΝΚΗΣ ΣΤΟ… ΕΛΛΑΝΤΑ
Θα διαφωνήσω καθέτως, οριζοντίως και …διαγωνίως με εκείνους που ελαφρά τη καρδία διατείνονται ότι ο πεφωτισμένος ηγέτης “μας”, ο Φόρεστ Γκαπ, ο αυτοαποκαλούμενος και εθνοσωτήρας μας, είναι… πουλήμένος. Κατ’ αρχήν, εάν εσείς ήσασταν… αγοραστής, θα χαραμίζατε έστω και μια δραχμή για να τον αγοράσετε; Κατά δεύτερον, είναι γνωστό – και δεν το κρύβει άλλωστε ούτε ο ίδιος – ότι ο Γκαπ είναι ένας γηγενής Αμερικανός (εξ εβραιοπολωνής μάμμης και εξ εβραιοαμερικάνας μαμάκας, για την ακρίβεια) ο οποίος ουδέποτε αποποιήθηκε την ιθαγένεια αυτή. Μια ιθαγένεια[1] εκ της οποίας απορρέουν κάποιες υποχρεώσεις για όσους την κατέχουν, όπως:
- Να κάνουν φορολογική δήλωση κάθε χρόνο στην αμερικανική κυβέρνηση και να πληρώνουν φόρους πάνω σε όλα τα εισοδήματα τους, ανεξάρτητα από που διαμένουν και από που προέρχονται αυτά τα εισοδήματα. [Εν Ελλάδι μπορεί να απολαμβάνει τις φορολογικές αβάντες των «ταγών» μας, αλλά στην Αμερική τα… ακουμπάει κανονικά, πίσω από την πλάτη μας και πάνω στην καμπούρα μας!]
- Κάθε φορά που έρχονται στις ΗΠΑ να χρησιμοποιούν αποκλειστικά και μόνο αμερικανικό διαβατήριο, χωρίς την δυνατότητα να απολαμβάνουν διπλωματικής ασυλίας, μια και όλοι οι αμερικανοί πολίτες είναι ίσοι και έχουν ίσα δικαιώματα. [Κι εμείς εδώ στην Poor Costaina’s Land είμαστε όλοι ίοοι, εκτός από τους βουλευτές που είναι… ισότεροι!]
- Να τηρούν πίστη και υποταγή στις ΗΠΑ και ποτέ να μην συμμετέχουν σε πόλεμο εναντίον των ΗΠΑ ή να βοηθούν τους εχθρούς αυτών. [Στο σημείο αυτό ο Φόρεστ παίρνει άριστα! Θα τον ζήλευε και ο επίσης μυαλοφυγόδικος συμπατριώτης του Τζωρτζ Μπους!]
- Όποιος αμερικανός πολίτης παραβεί τα ανωτέρω, μπορεί να καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία και να αντιμετωπίσει ακόμα και την ποινή του θανάτου. [Οkey Γιάνκηδες, κουλάρετε! Το παιδί σας δίνει… και γη και ύδωρ, και βουνά και θάλασσα, και υφαλοκρυπίδα και ότι άλλο οίδα! Μας πήρε τα σώβρακα προς χάρη των τρaπεζών σας και τώρα έβαλε χέρι και στα σπίτια μας…]
Από την ίδια πηγή (υποσημείωση 1) μαθαίνουμε ότι παγκοσμίως υπάρχουν μόνο δύο προηγούμενα αρχηγών κρατών με αλλοδαπή ιθαγένεια: του Alberto Fujimori (πρώην προέδρου του Περού, με ιαπωνική και περουβιανή ιθαγένεια) και του John Turner (πρώην πρωθυπουργού του Καναδά, με καναδική και βρετανική ιθαγένεια[2]). Αντιλαμβάνεται κανείς ότι η κοινή λογική και η στοιχειώδης πολιτική ευθιξία – για να μην ανακατέψω την στραπατσαρισμένη προ πολλού εθνική περηφάνεια – θα επέβαλαν σε κάποιον νουνεχή πολιτικό να αποποιηθεί[3] την ξένη ιθαγένεια, όπως έκανε και ο πατέρας του Αντρέας όταν επέστρεψε στην Ελλάδα για να πολιτευτεί πλάϊ στον… πατέρα του (σόι το βασίλειο)!
Και τί σημασία έχει η διατήρηση της αμερικανικής ιθαγένειας από τον Γκαπ, θα μπορούσε, εύλογα, να ρωτήσει κάποιος (ακόμα κι αν δεν υπάγεται στην τάξη των γλοιωδών πρασινοσκωλήκων), σε σχέση με την άσκηση των καθηκόντων του ως πρωθυπουργού; Η απάντηση είναι ότι πέραν των υποχρεώσεων (θεωρητικών και πρακτικών) που συνεπάγεται αυτή και πέραν της σημειολογικής βαρύτητας ως προς την «εξάρτηση», στην πράξη αποδεικνύεται καθαρά ότι ο Γκαπ ενεργεί ανερυθρίαστα – και σχεδόν ρομποτικά – σαν διορισμένος δερβέναγας[4] του αμερικανικού δοβλετίου που λέγεται «Ελλάς». Ένας “διορισμός” που έγινε με τις διαδικασίες της (…κληρονομικής) κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (=ολιγαρχίας), ήτοι με κάλπες και φανφάρες, ως συνήθως. Με τις ίδιες αφανείς (και κατά τύπον φανερές) διαδικασίες με τις οποίες είχαν “οριστεί” και οι προκάτοχοί του, μηδενός εξαιρουμένου, και του αγιοποιηθέντος πατρός του συμπεριλαμβανομένου.
Ως προς τον τελευταίο, από τις αρχές του προηγούμενου χρόνου, κυκλοφορεί ευρύτατα στο διαδίκτυο ένα έγγραφο που είχε πρωτοδημοσιευτεί στο βιβλίο του Κων. Μπαρμπή «Η Ελλάδα Ξανασταυρώνεται»[5] και σύμφωνα με το οποίο ο ιδρυτής του Π.Α.Κ.[6] χρηματοδοτήθηκε από ένα όμιλο αμερικανικών εταιρειών (ARAMCO, Chase Manhattan Bank κ.α.) με 100.000.000 $ για να ιδρύσει ένα νέο κόμμα (το ΠΑΣΟΚ) που θα λειτουργούσε σαν ανάχωμα στην άνοδο της αριστεράς. Ακόμα και αν το έγγραφο[7] αυτό ήταν κατασκευασμένο[8], όπως ισχυρίζονται κάποιοι, οι πολιτικές πράξεις που ακολούθησαν την άνοδο του «κινήματος» στην εξουσία (1981 και μετά) φαίνεται πως δικαιώνουν σε μεγάλο βαθμό το περιεχόμενό[9] του. Σύμφωνα μ’ αυτό, ο ηγέτης του υπό ίδρυση κόμματος δεσμευόταν για μια πολιτική που θα ανταποκρινόταν στις επιταγές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ενώ η όποια «πολεμική» που ενδεχομένως θα ασκούσε εναντίον αυτών (για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης), θα περιοριζόταν μόνο σε… λεκτικό επίπεδο. Επίσης, δεν θα «ακουμπούσε» (ο χορηγούμενος) το Κυπριακό, με αντάλλαγμα την μη ύπαρξη προβλημάτων με την Τουρκία.
Μπορώ να συμφωνήσω με όσους υποστηρίζουν ότι το περιβόητο αυτό έγγραφο είναι κατασκευασμένο και ότι η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ δεν συνδέεται με Αμερικανούς κουβαρντάδες και με μυστικές υπηρεσίες. Όμως, όπως υπαινίχθηκα και πιο πάνω, η πολιτική ιστορία της χώρας, σε όλη τη διαδρομή της από τη μεταπολίτευση ως σήμερα, δείχνει ότι η εξωτερική της πολιτική κινείται αυστηρά πάνω σε αμερικανικούς τροχούς. Ο Αντρέας «έφτιαχνε» το λαό με τα γνωστά μπαλκονάτα πυροτεχνήματά του – «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο», «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», και άλλα τέτοια μαχαλομαγκίτικα – αλλά πέραν αυτού ουδέν. Ούτε από το ΝΑΤΟ βγήκε ποτέ, και στην ΕΟΚ στρογγυλοκάθησε, ούτε το «Χόρα» βύθισε, αλλά και το Κυπριακό… καταχώνιασε! Σε καμμιά περίπτωση δεν πήγε κόντρα στους συμπατριώτες της οικογένειάς του. Είχε τον τρόπο να χορταίνει τον κόσμο με ό,τι ήθελε ν’ ακούσει, μα στην πράξη έκανε τα αντίθετα. Εκείνα τα φολκλορικά ανοίγματά του με τα διεθνοσοσιαλιστικά κινήματα – τύπου Καντάφι και Μουμπάρακ – και τους «τρίτους δρόμους» – δεν τα έπαιρνε σοβαρά ούτε ο ίδιος. Την ίδια πολιτική, χωρίς όμως το ανδρεϊκό ραφινάρισμα, εφάρμοσε και ο διάδοχός του Κινέζος, ο οποίος μάλιστα δεν παρέλειψε να εκβάλλει και ένα βαθύτατο «ευχαριστώ» προς τους «πάτρονές» μας για την “βοήθειά” τους κατά την αποφράδα νύχτα των Ιμίων, αλλά και ο πανέξυπνος κανακάρης του, ο διαδικτυοπρόβλητος Γκαπ, που διακήρυσσε πως θα τα «άλλαζε όλα». Πέρα από την «Παναγία» που μας αλλάξε και το «Χριστό» που μας βγάζει, με αντεροβγαλτική συνέπεια κάθε μέρα, στη διεθνή σκηνή τρέχει σαν την άδικη κατάρα προσπαθώντας να χτίσει το προφίλ του μεγάλου ηγέτη με ζεϊμπέκικα, καρσιλαμάδες και πράσινα άλογα! By the way, που λένε και οι “σύμμαχοί” μας, ή παρεπιπτόντως, που λέμε εμείς οι ιθαγενείς, οι δεξιάτζες Καραμανλήδες (και αυτοί της ίδιας σχολής θιασώτες), «Εθνάρχης» και Μπουχέσας, τουλάχιστον, τόλμησαν σε δύο περιπτώσεις να υπερβούν τα… εσκαμμένα: με την έξοδο από το πολιτικό σκέλος του ΝΑΤΟ ο πρώτος (έστω και για λίγο) και με την υπογραφή του ρωσικού αγωγού φυσικού αερίου (Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη) ο δεύτερος! Αντίθετα, το «πατριωτικό» σοσιαλιστικό κίνημα και τον Οτσαλάν «κάρφωσε» στους Τούρκους, και στον πόλεμο κατά της Σερβίας συμφώνησε, και τη συμφωνία με τους Ρώσους ακύρωσε. Για να μην μπούμε στα… βαθιά και μιλήσουμε για υφαλοκρηπίδες, ΑΟΖ και τα τοιαύτα. Σε όλες τις… πλειοδοσίες υπέρ τρίτων ο Γκαπ ήταν παρών υπογράφοντας και με… τα τέσσερα. Ένα γραπτό δείγμα πατριωτικού… ενδοτισμού του Γκαπ υπάρχει σε συνέντευξη τύπου στο Τορόντο (πηγή: Περιοδικό «Νέμεσις», τεύχος Ιαν.-Φεβ. 2004). Απολαύστε το με… συγκρατημένη αγανάκτηση:
«Προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα γης λιγότερα από εκείνα που μας ανήκουν, και να κοιμόμαστε τα βράδια ήσυχοι και ασφαλείς, παρά να έχουμε ότι μας ανήκει και να μην μπορούμε να κλείσουμε μάτι από τον κίνδυνο κάποιας ξαφνικής επίθεσης κακόβουλων γειτόνων εναντίον μας». Γιώργος Παπανδρέου (Συνέντευξη τύπου, Τορόντο Καναδά, 1999)
Πάρτονε στο γάμο σου να σου πει «και του χρόνου!» ή στείλε τον για διαπραγματεύσεις, να σου πάρουν και τα σώβρακα! Λες και μίλαγε το ζωντανό για «στρέμματα» του αμπελιού του ή την αυλή του παπαντρέϊκου στο Τορόντο! Με τέτοια αγάπη για την μακαριότητα του ύπνου, δεν είναι τυχαίο που κοιμάται ολόρθος και που κουβάλησε στο Υπουργείο Εξωτερικών για «συμβούλους» τα μισά αποβράσματα[10] της CIA και του State Department: Alex Rontos, Gregory Maniatis, Eerik-Niiles Kross και άλλα μπουμπούκια εύοσμα της ίδιας συνομοταξίας. Μπορεί να ακούγεται σαν… ποντιακό ανέκδοτο, αλλά πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που προσλαμβάνει και χρυσοπληρώνει τους… υπονομευτές της!
Ακολουθώντας λοιπόν το σκεπτικό των πιστών… πρασινοσκωλήκων[11] που ορκίζονται στη μεγαλοσύνη του πατρός και την… αγαθοσύνη του υιού, δεν θα υποστηρίξω πως ο υιός πληρώνει “ανεξόφλητα γραμμάτια”, όπως δηλαδή ισχυρίζονται όσοι παίρνουν σαν δεδομένη την αμερικανική «χορηγία» για την ίδρυση του κινήματος, αλλά θα εικάσω ότι ο Γκαπ, ως ιθαγενής Αμερικανός πολίτης πιστός στα καθήκοντα που απορρέουν από αυτή την ιδιότητα, κάνει ότι μπορεί προκειμένου να υπηρετήσει την φυσική του πατρίδα, την Αμερική, μιας και την επίκτητη, την Ελλάδα, την έβλεπε – και την έβλεπαν οικογενειακώς[12] – σαν αγελάδα[13] για… άρμεγμα! Έτσι υπό την ιδιότητά του ως… manager του βαλκανικού προτεκτοράτου Greece εργάζεται για την υλοποίηση των στόχων της αμερικανικής πολιτικής η οποία, σε ό,τι αφορά τα καθ’ ημάς, στοχεύει στον απόλυτο έλεγχο των Βαλκανίων (μέσω της ομογενοποίησής τους) και την ενίσχυση του ηγετικού ρόλου της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή. Επειδή ήταν σίγουρο ότι οι Έλληνες, ως ο παλιότερος, ιστορικότερος και πλέον… περίεργος λαός των Βαλκανίων, δεν θα έβλεπαν με καλό μάτι την αχταρμοποίησή τους, θα έπρεπε για την καθυπόταξή τους να εφαρμοστούν με «συνεπή» τρόπο τα σχέδια της Λέσχης Bilderberg, όπως αυτά χαράχτηκαν από τον ισόβιο πρόεδρό της, τον βρομύλο Henry Kissinger, πρώην Υπ.Εξωτερικών των Η.Π.Α., ο οποίος σε ομιλία του στην Ουάσιγκτον (1974) έλεγε:
“Οι Έλληνες είναι αναρχικοί και δύσκολα κουμαντάρονται. Γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να χτυπήσουμε βαθιά μέσα στις πολιτισμικές τους ρίζες: έτσι ίσως καταφέρουμε να τους αναγκάσουμε να συμβιβαστούν. Εννοώ βέβαια να χτυπήσουμε την γλώσσα τους, την θρησκεία τους, τα πολιτισμικά και ιστορικά αποθέματα, έτσι ώστε να ουδετεροποιήσουμε την δυνατότητα τους να αναπτύσσονται, να διακρίνουν τους εαυτούς τους, ή να αποδεικνύουν ότι μπορούν να νικούν, έτσι ώστε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια στα στρατηγικώς απαραίτητα σχέδια μας στα Βαλκάνια, την Μεσόγειο, και την Μέση Ανατολή.”
Αμ’ έπος, αμ’ έργον! Δεν πρέπει να υπάρχει νοήμων Έλληνας που να μην έχει αντιληφθεί τη ραγδαία αποδόμηση που συντελέστηκε τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια σε όλα τα στοιχεία που αποτελούν τους αρμούς της εθνικής μας ταυτότητας. Να ισοπεδωθούμε ώστε να γίνουμε ένα κομμάτι στο παζλ της παγκοσμιοποίησης της οποίας ο Γκαπ είναι οπαδός και απροκάλυπτο φερέφωνο[14]. Έτσι λοιπόν γίναμε μάρτυρες της χειροτέρευσης και του αφελληνισμού της παιδείας[15] της «στρογγύλευσης» της Ιστορίας[16], της υποβάθμισης του πολιτισμού και της συρρίκνωσης της γλώσσας[17]. Παράλληλα, με το ξεχαρβάλωμα της παραγωγικής βάσης της χώρας και την διόγκωση του εξωτερικού χρέους, ως αποτελέσματος της πολιτικής αβελτηρίας, διαφθοράς και ανικανότητας, φτάσαμε στην εκχώρηση της ανεξαρτησίας μας σε ξένα κέντρα (Ε.Ε. – Δ.Ν.Τ.-ΗΠΑ) και πλέον οδεύουμε σταθερά προς το ξεπούλημα των πάντων, στη διάλυση του κοινωνικού ιστού και στην υποθήκευση του μέλλοντος των παιδιών μας. Και το χειρότερο απ’ όλα, γίναμε ρεντίκολο σε όλη την Ευρώπη εκλιπαρώντας τη βοήθεια ανύπαρκτων μέχρι χθες κρατών. Από τα «λεφτά υπάρχουν» και το «μαζί τα φάγαμε» φτάσαμε στα απανωτά χαράτσια και στην απίθανη… Eυαγγελική ρήση: «δεν πρόκειται περί φόρου αλλά περί… τέλους!». Με τόσο… αποτελεσματικούς ολετήρες, οι εχθροί μας φαντάζουν για… φιλέλληνες!
C. ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΕΣ ΜΕ… ISO
Μιλώντας για φιλελληνισμό και αναλογιζόμενος την ανιδιοτέλεια της πλειονότητας των φιλελλήνων, τα «παίρνω στο κρανίο» όταν ακούω τους σημερινούς πολιτικούς να κομπορρημονούν περί της «προσφοράς» τους και να θεωρούν την ανάμιξή τους στα κοινά περίπου σαν… αυτοθυσία. Βέβαια, δεν μας λένε, ποιός από δαύτους – πλην ελαχίστων – εάν εργαζόταν στον ιδιωτικό τομέα θα έπαιρνε περισσότερα από το 20 % της βουλευτικής τους αποζημίωσης, χωρίς να υπολογίσουμε τα… παραφερνάλια; Ο πατέρας του Γκαπ, ο μεγάλος σοσιαλιστής και πατριώτης, κατέβηκε στην Ελλάδα σχεδόν με το ζόρι, αφού – όπως έγραφε το 1957 στον κουμπάρο του Αδαμάντιο Πεπελάση (μετέπειτα διοικητή της ΑΤΕ) μας έβλεπε σαν… καγκουρώ (να υποθέσω πως μας μπέρδευε με την… Αστραλία;): «… Τι να κάνω εγώ σε μία χώρα που κατοικείται από οκτώ εκατομμύρια καγκουρώ;». Τελικά, υποχωρώντας στο κάλεσμα του πεπρωμένου του και στα… φιλοζωικά του αισθήματα, ο Ελληνοαμερικανός εβραιοπολωνικής καταγωγής καθηγητής μας έκανε τη χάρη και παλινόστησε, για να στήσει – δέκα πέντε χρόνια αργότερα – το δικό του μαγαζί που εκτός από … καγκουρώ περιελάμβανε και ύαινες, και καρχαρίες, και φίδια, και γύπες, και ιέρακες, και σκώληκες και ακρίδες. Φυσικά, περιελάμβανε ένα κλασσικό… μπούφο (ονόματα… δεν λέμε) και σμήνος κηφήνων. Τα ελάχιστα περιστέρια που παρεισέφρησαν, φαγώθηκαν στην πορεία.
Με την άνοδό του στην εξουσία ο κύριος καθηγητής, πάνω απ’ όλα, εμπέδωσε «πνεύμα και ηθική», δίδαξε δε… «αξιοκρατία»! Η οικογενειοκρατία[18] μπήκε κι αυτή, μαζί με τη δεξιά, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας! Το ότι έκανε τη γυναίκα του Πρόεδρο των Ελληνίδων Γυναικών, ενώ ήταν… Αμερικανίδα υπήκοος, τον πρωτότοκο γυιό του βουλευτή και αργότερα υφυπουργό, τον άλλο γυιό του, Αντρίκο, “ειδικό σύμβουλο” στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, τον γαμπρό του διοικητή στον ΟΑΕΔ και αργότερα στο ΙΚΑ, την κόρη του, Θοδώραινα, μέλος σε «Επιτροπές Εργασίας» της Α.Τ.Ε. και τον κουμπάρο του Αδαμάντιο διοικητή της Α.Τ.Ε., δεν αποτελεί τυπικό δείγμα… νεποτισμού (< nepos = ανηψιός) αφού στη λίστα δεν φαίνεται ούτε ένα… ανηψίδι! Την ίδια… αδιάφθορη και «λεβέντικη» τακτική ακολούθησε ολόκληρο το Κίνημα, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του ιδρυτή του. Δεν θα θίξουμε τον τακτικώς.. άτακτο οικογενειακό βίο του ανδρός, γιατί αφ’ ενός μεν αποτελούσε… κληρονομικό κεκτημένο από τον πατέρα του, αφ’ ετέρου δε ενδυνάμωνε το μετα-αμερικανικό προφίλ του ως Έλληνος ανδρός «πολλά βαρέως»!
Για να αλλάξουμε λίγο διάθεση και για να εκτονωθεί ενδεχόμενη δυσφορία σας από την υπενθύμιση… οικείων κακών, παραθέτω το παρακάτω ιστορικό ανέκδοτο[19]::
Το 1951, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Νικόλαος Πλαστήρας[20], η ζυθοποιία ΦΙΞ έβαλε αγγελία στις εφημερίδες και ζητούσε έναν οδηγό αυτοκινήτου. Με την ανεργία που υπήρχε τότε, παρουσιάστηκαν δεκάδες υποψήφιοι. Ανάμεσά τους και ένας μεσόκοπος άνθρωπος του μόχθου που δήλωσε στον υπάλληλο τον επιφορτισμένο με την πρόσληψη ότι ονομάζεται Πλαστήρας. Ο υπάλληλος του ΦΙΞ κύτταξε τον υποψήφιο πάνω από τα γυαλιά του και σκέφθηκε ότι μπορούσε να κάνει και λίγο χιούμορ. “Τον πρωθυπουργό τι τον έχετε;”, ρώτησε γελώντας. Ο άνθρωπος που ζητούσε δουλειά δίστασε για λίγο και μετά είπε χαμηλόφωνα, σχεδόν σαν να ντρεπόταν γι’ αυτό: “Είναι αδελφός μου. Αλλά τόσο εκείνος, όσο κι εγώ, επιθυμούμε αυτό να μη σας επηρεάσει, αν υπάρχει κάποιος κατάλληλος γι’ αυτή τη θέση”…
Μάλλον μελαγχολήσατε. Το ίδιο συνέβη και σε μένα όταν το διάβασα. Σημειωτέον ότι ο Πλαστήρας έζησε ασκητικά και πέθανε πάμφτωχος. Όπως ακριβώς οι πολιτικοί του σήμερα! Άκηδες και «-άκηδες» όλου του χρωματικού πολιτικού φάσματος.
D. ΤΩΝ “ΕΧΘΡΩΝ” ΤΑ ΦΟΥΣΑΤΑ ΠΕΡΑΣΑΝ”
Ας αφήσουμε όμως τη «φτώχεια» του 1951 κι ας πάμε στη γκλαμουριά και στους ανοιχτοχέρηδες του 1981. Για να βολευτούν όλοι οι συγγενείς και «κολλητοί» της «αλλαγής», οι κυβερνώντες άρχισαν να ιδρύουν αχρείαστους Οργανισμούς και «Γραμματείες» με αστρονομικούς μισθούς και απίθανα λειτουργικά έξοδα. Οι παχυλώς αμειβόμενοι «σύμβουλοι» (αεριτζήδες «αγωνιστές», πρασινοφρουροί με την ορολογία της εποχής) φύτρωναν σαν τα μανιτάρια μέσα στα υπουργεία και ασκούσαν παραδιοίκηση, πίσω και πάνω από μια ισοπεδωμένη διοίκηση. Οι διορισμοί στο Δημόσιο, στενό και ευρύτερο, γίνονταν από πόρτες και παράθυρα ώστε να ικανοποιηθούν όλοι οι… αφισοκολλητές και παρατρεχάμενοι, από τη μια μεριά, και να προσελκυσθούν νέοι ψηφοφόροι, από την άλλη. Η τακτική αυτή του «όλοι, κουτσοί στραβοί στον ‘Αγιο Παντελεήμονα», που υιοθετήθηκε και απ΄ όλες τις μετέπειτα κυβερνήσεις, οδήγησε σε ένα υπερτροφικό κράτος[21] με 760.000 υπαλλήλους στο Δημόσιο[22] και ±230.000 στις ΔΕΚΟ (ΝΠΙΔ κ.α.).
.
Κατά την ίδια περίοδο η αδυναμία προγραμματισμού, η κατασπατάληση των κοινοτικών πόρων και η στρεβλή νοοτροπία ενός «χαϊδεμένου» συνδικαλιστικού κινήματος αφάνισαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας με το κλείσιμο της μιας βιομηχανίας μετά την άλλη (ΤΕΟΚΑΡ, ΕΛΙΝΤΑ, Βαμβακουργία ΒΙΟΑΛ, Κλωστήρια Φιλιατών, ΡΟΚΑΣ, Σκαλιστήρης, ΠΕΙΡΑΪΚΗ-ΠΑΤΡΑΪΚΗ, OPEL, IDEAL STANDARD, Μεταλλεία Φωκίδας, ΕΛΒΟ, Φωσφορικά Λιπάσματα, Πλαστικά Καβάλας, Μεταλλεία Χαλκιδικής, ΒΙΑΜΥΛ κ.α.). Μέσα σ’ αυτό τον ορυμαγδό ιδρύθηκε σαν κερασάκι στην τούρτα και ο περιβόητος Οργανισμός Ανασυγκρότησης Προβληματικών (ΟΑΠ) που με κάποιους περίεργους «μανατζαραίους» ανέλαβε την «εξυγείανση» των προβληματικών επειχειρήσεων για να τις καταβουλιάξει μέσα σε λίγα χρόνια, καταχρεώνοντας το Δημόσιο με δισεκατομμύρια και οφελώντας μόνο κάποιους κομματικούς χρυσοδάκτυλους. Το Δημόσιο, ο ασφαλής και «χαλαρός» εργοδότης ικανών και ανικάνων, τιμίων και επιτηδείων, διογκώθηκε εκτονώνοντας ως ένα βαθμό την ανεργία (της οποίας τα ποσοστά είχαν πάρει την ανηφόρα) και διευκολύνοντας ταυτόχρονα το πελατειακό πολιτικό σύστημα.
.
Στον αγροτικό τομέα το «ό,τι σπείρεις θα θερίσεις» έδωσε τη θέση του στο… «σπείρε αέρα και θέρισε επιδοτήσεις». Οι επιδοτήσεις, οι αποζημιώσεις, οι αποσύρσεις, οι αγραναπαύσεις και οι…αναπαύσεις, γενικώς, καλλιέργησαν τη ραστώνη και το εύκολο κέρδος που έγινε ιδανικό σε όλη την επικράτεια και σε όλους τους τομείς. Οι αγροί εγκαταλείφθηκαν και η αγροτική οικονομία αποσαθρώθηκε. Εκεί που δεν φτιάχναμε ούτε καρφίτσα, αρχίσαμε να μην παράγουμε ούτε… ντομάτα! Το ισοζύγιο της αγροτικής παραγωγής έκανε μακροβούτι στον Καιάδα. Τα χωριά της Θεσσαλίας γέμισαν με κάτι διαστημικά τρακτέρ αραγμένα στις αυλές και με πολυτελή «κάρα» 4Χ4 αραγμένα έξω από τα ουκρανοβριθή μπαράκια. Οι κάμποι πλημμύρισαν με σκυλάδικα και το ουίσκυ, που βαφτίστηκε «αγροτικό», έρρεε σαν τον υπό εκτροπή Αχελώο. Οι αγροτοπατέρες πλούτισαν σε βάρος των πραγματικών ξωμάχων και οι συνεταιρισμοί, αφού πρώτα έγιναν κομματικά παραμάγαζα, συρρικνώθηκαν και αδρανοποιήθηκαν προς τέρψη των περιβόητων μεσαζόντων που ουδέποτε ενοχλήθηκαν. Όμως ο λογαριασμός της αβελτηρίας καταφθάνει όσον ούπω. Το 2013 τα κεφάλια μέσα, αφού τερματίζονται πλέον και οι επιδοτήσεις. Το χειρότερο είναι ότι δεν θα υπάρχει ούτε… πετρέλαιο για να βγουν τα τρακτέρ στις εθνικές.
E. Ο ΚΛΕΨΑΣ ΤΟΥ ΚΛΕΨΑΝΤΟΣ
Τα σκάνδαλα, οι λοβιτούρες (“δωράκια εις εαυτούς”), η αυθαιρεσία, η φοροκλοπή, ο χρηματισμός, οι προμήθειες και τα φακελάκια έγιναν καθεστώς σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Καθεστώς όχι για όνειδος, αλλά για… κομπασμό! Ο τίμιος έγινε συνώνυμο του μαλάκας! Μέσα από αυτά ξεπήδησε μια τάξη χλιδάτων, τζιπάτων, πισινάτων, αεράτων και… μουτζάτων νεόπλουτων. Ο παρασιτισμός και το εύκολο κέρδος έγιναν τρόπος ζωής (life style ) και προήχθησαν σε «παλικαριά». Στο εύλογο ερώτημα «πώς ένα κόμμα με τόσα λίγα χρόνια στην εξουσία κατάφερε να διαφθαρεί τόσο γρήγορα και τόσο πολύ» την απάντηση έδωσε ο Δήμος Μ.Μπότσαρης (μέλος του ΠΑΚ) που στο βιβλίο του «Η Εύα Γ. Παπανδρέου Αποκαλύπτει» (Εκδόσεις Ισοκράτης, 1988) γράφει:
«… τόσο οι “Αμερικανοσπουδαγμένοι”, όσο και οι φοιτητές της Ευρώπης που πλαισίωναν τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΚ, απέβλεπαν έκτοτε στον ίδιο κοινό στόχο: Στο προσωπικό τους “βόλεμα” μετά την πτώση της δικτατορίας…| .. Τι έγιναν αλήθεια, εκείνα τα τεράστια ποσά των δολαρίων, των μάρκων και των κορωνών που περιήλθαν στο ΠΑΚ; |… αλλά: το ΠΑΚ εξωτερικού επί έξι ολόκληρα χρόνια δεν έκανε καμιά σημαντική πράξη αντίστασης στην Ελλάδα. Δεν ξόδεψε ούτε μια δραχμή. Αγοράστηκαν, όμως, την ίδια εποχή … η βίλλα στο Τορόντο και τα μαγαζιά στο Μόντρεαλ. |… “Ρεμούλες” όμως στα χρήματα του ΠΑΚ γίνονταν και από την ηγετική “κλίκα” του ΠΑΚ στη Δυτική Ευρώπη, όπου δέσποζε η ομάδα Τσοχατζόπουλου.|…Ένας εξάδελφος του αξέχαστου Νικηφόρου Μανδηλαρά, μέλος του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ αργότερα, δεν άντεξε! Βγήκε κάποια στιγμή ανοιχτά από τις εφημερίδες και κατάγγειλε ότι οι ιθύνοντες του ΠΑΚ Γερμανίας είχαν κατασπαταλήσει και σφετεριστεί χρήματα του ΠΑΚ.|.κ.λπ.[23]»
Όλα, λοιπόν, αυτά τα “ανιδιοτελή μπουμπούκια” πέρασαν στην ηγετική ομάδα του «κινήματος» και μετ’ ου πολύ… κίνημα και εξουσία εγένοντο δύο εις σάρκαν μίαν. Μετά ήρθε ο… έρωτας! Μέσα σε οκτώ χρόνια ο μεγάλος εραστής κατάφερε να ανεβάσει το εξωτερικό χρέος της χώρας από το 31,4% επί του ΑΕΠ (1981) στο 80% και πάνω (1989), σκάβοντας έτσι τα πρώτα μέτρα του σημερινού μας λάκκου. Οι σοβαροί, νουνεχείς και μη αυλοκόλακες πολιτικοί που αντιδρούσαν σ’ αυτό το σκορποχώρι παραιτούνταν ή απομακρύνονταν. Αργότερα, το 1990, όταν η “Δεξιά” βγήκε από το χρονοντούλαπο, ο Δρακουμέλ μη δυνάμενος εκ φύσεως να αποστεί της… κουτάλας, μέσα σε τρία χρόνια εκτίναξε το χρέος στο 110,0% (1993 ενώ κάπου εκεί παρέμεινε στη μετα-Χέρφιλντ εποχή, για να φτάσει, ύστερα από κάποια ενδιάμεσα σκαμπανεβάσματα, στα χάλια του σήμερα[24], όπου καλπάζει πάνω από το 148% (≈356,28 δισ. €).
ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ % ΑΕΠ
Ο καθηγητής Μανόλης Δρεττάκης[25] σε άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία» (21/05/2009) με τίτλο «Σφίγγει η “θηλιά” του δημοσίου χρέους» παρατηρεί:
«…Η διαχρονική αύξηση του δημοσίου χρέους οφείλεται στην οικονομική πολιτική όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων, μια πολιτική που διακρίνεται από:
- Την έλλειψη πολιτικής βούλησης για τον δραστικό περιορισμό εκτεταμένης παραοικονομίας και της οργιάζουσας φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής, η οποία στερεί τον κρατικό προϋπολογισμό από έσοδα 20-25 δισ. ευρώ τον χρόνο, και
- Τη σπατάλη στις δημόσιες δαπάνες και τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος εξαιτίας της εκτεταμένης διαφθοράς και των πολυποίκιλων σκανδάλων.»
Όσο μεγάλες και αν είναι οι παρωπίδες του κομματικού φανατισμού και από όσους βαθμούς… εθελοτύφλωσης και αν πάσχει κάποιος, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι, τα αποτελέσματα μετρήσιμα και οι ευθύνες δεν μπορούν να εκτονώνονται στην αέναη διελκυστίνδα της γαλαζοπράσινης αντιπαράθεσης περί του…. ποταπότερου! Αμφότεροι μας… πρόκοψαν! Κατά το αρχαιοπρεπέστερο, και τα δύο κόμματα εξουσίας τα έκαναν… σκατά![26] Οι ευθύνες όμως των πράσινων, αφότου μπήκαν στο γαϊτανάκι της εξουσίας, είναι ποσοτικά και ποιοτικά ασυγκρίτως μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες των βένετων:
- Ποσοτικά γιατί το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο κυβέρνησε περισσότερα χρόνια, αλλά και γιατί η άνοδός του στην εξουσία συνέπεσε με την πλήρη ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ που είχε ως συνεπακόλουθο την άνευ προηγουμένου εισροή ενός πακτωλού πόρων. Υπήρχαν όλα τα εχέγγυα για την ριζική αναγέννηση της χώρας, τον εκσυγχρονισμό της και την απογείωσή της.
- Ποιοτικά γιατί το κόμμα αυτό ενσάρκωσε μετά τη μεταπολίτευση τις ελπίδες μεγάλης μερίδας του λαού για ένα καλύτερο, δικαιότερο και αξιοπρεπέστερο αύριο. Ένα αύριο χωρίς διακρίσεις και μισαλλοδοξίες. Με τη δυνατότητα να μπορεί κανείς να ζει, να ονειρεύεται και να πεθαίνει με αξιοπρέπεια. Ο κόσμος είχε φάει τη «δεξιά» στη μούρη και την είχε ζήσει στο πετσί του. Δεν έτρεφε αυταπάτες και ούτε περίμενε καλύτερη συμπεριφορά από δαύτη. Οι «φάκελοι», οι διακρίσεις, τα ξερονήσια και το άβατο της κρατικής μηχανής για τους ετερόδοξους ήταν ακόμη νωπά στη μνήμη του. Στο ΠΑΣΟΚ όμως ο λαός είχε επενδύσει τις ελπίδες του για μια άλλη πορεία της χώρας. Αυτές τις ελπίδες καλλιέργησε ο Αντρέας και αυτούς τους πόθους εκμεταλλεύτηκε για να ανέβει στην εξουσία, που ήταν ο μεγαλύτερος νταλκάς της ζωής του. Την πήρε και η «αλλαγή» έγινε πολύ γρήγορα… μεταλλαγή, για να καταλήξει σε… δεξιά παραλλαγή! Χρωματική και όχι μόνο. Οι περίφημες πρώτες «εκατό μέρες» έγιναν … νύχτες εφιαλτικές και ατελείωτες!
Τώρα, μετά από τρεις δεκαετίες και με τον πανάξιο διάδοχό του – Γεώργιο Β’ τον Ολετήρα – στα ηνία της χώρας, χάσαμε αυγά και καλάθια και… εξεμώντας[27] το «ψωμί που… δεν «φάγαμε» γυρνάμε ολοταχώς προς τον Μεσαίωνα.
ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
F. ΦΥΚΙΑ ΓΙΑ ΜΕΤΑΞΩΤΕΣ ΚΟΡΔΕΛΕΣ
Σε πολιτικό επίπεδο, για να αποδίδονται τα τω Καίσαρος τω Καίσαρι, θα πρέπει να επισημανθεί ότι το στοιχείο που αναμφισβήτητα πιστώνεται στην «αλλαγή, είναι το άνοιγμα του Κράτους προς την αριστερά η οποία ως τότε ήταν αποκλεισμένη από το Κράτος, αφού οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις είχαν δομήσει ένα απροσπέλαστο δεξιοκρατούμενο φέουδο. Όμως, θα αντιτείνουν οι «ανδρεοσκεπτικιστές, αυτή ακριβώς η κίνηση του Ανδρέα ανέκοψε την άνοδο της παραδοσιακής Αριστεράς η οποία έκτοτε σπάνια ξεπέρασε το 10%, στο σύνολό της, ενώ προδικτατορικά συγκέντρωνε μεγαλύτερα ποσοστά και είχε ανοδική τάση. Ένα μέρος των αριστερών ψηφοφόρων ενσωματώθηκε μόνιμα στο ΠΑΣΟΚ και μαζί με τους λιγότερο συντηρητικούς εκ των “κεντρώων” αποτέλεσαν τον βασικό πυρήνα του για τα επόμενα χρόνια. Δηλαδή, ο Ανδρέας στην πράξη αποτέλεσε τον κυματοθραύστη της ανοδικής πορείας της Αριστεράς, γεγονός που έτσι κι αλλιώς ήταν επιθυμητό από τους «συμμάχους» μας. Εάν αυτό έγινε βάσει σχεδίου που είχαν εκπονήσει οι Αμερικανοί σε συνεργασία με το ΠΑΚ, όπως λένε όσοι δέχονται σαν γνήσιο το έγγραφο που μνημονεύτηκε πιο πάνω (κεφ. Α΄), ή απλώς ο Αντρέας “γοήτευσε” ως προσωπικότητα τους αριστερούς που είχαν βαρεθεί το περιθώριο και ήθελαν πρόσβαση στην εξουσία, δύσκολα μπορεί να απαντηθεί. Πάντως, κατά την άποψή μου, το κοινωνικό και πολιτικό προφίλ του μακαρίτη δεν αποτελούσαν γνήσια έκφραση αριστερού ιδεολόγου. Κινήθηκε μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα με τη νοοτροπία αριστερού της νομενκλατούρας, γι’ αυτό και θέριεψαν δίπλα του τα ζιζάνια της αυθαιρεσίας, της διαφθοράς και της αναξιοκρατίας.
Ξαναγυρνώντας πίσω στην πρώιμη εποχή της «αλλαγής», με μόνη αιτία νοσταλγικής αναπόλησης τα χρόνια που έφυγαν, ας θυμηθούμε τη λήψη κάποιων θεσμικών μέτρων τα οποία κολάκευαν μεν τα αριστερά αντανακλαστικά μιας μεγάλης μερίδας του κόσμου, ίσως της μεγαλύτερης, όπως: η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, το πανεπιστημιακό άσυλο, η καθιέρωση του πολιτικού γάμου κ.λπ., στην πράξη όμως δεν ανταποκρίνονταν στην προσδοκώμενη αλλαγή. Ας τα δούμε για λίγο, ένα – ένα:
- Η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης μπορεί να ικανοποίησε, ως ένα βαθμό, το αίσθημα της δικαιοσύνης στους κατοχικούς αντιστασιακούς, όμως τα προνόμια που προέβλεπε ο Νόμος 1285/82 πολύ γρήγορα μετουσιώθηκαν από τον κομματικό μηχανισμό σε βιομηχανία παροχής «τιμητικών συντάξεων» (από το πολύπαθο ΝΑΤ) σε μαϊμούδες αντιστασιακούς[28] και σε αθέμιτες προσλήψεις των παιδιών τους, λόγω μοριοδότησης, στο Δημόσιο, φάμπρικα που συνεχίστηκε και στο… μετα-ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ.
- Η θεσμοθέτηση του ασύλου, μια παγκόσμια ακαδημαϊκή «πρωτοτυπία» για την καθιέρωση του αυτονόητου, ικανοποίησε τους τζουμακοπαπουτσήδες και τις δαμανακοσουλιώτισσες (που έκαναν το «Πολυτεχνείο»[29] επάγγελμα), για να μετεξελιχθεί κι αυτό (μαζί μ’ αυτούς) σε πληγή χαίνουσα.
- Η καθιέρωση του πολιτικού γάμου (Ν. 1252/82) ήταν μια σημαντική εκσυγχρονιστική μεταρρύθμιση, αλλά και μια πράξη συμβιβασμού με την Εκκλησία αφού ο νομοθέτης δεν προχώρησε στο υποχρεωτικό του πολιτικού γάμου, όπως ζητούσε η προοδευτική διανόηση και όπως ήταν το καθεστώς στην Ευρώπη. Το αστείο είναι ότι τα πασοκικά γεροντοπίτσουνα που έφεραν τον πολιτικό γάμο, Αντρέας και Άκης, παντρεύτηκαν τις «εκλεκτές» τους με… παπά και με κουμπάρο! Άντε μετά να πάει καλά η τοπική αυτοδιοίκηση!
- Οι αυξήσεις των αμοιβών στον ιδιωτικό τομέα και των μισθών των χαμηλόμισθων (κυρίως) υπαλλήλων στο Δημόσιο – μέτρα που αποκρυσταλλώθηκαν στο περίφημο στερεότυπο θήλαστρο: «με τον Αντρέα φάγαμε ψωμί» – έδωσαν μεν έναν αέρα «σοσιαλιστικής» ευφορίας (περί δήθεν αναδιανομής του πλούτου), στην πράξη όμως έδρασαν προς την αντίθετη κατεύθυνση για το σύνολο της οικονομίας και κυρίως για εκείνους που στη συνέχεια καθηλώθηκαν στο κατώφλι της ανέχειας με την ψευδαίσθηση ότι οφελήθηκαν. Ας αναλύσουμε το… μάννα:
Στον ιδιωτικό τομέα η σημαντική αύξηση μισθών και ημερομησθίων, χωρίς την λήψη αντισταθμιστικών μέτρων για τις επιχειρήσεις, οδήγησε σε αύξηση του κόστους εργασίας και μείωση του ανταγωνισμού με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση του τομέα και την αύξηση της ανεργίας. Οι εργαζόμενοι βαυκαλίζονταν ότι πληρώνονταν καλύτερα, αλλά από δουλειά… τζίφος!
Στο στενό δημόσιο τομέα οι κλητήρες (σχεδόν) εξισώθηκαν (!) μισθολογικά με τους… διευθυντές, σε μιας απίθανης έμπνευσης «ενιαίο μισθολόγιο» το οποίο παρέμεινε «ενιαίο» μόνο για τα υπουργεία-παρίες», ενώ για κάποια άλλα (Βουλή, Οικονομικών κ.λπ.) οι αποδοχές ήταν υπερδιπλάσιες. Για παράδειγμα, μία καθαρίστρια του Υπουργείου Οικονομικών έπαιρνε περισσότερα από ένα διευθυντή του Υπουργείου Γεωργίας. Αυτού του είδους οι στρεβλώσεις κορυφώθηκαν κατά την περίοδο του «Τσοβόλα δώστα όλα» και συνεχίστηκαν ως σήμερα, αφού και η Δεξιά, όταν ήρθε αργότερα στην εξουσία, διατήρησε όσα στραβά βρήκε και την βόλευαν.
Στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (ΔΕΚΟ) οι αυξήσεις πήραν τη μορφή πανηγυριού και μάλιστα με εντελώς αχαλίνωτη διάθεση. Και τούτο όχι γιατί το κόμμα είχε κανένα νταλκά με τις επιχειρήσεις αυτές ή γιατί ήθελαν να επιβραβεύσουν την «υψηλή» αποδοτικότητα των εργαζομένων. Απλά γιατί μέσω αυτών διασφαλιζόταν ο έλεγχος της ΓΕ.Σ.Ε.Ε., και συνεπώς του μεγαλύτερου μέρους του ιδιωτικού τομέα, εργαλείο απαραίτητο για τη διασφάλιση της επανεκλογής.
Έτσι δημιουργήθηκαν τα λεγόμενα «ρετιρέ» σε ΔΕΚΟ και ορισμένους τομείς του στενού δημόσιου τομέα, με προκλητικά υψηλές αμοιβές που δεν συνδέονταν με κανένα δείκτη, ποσοτικό ή ποιοτικό. Στον ίδιο χορό συμμετείχαν και οι τραπεζικοί, κυρίως των τραπεζών που ελέγχονταν από το Δημόσιο.
Με τη διατήρηση του ίδιου και μόνιμα άδικου φορολογικού συστήματος αλλά και εξ αιτίας του υψηλού πληθωρισμού, ο μεν «κοσμάκης» (χαμηλόμισθοι του ιδιωτικού/δημόσιου τομέα, συνταξιούχοι) πολύ γρήγορα έχασε ότι νόμισε πως «έφαγε», οι δε… ρετιρατζήδες, πότε κατεβάζοντας διακόπτες και πότε παίζοντας με τα βύσματά τους, κατάφερναν να διατηρούν τα προνόμιά τους, ενίοτε προκλητικά για το κοινό αίσθημα. Αυτού του είδους οι θέσεις που συνδύαζαν τα… 3Α (άνεση – ασφάλεια – αραλίκι) έγιναν περιζήτητες, με το πολιτικό σύστημα να φροντίζει για τη επαύξησή τους ώστε να μπορεί να ικανοποιεί την κομματική πελατεία του. Εδώ εντάσσεται και το «μαζί τα φάγαμε» του ενός εκ των δύο… αεροσάκκων του κυβερνητικού οχήματος. Αυτό είχε σαν συνέπεια τη γιγάντωση του Δημοσίου και την συνεχή διόγκωση του χρέους, μια και όλα αυτά τα «κουβαρνταλίκια» δεν προέρχονταν από πλεονάσματα της οικονομίας, αλλά από εξωτερικό δανεισμό.
G. ΛΥΚΟΙ ΦΥΛΑΞΑΝ ΤΟ ΜΑΝΤΡΙ
Στο μεγάλο μισθολογικό φαγοπότι της τελευταίας τριαντακονταετίας που οδήγησε στσν σημερινό δημοσιονομικό εκτροχιασμό, θα ήταν αδύνατο να μην… περιδρομιάσουν πρώτιστα οι… σεφ, δηλ. οι δύο εξουσίες, νομοθετική (βουλευτές) και δικαστική που βάσει του Εθνικού Τσελεμεντέ (σύνταγμα) είναι ίσες. Διαθέτοντας το πεπόνι και το μαχαίρι δεν άφησαν ούτε τα… σπόρια αφάγωτα! Τσιγκλίζοντας η μία την άλλη, πότε με νομοθετικούς γαργαλισμούς και πότε με νάζια… μισθοδικείου (θεσμός κι αυτός!) έφθαναν σε μισθολογικούς… οργασμούς κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση, επιδιώκοντας την τέλεια συνεύρεση και την απόλυτη ικανοποίηση. Μια ικανοποίηση που θα τις απέτρεπε από τη διολισθήσή τους στην στην… “έκδοση”! Δεν ξέρω ποια είναι η τιμή της “τιμής” του νομοθετείν και του δικάζειν, ούτε ποιο είναι το κατώφλι της αντίστασης στη διαφθορά. Αν αυτά δεν υπάρχουν στο ηθικό υπόβαθρο των λειτουργών, δεν υπάρχουν και όρια. Προφανώς και οι «300» δεν είναι κακοπληρωμένοι, όπως κλαψουρίζουν οι περισσότεροι. Οι απολαβές[30] τους βρίσκονται στα πλαίσια του κοινοτικού μέσου όρου. Είναι όμως άλλο πράγμα το να πληρώνεσαι καλά από το περίσσευμα της οικονομίας της χώρας σου, όπως π.χ. ο Γερμανός βουλευτής, και άλλο να θέλεις τα ίδια ή και περισσότερα λεφτά εκδίδοντας τη… μάνα σου και κλέβοντας τ’ αδέρφια σου! Δεν είναι δυνατόν όταν το καράβι έχει βουλιάξει και οι επιβάτες προσπαθούν να επιπλεύσουν πιασμένοι σε σανίδες, το πλήρωμα και οι καπεταναίοι να κάνουν πάρτι στις σωστικές βάρκες με τρόφιμα που τους πετάει το ελικόπτερο.
.
Με δεδομένη:
- τη συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας κατά τουλάχιστον 8% (2010-2011),
- την υποχώρηση του εθνικού εισοδήματος στο επίπεδο του 2004 και
- την ανεργία να μαστίζει τουλάχιστον 900.000 άτομα,
είναι τουλάχιστον ανήθικη έως εθνικά εγκληματική η απροθυμία των «εθνοπατέρων» να μην χάσουν έστω και μια κεραία από τα κεκτημένα τα οποία οι ίδιοι επιδαψίλευσαν στους εαυτούς τους, παρέα με τα συναιτεράκια τους τους δικαστές, ανοίγοντας συνεχώς την ψαλίδα που τους χωρίζει από εκείνους που τους εκλέγουν και σε τελική ανάλυση τους πληρώνουν. Με δανεικά και με αίμα. Δείτε το διαχρονικό άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ του βασικού μισθού ενός εργαζόμενου υπαλλήλου και της βουλευτικής αποζημίωσης[31] από το 1984 ως το 2007, του πρώτου εκφραζόμενου ως ποσοστού της δεύτερης:
- 1984 – 1992 βασικός μηνιαίος μισθός υπαλλήλου ≈18% βουλευτικής αποζημίωσης
- 1993 – 1997 βασικός μηνιαίος μισθός υπαλλήλου ≈15% βουλευτικής αποζημίωσης
- 1997 – 2007 βασικός μηνιαίος μισθός υπαλλήλου <10% βουλευτικής αποζημίωσης
.
Αν αυτός ο πίνακας, που αντικατοπτρίζει εναργώς τη «δικαιοσύνη» που προβλέπει το Σύνταγμα, δεν σας «ανέβασε» αρκούντως το ηθικό, τότε απολαύστε τον επόμενο πίνακα (πηγή στοιχείων: ΤΟ ΒΗΜΑ) που δείχνει τη διαχρονική εξέλιξη του προϋπολογισμού της Βουλής (στήλη 2) και την αντίστοιχη εξέλιξη του συνόλου των πάσης φύσεως απολαβών των “300” (στήλη 3), για να απογειωθείτε!
|
Διαχρονικη Εξέλιξη Προϋπ/σμού Βουλής & Απολαβών Βουλευτών
(Ποσά σε εκατομμ. ΕΥΡΩ)
|
|
Ετος
Μεταβολής
|
Προϋπ/σμός
Βουλής
|
Συνολικές
Αποδοχές «300»
|
Αύξηση 5ετίας
(%)
|
Εξωτ. Δημ. Χρέος
(% ΑΕΠ)
|
|
(1)
|
(2)
|
(3)
|
(4)
|
(5)
|
|
1975
|
1,090
|
0,670
|
—
|
19,0
|
|
1980
|
2,580
|
1,160
|
73,1
|
31,2
|
|
1985
|
7,330
|
2,780
|
139,7
|
50,0
|
|
1990
|
19,640
|
6,740
|
142,4
|
80,7
|
|
1995
|
42,520
|
16,400
|
143,3
|
111,6
|
|
2000
|
97,060
|
32,840
|
100,2
|
103,2
|
|
2005
|
158,270
|
40,500
|
23,3
|
108,5
|
Σημ.: Ενδιαφέρον παρουσιάζει η σύγκριση της στήλης 5 (Δημόσιο Χρέος) με τη στήλη 4, απ’ όπου βλέπουμε ότι ενώ η οικονομία της χώρας πάει από το κακό στο χειρότερο, εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για την κακοδιαχείριση «επιβραβεύουν τους εαυτούς τους αυξάνοντας αδιαντρόπως τις απολαβές τους!
.
Δώσε από δω και κλέψε από κει, το κόστος λειτουργίας του Δημοσίου[32] έγινε δυσβάσταχτο και ο δανεισμός που το εξυπηρετούσε σκαρφάλωσε στις… Άλπεις! Και μετά σου τσαμπουνάνε για την… παγκόσμια κρίση και τις αδηφάγες αγορές, οι οποίες απλώς, βρίσκοντάς μας ευάλωτους, επιτείνουν το πρόβλημα. Καλές οι εν αμαρτίαις προφάσεις, αλλά οι… πόρνες δεν υπάρχουν επειδή είναι διαθέσιμοι οι προαγωγοί, αποτελούν όμως προυπόθεση για την επιβίωση των δευτέρων.
H. ΑΠ’ ΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΣΤΟΝ… ΚΑΙΑΔΑ
Ο «Κινέζος» δεν αποδείχτηκε τόσο καλός «λογιστής», όσο τουλάχιστον τον κατηγορούσαν οι φανατικοί «Αντρεϊκοί» που δεν μπορούσαν να χωνέψουν την εις Κύριον αναχώρηση του ινδάλματός τους και την διαδοχή του από τον… ελαιόσπαρτο καθηγητή. Το χρέος σκαρφαλωμένο σε… αλπικά επίπεδα (>100 % ΑΕΠ) δεν έλεγε να κατέβει, αφού οι υπέρογκες δαπάνες (≈23 δις €) για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, η κεκτημένη διαφθορά και η αβελτηρία/ανικανότητα των υπευθύνων δεν επέτρεπαν κάτι τέτοιο. Μακάρι να είχε υπάρξει σε αυτή τη «καταραμένη» χώρα ένας ευλογημένος ηγέτης που να μην είχε ακαδημαϊκές περγαμηνές και τηβέννους, που να την αγαπούσε, να είχε ένα όραμα, να διέθετε απλή λογική και, προ πάντων, στοιχειώδη τσίπα. Η απλή αριθμητική και η έμφυτη έγνοια του παραδοσιακού συνετού νοικοκύρη θα ήταν αρκετή για την αποτροπή του ξεπουλήματος της χώρας και τη διατήρηση της αξιοπρέπειάς μας. Ο σαρδαμοπαραγωγός καθηγητής «κατάφερε» να βάλει τη χώρα στη ζώνη του ΕΥΡΩ, αλλά η προετοιμασία γι’ αυτό ήταν τόσο πρόχειρη και αμελέτητη που χάσαμε τα πασχάλια μας. Η συνεχιζόμενη διαφθορά, το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου και το βούλιαγμα των ασφαλιστικών ταμείων άνοιξαν το… χρονοντούλαπο της Ιστορίας (για δεύτερη φορά) και ξανάφεραν στην εξουσία, μετά από πολλά χρόνια τους νεοδημοκράτες που λαχταρούσαν να «σώσουν» και… αποσώσουν (και… πάλι) – για… λογαριασμό τους – την καταποντιζόμενη Ελλάδα.
Το κακό είναι ότι πάσχουμε από πολιτικό… αλτσχάιμερ και ξεχνάμε πολύ εύκολα. Όταν απαυδούμε με τους έν ενεργεία εθνοπατέρες μας, ξαναγυρνάμε με την πρώτη εκλογική ευκαιρία σούμπιτοι στούς παλιούς και μάλιστα με την ίδια ζέση με την οποία τους είχαμε ξαποστείλει την προηγούμενη φορά. Από το… Τσερνομπίλ, στη… Φουκοσίμα! Παίρνουν δρόμο οι Τσερνομπιλιώτες και ξαναπλακώνουν νταβραντισμένοι οι Φουκοσιμιώτες. Έτσι μετά από δέκα χρόνια εγκλεισμού και κουταλοπενίας, το 2004, η Δεξιά ξανάρθε πανηγυρικά – αλλά αμετανόητη – στην εξουσία. Η μακροχρόνια αποχή από την μαρμίτα τής είχε δημιουργήσει έντονο στερητικό σύνδρομο… λοβιτούρας. Ο Μανωλιός φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς και από το πράσινο το γύρισε στο μπλε. Τα Δημόσιο άνοιξε και πάλι τις αγκάλες του για να βολέψει κατά χιλιάδες τα «δικά μας» παιδιά, τα οποία τώρα ήταν γαλάζια, με την ίδια στοργή, ευκολία και γαλαντομία που πριν δεχόταν τα πράσινα. Στάζ, βγάζ’, μπάζ’… τίποτα δεν αλλάζ’! Τί έχεις Γιάννη; Τι’χα πάντα! Το προεκλογικό «σεμνά και ταπεινά» έγινε τάχιστα «άσεμνα κι ασύστολα». Ο βερμπαλιστής Τάμπι ή Μπουχέσας καρφωμένος στο νιτέντο του, κυβερνούσε με τηλεκοντρόλ, ενώ τα στελέχη του – περισπούδαστοι καθηγητές – το έπαιζαν εραστές με τις γραμματείς τους. Ο Προκόπης «επανίδρυσε» το κράτος, για να το κάνει ακόμα χειρότερο, ενώ δίκην κατοχικού ρουφιάνου κάρφωνε στην Ε.Ε. την προηγούμενη κυβέρνηση για μαγείρεμα των εθνικών λογαρισμών. Κουμπάροι, παρακούμπαροι, υπουργοί και νταβατζήδες έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και αναδρομική όρεξη. Το «έλλειμμα» αυξανόταν ευθέως ανάλογα με τα ελλείμματα τσίπας/ανικανότητας και το πλεόνασμα διαφθοράς. Η αξιέραστη Ν.Δ. παρέλαβε από το “πατριωτικό” ΠΑΣΟΚ ένα κράτος καθ’ οδόν προς το γκρεμό καί έκανε ότι μπορούσε για να επιταχύνει το γκρεμοτσάκισμά του. Απλώς, την ύστατη στιγμή – οικεία (ή ξένη) βουλήσει –την «έκανε» με ελαφρά πηδηματάκια και άφησε τον Φόρεστ Γκαπ να ρίξει το χαριστικό λάκτισμα προς το χάος.
Μια πολιτική ιστορία υποσχέσεων, ελπίδων, σκανδάλων, βυζαντινισμών, μειοδοσιών, παθών, ατασθαλιών και απογοητεύσεων που ξεκίνησε το 1981, έμελλε να κλείσει μετά από τριάντα χρόνια, το 2009, με την ίδια οικογένεια στο προσκήνιο. Την «αγία οικογένεια» που ξεκίνησε τα θαύματά της πολύ πρώιμα με τον παππού, πρωθυπουργό του εμφυλίου πολέμου, και τα έκλεισε με τον εγγονό, πρωθυπουργό του ολετηρίου μνημονίου.
I. ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΓΟΝΕΩΝ ΠΑΙΔΕΥΟΥΣΙ ΤΕΚΝΑ ΑΛΛΟΤΡΙΩΝ
Όταν η μαμά Μάρτζι βύζαινε εκείνο το εξωγήινο μωρό που το κεφάλι του έμοιαζε σαν πλυσταριό με δύο δορυφορικά πιάτα κοτσαρισμένα εκατέρωθεν, δεν πίστευε ποτέ ότι μια μέρα θα το καμάρωνε πρωθυπουργό. Όχι γιατί δεν είχε εμπιστοσύνη στα επιστημονικά δεδομένα της πολιτικής κληρονομικότητας που ίσχυαν στη γραφική χώρα του άντρα της, αλλά επειδή, όπως λέει το σχετικό ανέκδοτο[33], δεν το βύζαξε τόσο όσο της είχε υποδείξει ο παιδίατρος, ως απαραίτητο όρο για την επαρκή ανάπτυξη του… ρετιρέ του. Δυστυχώς, παρά τις βιταμίνες που έπαιρνε και παρά το ικανοποιητικό «κατέβασμα» γάλακτος που είχε, αναγκάστηκε να το αποκόψει πρόωρα γιατί την… γαργαλούσαν τα μουστάκια του! Ο άντρας της την είχε ψέξει πολλάκις για το θέμα αυτό, εν όσω διήγαν “εξόριστοι” στη Σουηδία, τονίζοντάς της ότι θηλάζει ένα εν δυνάμει πρωθυπουργό και πως ενδεχόμενος πρώϊμος απογαλακτισμός του θα κυοφορούσε απρόβλεπτες συνέπειες για τον ίδιο και για το μέλλον του τόπου.
Έκτοτε ο μικρός Γιωργάκης, παρά τους ορόφους που έριξε στη σωματοδομή του, ουδέποτε ανεπτύχθη επαρκώς στο… ρετιρέ του και όντας ακατάλληλος ακόμα και για πιτσαδόρος – δεν μπορούσε να σταθεί στο ποδήλατο – του βρήκαν μια «θηλή» στον μαστό της οικογενειοκρατικής αγελάδας που λέγεται Ελλάδα, βαφτίζοντάς τον «πολιτικό» – δουλειά σίγουρη, αδροπληρωμένη και χωρίς ευθύνες – ώστε να συνεχίσει εκ του ασφαλούς το «βύζαγμα». Προσφιλής και δοκιμασμένη πρακτική της πλειοψηφίας των πολιτικών γόνων, γνησίων και νόθων. Διαδοχικά έπαιξε τον βουλευτή στο νομό Αχαϊας, τον υφυπουργό στο Παιδείας και τον υπουργού στο Εξωτερικών, για να καταλήξει εδώ και δύο χρόνια, από το 2009, στο να παίζει τον πρωθυπουργό, παίζοντας καθημερινά με τα νεύρα μας και με το μέλλον της χώρας μας. Προηγουμένως είχε «μετεξελιχθεί», χάρις στην ομόθυμη βοήθεια των ΜΜΕ, από Γιωργάκης σε Γιώργο και από… σερσέμης[34] σε διάνοια! Με τη βοήθεια της φθοράς, λόγω ανικανότητας και διαφθοράς, της κυβέρνησης του του Μπουχέσα, ο υιός του πατρός υποσκέλισε τον ανηψιό του θείου και έγινε πρωθυπουργός. Τι σπάνια εξέλιξη για την Ελλάδα! Σε e-mail διάβασα ότι έχει ξανασυμβεί άλλες… επτά φορές (Τρικούπηδες, Βενιζέλοι, Θεοτόκηδες, Ράλληδες κ.λπ.) και πως το σωστό θα ήταν να μετονομάσουμε το πολίτευμα σε… κληρονομική δημοκρατία.
Επειδή, βέβαια, ούτε οι βάτραχοι γίνονται πρίγκηπες, ούτε οι πάπιες γίνονται κύκνοι – όπως στα παραμύθια – με το χτύπημα ενός ραβδιού, έτσι και η λαϊκή εντολή δεν είναι αρκετή για να μετατρέψει ένα ντουβάρι σε… Παρθενώνα. Όσοι ξεγελάστηκαν από τον αντικατοπτρισμό του «ηγέτη» στο πρόσωπο του πολιτικού γόνου, πολύ σύντομα μπήκαν στο καβούκι τους, εκτός και αν επρόκειτο περί γυμνοσαλιάγκων, οπότε ήταν πρακτικά ανέφικτο.
Το «λεφτά υπάρχουν!» πολύ σύντομα έγινε «πού πήγαν τα λεφτά;», ενώ ταυτόχρονα ο Γκαπ προσβλήθηκε από άνοια ρίχνοντας αποκλειστικά τις ευθύνες για την κατάντια της οικονομίας στην προηγούμενη κυβέρνηση, λες και το κόμμα του δεν κυβερνούσε όλα τα προηγούμενα χρόνια με εξίσου… «θαυμαστή» ανικανότητα και διαφθορά! Λες και δεν ήταν υπουργός σε όλες τις «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις, εκτός κι αν ψήφιζε τους προϋπολογισμούς χωρίς να τους διαβάζει! Λες και δεν είχε ενημερωθεί πριν τις εκλογές, όπως και ο αντίπαλός του, από τον διοικητή της Τράπεζας Ελλάδος για το έλλειμμα και το χρέος της χώρας. Αντί να βάλει την ουρά στα σκέλια και να ζητήσει ένα κυκλώπειο συγγνώμη για την παραπλάνηση του εκλογικού σώματος, άρχισε τα… παλιά της σ’χωρεμένης, ήτοι:
- Εφτιαξε μία κυβέρνηση διαλέγοντας για μέλη της παλιά γνωστά κνώδαλα από το σοσιαληστρικό τσίρκο, όπου και ο ίδιος έκανε τον σαλτιμπάγκο (με… μέσον), και τη γαρνίρισε με μερικούς μπλαζέ φλωροτσαλαπετεινούς και κάνα δυο φραγκόκοτες της αυλής του. Επί δύο χρόνια κακαρίζουν μα… αυγά δεν κάνουν, παρά μόνο κουτσουλιές και κακαράτζες. Ο ένας νόμος διαδέχεται τον άλλο πριν ακόμα εφαρμοστεί ο προηγούμενος. Είναι αποτελεσματικοί μόνο στην κατασπάραξη των μισθωτών και των συνταξιούχων.
- Απόλυσε τους συμβασιούχους που είχε προσλάβει η ΝΔ λίγο καιρό πριν… τζάσει, κι από την άλλη έβαλε από τις μπαλκονόπορτες τους ημέτερους. Παλιά μου τέχνη, κόσκινο! Είκοσι πέντε χιλιάδες… τζεφρεϊκούς ξετρύπωσε μόλις πρόσφατα η διαβόητη κολλητή του, η… Τρόϊκα. Εν οις, βεβαίως, και η καραμπινάτη περίπτωση της συζύγου υπουργού[35]. Φαντάζομαι πως δεν θα είναι η μόνη[36]. Λαϊκισμός; Όχι, όταν ο ίδιος υπουργός οδύρεται για την υπερπληθώρα των δημοσίων υπαλλήλων και την αδήριτη ανάγκη απολύσεων! Υποκρισία, θα πείτε. Όχι! Απλώς, κράμα καλπάζουσας αναισχυντίας, ανηθικότητας και αλαζονείας. Είδος ευδοκιμούν στον λεγόμενο πολιτικό μας πολιτισμό όπου η λαφυραγώγηση του κράτους από το κόμμα που έρχεται στην εξουσία θεωρείται κεκτημένο δικαίωμα.
- Πήρε σβάρνα Ευρώπη και Αμερική διαλαλώντας με καμάρι πως είμαστε… Τιτανικός! Ίσως να του είπαν ή να νόμισε πως ήταν ο … Ντι Κάπριο και να στόχευε στην προσέλκυση τουριστών! Το σίγουρο όμως είναι πως από τότε δεν μπορέσαμε να σταυρώσουμε ούτε ένα σεντς σε δάνειο χωρίς τοκογλυφικό επιτόκιο. Στην ίδια «διαφημιστική» καμπάνια τελάλιζε ότι κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα, παραλείποντας, φυσικά, να τονίσει ότι το ψάρι βρομάει απ’ το κεφάλι. Και τι κεφάλι! Ελπίζω να μην κράτησε ο Θεός το καλούπι του… Παρεπιπτόντως, οι διάφοροι γνωστοί και μη εξαιρετέοι μιζαδορο-Τρεπεκλήδες[37] φρούτα του οικογενειακού του περιβολιού είναι και όχι των γειτόνων του.
- Αντί να εξαντλήσει τα περιθώρια ενός αξιοπρεπούς και υγιούς δανεισμού από χώρες (δεν μιλάμε για τα ευρωπαϊκά λυκόρνια-εταίρους) που φαίνονταν τότε διατεθειμένες να βοηθήσουν, με λογικό αντίτιμο, άφηνε τους μήνες να περνούν ανεκμετάλλευτοι και τη χώρα να διασύρεται, για να μας ρίξει τελικά – μετά από ένα στημένο εξ αρχής παιγνίδι – στο στόμα του λύκου, το παγκοσμίως απεχθές ΔΝΤ. Και από πάνω, σαν κορωνίδα των κατορθωμάτων του, να μας εμπαίζει, λέγοντάς μας, με το αφοπλιστικά χαζοβιόλικο ύφος του, πως… «δεν θέλει χειροκροτήματα»! Εκεί που μας πήραν και τα σώβρακα, μας ζητάνε και τα ρέστα! Μετριοφροσύνη στα όρια της αυτοθυσίας ή αβελτηρία στα όρια του εγκλεισμού; Ίσως χοντροπετσιά στα όρια των… παχυδέρμων εξ ων βρίθει ο χώρος, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
- Ταξίδεψε στη Ρωσία, υποτίθεται για να συζητήσει το φλέγον πρόβλημα της χώρας, και λίγο έλλειψε ο εθνικός μας γκα-γκά να κάνει τον Πούτιν… Γκαγκάριν! Ενώ ο Ρώσος περίμενε να κουβεντιάσουν για το ενδεχόμενο παροχής δανείου, ο «δικός» μας του μίλαγε για… την αντικαπνιστική εκστρατεία στην Ελλάδα και το οικολογικό πτόβλημα του πλανήτη! Πράσινα μπιρμπιλωτά άλογα! Είναι σαν να καίγεται το σπίτι σου και συ να οδύρεσαι για τις επιπτώσεις της πυρκαγιάς στην… τρύπα του Όζοντος. Μεγαλοδύναμε, αν υπάρχεις, μήπως μας τιμωρείς για την… καταστροφή της Περσέπολης από τον Μέγα Αλέξαντρο; Δεν ξέρω αν τον πήρε με τις κλωτσιές ο Βλαδίμηρος, που είναι και κομμάτι αψίκορος, αλλά ο απροσάρμοστος, λίγο αργότερα, επικαλούμενος τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, ακύρωσε τη συμφωνία για τον ρωσικό αγωγό φυσικού αερίου (που είχε υπογράψει ο Τάμπι), όπως θα έκανε κάθε καλός Αμερικανός που εξυπηρετεί τη στρατηγική της χώρας του στο ενεργειακό ζήτημα,! Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου…
- Αναποδογύρισε μισθωτούς, συνταξιούχους και μικρομεσαίους – κρατώντας τους απ’ τα πόδια – για να τους πάρει ακόμα και τα κέρματα από την τσέπη τους και να ξεράσουν όσα τυχόν ψίχουλα έπεσαν στο μερτικό τους απ’ το «μεγάλο φαγοπότι». Επανερχόμενοι στο «με το ΠΑΣΟΚ φάγαμε ψωμί», πέρα του γεγονότος ότι οι φτωχοί είχαν χωνέψει το ξεροκόματο προ 25ετίας, τώρα καλούνται να παραδώσουν και το… στομάχι τους! Όσοι έφαγαν παντεσπάνι θα επιστρέψουν ψίχουλα και όσοι ιδιοποιήθηκαν τις… τούρτες θα κάνουν, για μια ακόμα φορά, τους αδιάφορους αφού τις έστειλαν για συντήρηση σε ελβετικά ψυγεία.
Ό,τι και να πει ή να γράψει κανείς, θα είναι λίγο μπροστά σ’ αυτά που ζούμε και διαφαίνεται πως θα ζήσουμε, όσοι επιζήσουμε. Τα γεγονότα είναι τόσο πολλά και οι πληροφορίες που μας κατακλύζουν καθημερινά τόσο πολλές και καταθλιπτικές που μας οδηγούν σταδιακά στην απελπισία. Ξεκινάμε το μήνα μην ξέροντας πως θα τον κλείσουμε και αν θα είμαστε σε θέση να ανταποκριθούμε στις ανειλημμένες και στις σταθερές υποχρεώσεις της καθημερινότητας. Και όλα αυτά να εξαρτώνται από κάποια ζόμπι του εξωτερικού που κουβεντιάζουν σε πολυτελή γραφεία υπηρεσιών με κάποια άλλα ζόμπι τα οποία μας οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο. Ανερυθρίαστοι υπουργοί να μας κοροϊδεύουν ασύστολα και έναν ονονπήγασο απόντα, πότε στα διεθνή φόρα (όπου θα ήθελα να ξέρω τι σκατά κουβεντιάζει) και πότε στη χώρα κάνοντας καγιακ και ποδήλατο. Του έχει κολλήσει κι αυτό το «νους υγιής εν σώματι υγιή», αλλά κανείς δεν του ψιθύρισε ότι προϋπόθεση ισχύος του γνωμικού είναι η ύπαρξη… νοός!
Δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα ο αυτόματος πιλότος θα μας κάνει τη χάρη να μας κρατάει εν πτήσει. Τουλάχιστον αν είναι να συντριβούμε, αυτό ας γίνει πάνω στη Βουλή μπας και γλυτώσουν οι επόμενοι! Γιατί αν περιμένουμε σωτηρία από το άλλο το χαϊβάνι, το καλαματιανό, τη βάψαμε για μια ακόμη φορά…
J. Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΝΟΣ ΟΡΦΑΝΟΥ[38]
Πατέρα,
Εχω να σου πω κάτι. Ακουσες τα νέα; Τρείς μέρες τώρα, εδώ στην Αθήνα, στην κοιτίδα του πολιτισμού, κάτω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, ο λαός έρχεται από παντού, από την Θράκη και την Μακεδονία, από την άκρη του Αιγαίου μέχρι τα Επτάνησα, από τις βουνοκορφές της Ηπείρου μέχρι τις πανέμορφες ακρογιαλιές της Πελοποννήσου και της ηρωϊκής Κρήτης για να… αποθέσει επάνω μας ένα κεσεδάκι γιαούρτι απ’ το υστέρημά του και να μας ευχαριστήσει για το συσίτιό του, αυτό που εμείς οι σοσιαλιστές, κληρονόμοι των δικών σου πολιτικών παρακαταθηκών, φροντίσαμε να του εξασφαλίσουμε, με αγάπη, αίμα, δάκρυα και πόνο, χωρίς να του ζητήσουμε, πατέρα, χειροκροτήματα για τη χειρονομία μας αυτή, όπως θα έκανες και συ. Τα γιαουρτάκια, πατέρα – τι συγκινητικό – τα αποθέτουν στο γελαστό πρόσωπό μου, για μάσκα ομορφιάς – λένε, πατέρα – για να μην αφαιρέσει ο αδυσώπητος χρόνος τη λάμψη μου και να διατηρήσω ανέπαφη αυτή την ειλικρίνεια που εκπέμπω, κι ακόμα, για να μην σκάσει το ευαίσθητο δέρμα μου από τον υπέροχο ελληνικό ήλιο που στοργικά με χαϊδεύει σαν κάνω καγιάκ στα θαυμάσια ποτάμια μας.
Έρχονται με πλοία, όσα επιτρέπει το ΠΑΜΕ να κινούνται, με αεροπλάνα της AEGEAN, με όσα αυτοκίνητα έχουν ακόμα βενζίνη, πεζοί που ολημερίς ψαχουλεύουν στους κάδους των σκουπιδιών, ακόμα και ανάπηροι στα καροτσάκια τους κραδαίνοντας ορούς και μπαστούνια στα σηκωμένα χέρια τους. Ηλικιωμένοι, σαν τις αιωνόβιες ελιές και τις ανθισμένες αμυγδαλιές, τα υπερήφανα γηρατειά, όπως τους έλεγες, που αφού είδαν κι απόειδαν να πάρουν την πενιχρή σύνταξή τους, την είδαν έπειτα να πετσοκόβεται. Και νέοι σαν την αυγή που είναι άνεργοι και απελπισμένοι και τριγυρίζουν σαν την άδικη κατάρα. Τους συμπονώ, πατέρα, και δεσμεύτηκα για ένα τουλάχιστο εργαζόμενο ανά οικογένεια, ένα πιάτο ανά τραπέζι και πέντε καλαμάκια ανά φραπέ. Στη δική μας οικογένεια δουλεύουν όλοι, πατέρα, μερικοί μάλιστα σε δύο και τρεις δουλειές και άλλοι ως αργόμισθοι για να μην προκαλούν. Αλλά εμείς, πατέρα, υπάρχουμε για να σώζουμε τους άλλους, έτσι όπως το όρισε η οικογενειακή μας μοίρα, γι’ αυτό και η ευημερία – η δική μας και των φίλων μας – δεν είναι πρόκληση αλλλά υποχρέωση προς το λαό που μας βλέπει, χαίρεται και ελπίζει. Ολοι αυτοί έρχονται, πατέρα, για να τιμήσουν ένα σπουδαίο άνθρωπο, όπως λένε, τον γυιό σου, εμένα πατέρα, που ήρθα να τους σώσω, με ανιδιοτέλεια και αμισθί, ακολουθώντας την οικογενειακή μας παράδοση, το παράδειγμα του παππού μου και το δικό σου, πατέρα.
Γι’ αυτά τα νέα θέλω να σου μιλήσω, πατέρα, και ελπίζω να μην πετσοκόψει την προσευχή μου ο Άγιος Πέτρος. Ευτυχώς, εμείς εδώ, πατέρα, έχουμε τα ΜΜΕ να κάνουν αυτή τη δουλειά που δεν αφήνουν τις άσχημες ειδήσεις να φτάσουν στον κόσμο για να μην στενοχωριέται.
Εδώ στους δρόμους της Αθήνας, και κατά πως λέγουν σε όλη τη γη, ο κόσμο μιλάει για έναν άνδρα. Αψηλό, αθλητικό και λεβέντη. Όπως χαριτωμένα και ωραία τα λέει ο λαός, πήρα τη κορμοστασιά του παππού μου, τη χροιά της φωνής του πατέρα μου και το μ@¥$# της μάνας μου! Είναι δυνατόν ένας άνδρας να έχει διανύσει τόσα μίλια; Και όμως πατέρα, είναι! Από τότε που ο λαός μας με διαλέξε να τον κυβερνήσω, γιατί ξαναέβαλα τη δεξιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, δεν έχω στρώσει κώλο στο γραφείο μου, πατέρα. Μπορεί να μην έχω πλάνο, πατέρα, έχω όμως αεροπλάνο, και δεν έχω αφήσει σπιθαμή γης που να μη την έχω πατήσει με την κουστωδία μου. Μπορεί να κοστίζει κάτι παραπάνω στους ιθαγενείς μας, αλλά όπως σοφά λένε αυτοί «με τα πολλά στη φυλακή και με τα λίγα μέσα!». Και συ γούσταρες τη λαϊκή σοφία, ε μπαμπά;
Παντού σε θυμούνται, πατέρα, κι έχουν να λένε ότι μιλούσες για γνωστά πλην ξεχασμένα πράγματα, όπως τη Δημοκρατία, αυτή που κάποιοι – αδίκως – λένε πως τη μετατρέψαμε σε κληρονομική ολιγαρχία, την Κοινωνική Δικαιοσύνη, αυτή που έκτοτε τρέχει από τα μπατζάκια μας, την Ειρήνη – αυτή που εμπέδωσα συμμετέχοντας στον πόλεμο κατά της Σερβίας – και προ πάντων την Ισότητα. Για την τελευταία, μπαμπά, δύο πράγματα θα σου πω μόνο: σ’ αυτό τον κόσμο που πατούμε όλοι μέσα θε να μπούμε και ότι ο πρώην ξεβράκωτος σύντροφος Άκης έγινε… Μποδοσάκης και απόκτησε σπίτι στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου! Τουλάχιστον αυτός μυρίζει μόνο κάτουρα, ενώ εμείς των βορείων προαστίων παίζουμε καθημερινά τη ζωή μας κορώνα – γράμματα με τους Αλβανούς και τα καλάσνικοφ. Επίσης, λένε μπαμπά, ότι τρόμαξες τους δυνατούς και τους κραταιούς και πως μόνο όταν έφυγες σήκωσε κεφάλι η Αμερική. Χαλάρωσε ο Κλίντον, βρήκε δουλειά η Λεβίνσκι και αναθάρρησε η Ρωσία. Λένε ότι ξεσήκωσες τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους. Στη Γκάνα έχουν να λένε «Andrew and dry bread». Φάγαν ψωμί οι Σομαλοί και φύτρωσ’ η Σαχάρα. Φάγαν γκλομπιές κι οι γέροντες σαν πέρασαν τη μπάρα. Τα ίδια έκανα κι εγώ, πατέρα! Όλοι έχουν ξεσηκωθεί και με έχουν πάρει στο κατόπι σε δρόμους και σε πλατείες. Μερικοί τους λένε «αγανακτισμένους», εγώ όμως νοιώθω ότι θέλουν να μου ζητήσουν αυτόγραφο, πατέρα, γιατί όταν θα αναλάβω Γενικός Γραμματέας στον ΟΗΕ δεν θα μπορούν. Επίσης θυμούνται πως μάγεψες το λαό, που ανέκαθεν είχε μια τάση να χορταίνει με τα λόγια, με φράσεις όπως: «Η Ελλάδα στους Ελληνες”, «Ο Στρατός ανήκει στο λαό», «Ο κυρίαρχος λαός» και η «Εθνική Ανεξαρτησία». Ρε μπαμπά, τι ωραία που τα έλεγες! Φτυστός η «γιαγιά» Κυβέλη και η «θεία» Σεράνο![39] Μερικοί αδαείς λένε, πατέρα, πως η Ελλάδα θα ανήκε στους Έλληνες, εάν οι ηγέτες της ανήκαν στην Ελλάδα και πως εθνική ανεξαρτησία χωρίς οικονομική ανεξαρτησία είναι φούμαρα. Εγώ ένα ξέρω, μπαμπά, η Ελλάδα τώρα ανήκει στο ΔΝΤ και γλυτώσαμε πια από τέτοια ψευτοδιλήμματα. Στο κάτω κάτω έχουν και την τεχνογνωσία. Όσο για το στρατό, πατέρα, κάποιοι λένε ότι αυτός πάντα ανήκε στο λαό αφού ανέκαθεν μόνο τα παιδιά του λαουτζίκου στρατεύονταν, ενώ τα δικά μας λόγω ευγενέστερης αποστολής την έκαναν κοπάνα. Κακεντρέχειες, πατέρα!
Κάπου διάβασα, πατέρα, τα λόγια ενός ποιητή «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει». Πατέρα, εδώ κι ενάμισυ χρόνο το ίδιο συμβαίνει και με μένα! Μπορεί να φταίει και η Μπιρμπίλω που είπε στον κόσμο ότι τα πλαστικά κεσεδάκια γιαούρτης δεν είναι οικολογικά. Από τότε άρχισαν να μας πέρνουν με τα πήλινα. Θα πω στην Τρόικα να πει στο Βαγγέλη πως τα γιαουρτάκια δεν κάνουν καλό στα περήφανα γηρατειά.
Πατέρα, μου έλεγες ότι όπου κι αν πας κουβαλάς την Ελλάδα μαζί σου. Σαν έφυγες, πατέρα, ήθελα να τη βάλω δίπλα σου, όπως έβαζαν στους Κινέζους αυτοκράτορες το στρατό τους, αλλά δεν είχα τη δύναμη. Από τότε που ο λαός μου έδωσε την εξουσία, πατέρα, άρχισα να σκάβω το λάκκο του, για να τον αισθάνεσαι δίπλα σου, όπως ήθελες πάντα.
Να σου πω και το τελευταίο νέο, πατέρα, και κλείνω γιατί πρέπει να λουστώ. Αύριο, όπως μου τηλεφώνησε η Άγκελα, έρχεται η Τρόικα για να μας κάνει hair cut και δε θέλω νά’μαι άλουστος! . Δεν ξέρω, μπαμπά, αν έχει πρόθεση ν’ ανοίξει fast track κομμωτήριο, αλλά θα της πω ότι εδώ κλείνει το ένα μετά το άλλο. Όμως είναι μια καλή ευκαιρία γιατί όλος ο κόσμος μας λέει να πάμε να κουρευτούμε όλοι![40]
Πατέρα, κλείνω γιατί αύριο πετάω για πατρίδα… America, you know.
Good night, dady.
[Σημ.: η προσευχή δεν έγινε από στήθους και φημολογείται πως συντάχθηκε από τον συγγραφέα της οικογένειας. Το “good night” είναι μάλλον αυθεντικό και αυθόρμητο, όπως προκύπτει από τα αρχεία του Αγίου Πέτρου (πηγή: wikileaks)]
.
Αγόρευση του βουλευτή Π.Καμμένου: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=bkazaxzhgJE#
Το κείμενο σε pdf: ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΟΚΛΑΣΙΑ
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
[2] John Turner:…όμως ο Turner γεννήθηκε το 1929 όταν όλοι οι πολίτες του Καναδά ήταν Βρετανοί και δεν υπήρχε ακόμα η έννοια της καναδικής ιθαγένειας.
[3] αποποίηση αμερικανικής ιθαγένειας: ομοίως καταγράφονται οι εξής δύο περιπτώσεις: O Valdas Adamkus, πρόεδρος της Λιθουανίας το διάστημα 1998-2003 και 2004-2009, είχε πολιτογραφηθεί αμερικανός πολίτης την δεκαετία του 1950, αλλά αποποιήθηκε την αμερικανική ιθαγένεια με δήλωση του στο αμερικανικό προξενείο πριν αναλάβει τα καθήκοντα του ως προέδρου της Λιθουανίας. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου είχε την αμερικανική ιθαγένεια, αλλά επίσης την αποποιήθηκε με δήλωση του στο αμερικανικό προξενείο το 1982.
[4] διορισμένος δερβέναγας: Από την Επανάσταση ακόμα, αλλά και μετά από αυτή, είναι γνωστό πως η πολιτική ζωή της Ελλάδας επηρεαζόταν από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Μεταπολεμικά ο ρόλος αυτός ανήκει αποκλειστικά στην Αμερική. Στην επίπλαστη «κοινοβουλευτική δημοκρατια» – μέσω της ποδηγέτησης της κοινής γνώμης από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ και από πληθώρα αργυρώνυτων δημοσιογράφων, και με τη συνέργεια της υπόγειας δράσης αδήλων δυνάμεων που διαμορφώνουν το εσωτερικό και εξωτερικό κλίμα – ο λαός (όσο «σοφός» κι αν φαίνεται) εκλέγει πάντα τον «εκλεκτό» των Αμερικανών!
[5] Η Ελλάδα Ξανασταυρώνεται: Εκδότης: Νέα Θέσις, Συγγραφέας: Μπαρμπής, Κωνσταντίνος Ν., Έτος Έκδοσης: 1994, Σελ.: 414
[6] Π.Α.Κ.: Το Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα (Π.Α.Κ.) ιδρύθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου στην Στοκχόλμη της Σουηδίας στα χρόνια της δικτατορίας. Σκοπός της ίδρυσης του Π.Α.Κ. ήταν η ανατροπή της δικτατορίας με δυναμικά μέσα. Ταυτόχρονα διακήρυττε «την αποδέσμευση της χώρας από την ξένη εξάρτηση» και «την πραγματοποίηση ριζικών αλλαγών, με τελικό στόχο το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας». Η ίδρυση του Π.Α.Κ. πραγματοποιήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 1968 στην αίθουσα του Συλλόγου Ελλήνων Μεταναστών [πηγή: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ]
[7] Έγγραφο: φωτοτυπία επισήμου εγγράφου του “Αμερικανικού Γραφείου Στρατιωτικής Συνεργασίας”, και με στοιχεία αναγνωρίσεως “Απόρρητο 7271/NSA/1158-AR/29″ (το έγγραφο σε pdf:απορρητο )
[8] Κατασκευασμένο: Εάν το «Απόρρητο 7271/NSA/1158-AR/29» ήταν κατασκευασμένο, ισχυρίζονται εκείνοι που το θεωρούν γνήσιο, οι θιγόμενοι – οικογένεια και κόμμα – θα είχαν κινηθεί δικαστικώς εναντίον του συγγραφέα Κων. Μπαρμπή και του εκδοτικού οίκου. Εν τούτοις κάτι τέτοιο δεν έγινε στα δέκα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν από τότε.
[9] Περιεχόμενο του εγγράφου «Απόρρητο 7271/NSA/1158-AR/29» σε μετάφραση:
1. Απομάκρυνση από τις επιλεγμένες θέσεις θα αποφασίζονται μόνο από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Από την πλευρά του Ανδρέα Παπανδρέου επιτρέπονται μόνο φραστικές παρεκκλίσεις. Προς ικανοποίηση των Ριζοσπαστών (αριστερών) ψηφοφόρων θα επιτραπεί η αναθεώρηση της αμυντικής συμφωνίας μεταξύ Ελλάδος και ΗΠΑ.
3. Ελαχιστοποίηση της δύναμης του κομμουνιστικού κόμματος Ελλάδος. Η μείωση αυτή δεν θα πρέπει να υπερβεί το όριο που συμφωνήθηκε με τους συναδέλφους της KGB.
5. Επιτρέπονται φραστικές “συγκρούσεις” με το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, όχι όμως ανοικτός “πόλεμος”. Ο σύνδεσμος μεταξύ ΗΠΑ και Ελληνικής κυβέρνησης θα αναλάβει να καθησυχάζει τους αξιωματούχους του ΝΑΤΟ. (σημ.μ.:Έχει διαγραφεί με μαρκαδόρο)
7. Αν και όταν το επιθυμεί η ομάδα(?) τα πυρηνικά όπλα που βρίσκονται εναποθηκευμένα στην Ελλάδα θα αντικατασταθούν ή ανταλλαχθούν με νέα.
9. Όταν η CIA και DIA χρειάζονται όπλα για συγκαλυμμένες επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό, η κυβέρνηση του Παπανδρέου θα προβαίνει σε πωλήσεις και μεταφορές όπλων με τις τιμές που θα ισχύουν τότε. Θα ειδοποιείται σχετικά από την υπηρεσία Διοικητικής Μέριμνας (των ενόπλων δυνάμεων) των ΗΠΑ.
10. Η Κυβέρνηση Παπανδρέου δεν θα ανακινήσει το θέμα Κύπρου με αντίδωρο την μη ύπαρξη προβλημάτων με την Τουρκία.
14. Η ανοχή απέναντι στην τρομοκρατία (το υπόλοιπο σβησμένο με μαρκαδόρο)
15. Το οικονομικό θέμα θα ρυθμιστεί από τον Brian Crosier. Οι εταιρείες που υποστηρίζουν το κίνημα Παπανδρέου στην Ελλάδα, θα καταθέσουν 100.000.000 δολλάρια για την δημιουργία του νέου κόμματος. (έχουν διαγράψει 3 λέξεις) ARAMKO (επίσης διαγραφή 2 λέξεων με μαρκαδόρο) της Wall Street είναι (διαγραφή 1 λέξης). Οι τράπεζες: Chase Manhattan Bank (διαγραφή 4 λέξεων)
Υπογραφή
Ανδρέας Γ. Παπανδρέου
[Παρατηρήσεις «fanourgimata»: Μου κάνει εντύπωση ο τρόπος αρίθμησης των όρων της «σύμβασης» ο οποίος δεν έχει μια λογική συνέπεια. Εκτός και αν υπήρχαν και άλλοι όροι που παραλείφθηκαν στο εν λόγω έγγραφο ή (…στην καλύτερη περίπτωση) την γραμματειακή εξυπηρέτηση είχε αναλάβει ο μικρός τότε Γιωργάκης (μόλις 22 ετών) που λογικά δεν είχε ακόμα μάθει να μετρά μέχρι το …20!]
[11] πρασινοσκώληκες: ο όρος αποδίδεται στον γνωστό επιστήμονα Θανάση Μπίκο ως εναλλακτικός του «πρασινοφρουροί». Κατά την ίδια πηγή ένα μέρος αυτών μπορεί να μετεξελιχθεί σε πράσινους κηφήνες και ένα άλλο σε πράσινες… ακρίδες. Τα πράσινα άλογα δεν εμπίπτουν στο γνωστικό πεδίο του επιστήμονος.
[12] Οικογενειακώς: Η αγάπη των Paps για την Ελλάδα είναι διάχυτη και στην επιστολή του δευτερότοκου υιού και… «Χεμινγουέι»» της οικογένειας, Νικ, που έγραφε το 1993 σε Αμερικανή φίλη του: «Είμαι 37 ετών στην καρδιά της ελληνικής πολιτικής. Δεν ξέρω αν ο Γουόλτερ σου είπε για το υπόβαθρό μου. Είμαι μισός Αμερικανός και μισός Έλληνας… Γεννημένος στο Σαν Φρανσίσκο, είμαι μετανάστης στην Ελλάδα… Ο παππούς μου και ο πατέρας μου είναι ίσως οι πιο διάσημοι και κακόφημοι πολιτικοί στην Ελλάδα από το 1900. Αυτή τη στιγμή ο πατέρας μου είναι επικεφαλής αυτής της καταραμένης χώρας σαν πρωθυπουργός, για ακόμη μια φορά. Ο αδελφός μου είναι βουλευτής με το πνεύμα της δεκαετίας του ‘60. Η μητέρα μου προήδρευε και προεδρεύει σε διάφορες γυναικείες οργανώσεις. Ο γαμπρός μου 100% είναι πολιτικός για τα πανηγύρια. Περιστασιακά και εγώ ο ίδιος στήνω μια παράσταση ως υιός του. Είμαι ένας μεταμφιεσμένος Έλληνας με αμερικανική καρδιά…».
Νίκος Παπανδρέου (Επιστολή προς την Αμερικανίδα φίλη του Χριστίνα Βαρντ – Περιοδικό «Νέμεσις», τεύχος Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 2004)
[Παρατηρήσεις «fanourgimata»:όποια πέτρα κι αν σηκώσεις απλο κάτω θα βρεις τον μετανάστη με την αμερικανική καρδιά και την ελληνική τσέπη.]( http://www.newstrap.gr/apopseis/4694-o-nikos-papandreoy-o-tzortz-xalagk-o-ebenizelos-kai-o-e-basilakos-paixnidia-eksoysias-_.html)
[13] Αγελάδα: ο Αντρέας όσο ήταν στην Αμερική έβλεπε τους Έλληνες σαν… καγκουρώ! Τουλάχιστον έτσι έγραφε σε επιστολή του προς τον κουμπάρο του Αδαμάντιο Πεπελάση το 1957: «Μου γράφεις να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα. Τι να κάνω εγώ σε μία χώρα που κατοικείται από οκτώ εκατομμύρια καγκουρώ;” [από το βιβλίο “Η Εύα Γεωργίου Παπανδρέου αποκαλύπτει” του Δήμου Μάρκου Μπότσαρη / Εκδόσεις Ισοκράτης / 1988 ]. Ατυχής παρομοίωση, τουλάχιστον από ζωογεωγραφικής απόψεως, αν και είχε δίπλα του εκείνο τον καιρό τρία απτά δείγματα της ελληνικής πανίδας: μία αίγα και δύο κουτάβια. Προφανώς, όταν δύο χρόνια αργότερα ήρθε στην «χώρα των καγκουρώ», θα κατανόησε ότι τα σάλτα και τα πηδήματα υπάρχουν μόνο στο μυαλό του – ενίοτε δε και στα σκέλια του – και πως η Ελλάδα μοιάζει μάλλον με… αγελάδα. Από τότε που το κατάλαβε έσπρωξε προς την… γαλακτοκομία όλο του το σόϊ, συν γυναιξί και τέκνοις, που ακόμα βυζαίνει στο πτώμα της σκοτωμένης αγελάδας. Με την ίδια περιφρόνηση μίλησε και ο πρωτότοκο κουτάβι του, αποκαλώντας τους Έλληνες «τεμπέληδες και διεφθαρμένους», ξεχνώντας, προφανώς, ότι μεγάλωσε μέσα σε… «Pampers» και ότι δεν δούλεψε ποτέ του, όπως άλλωστε και όλος ο συρφετός που τον περιβάλλει.
[14] φερέφωνο της παγκοσμιοποίησης: Απόσπασμα από συνέντευξη Γ.Α.Π. στο «Christian Science Monitor» και στον δημοσιογράφο Michael Skafidas (11 Αυγούστου 2010) «Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι κάτι το ουδέτερο ούτε καθοδηγείται από κάποια ανώτερη δύναμη. Είναι μια διαδικασία που πρέπει να την καθοδηγήσουμε ή να της επιβάλλουμε ρυθμίσεις και να την εντάξουμε σε ένα πλαίσιο αξιών. |… Υπάρχουν αυτοί που μπορούν και ευημερούν στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο και άλλοι που περιθωριοποιούνται ακόμα περισσότερο. Πιστεύω ότι τα οφέλη της παγκοσμιοποίησης είναι σαφώς περισσότερα από τους κινδύνους…” | Ο Γ.Α.Π. στα τέλη Απριλίου 2010, στο συνέδριο του Economist, ομολογεί τον ενδόμυχο πόθο του «Χρειαζόμαστε γρήγορα παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση» http://www.youtube.com/watch?v=lBln-RklD8k
[15] αφελληνισμός της παιδείας: η Παιδεία μας, τοις ξένων ρήμασι διαμορφούμενη, έχει πάψει να είναι εθνική, αλλά τείνει προς την … πολυεθνοτική. Ο φιλόλογος Σαράντος Καργάκος στο άρθρο του “Τα μάρμαρα δεν σκουριάζουν” (11-03-201)1 παρατηρεί: «Τι το καλό προσέφερε το υπουργείο Παιδείας; Μήπως εξ αυτού δεν «ερρύη τα φαύλα»; Από αυτό δεν άρχισε ο γλωσσικός μας αφανισμός και η εθνική και η ηθική μας υπομείωση; Μήπως από αυτό και από τα παρασαρκώματά του δεν ξεκινούν κάθε χρόνο σκανδαλώδεις ή συνδικαλιστικές καταστάσεις που μας οδηγούν στον αφελληνισμό και στον ανθελληνισμό; Κι αν ακόμη παράγεται κάποιο έργο στα σχολειά μας, τούτο οφείλεται στην ευψυχία κάποιων εκπαιδευτικών που συχνότατα τίθενται υπό διωγμόν.
[16] «στρογγύλευση» της Ιστορίας: «Δεξαμενές σκέψης» (με παγκοσμιοποιμένο πάτο και καπάκι) στην Ε.Ε. και στις ΗΠΑ (Σόρος κ.α.) πιστεύουν στον «εκσυγχρονισμό» της Ιστορίας, με την αντίληψη πως η απάλειψη ή η άμβλυνση γεγονότων που προκάλεσαν μίσος μεταξύ λαών, συντελούν στην προσέγγισή τους και στην ειρηνική τους συμβίωση. Στην Ελλάδα τη δουλειά αυτή την έχει αναλάβει εργολαβικά το “περίφημο” ΕΛ.Ι.Α.Μ.Ε.Π. (Βερέμης και Σια), ενώ και το βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού (Ρεπούση) γράφτηκε με αυτή την αντίληψη. Επίσης, η διεθνής μαφία του ΝΑΤΟ, αφού διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία και επινόησε, μεταξύ των άλλων κρατικών μορφωμάτων, το πολυεθνοτικό κράτος της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης, μετά σκέφτηκε να αλλάξει τον τρόπο διδασκαλίας της Ιστορίας! Με το σκεπτικό ότι «η Παιδεία είναι ο κατ’ εξοχήν παράγων συμφιλίωσης και κατά συνέπεια η νέα γενιά της πολυεθνοτικής περιοχής πρέπει να διδαχθεί ότι το μέλλον βασίζεται στην υπέρβαση των διαφορών, στην προώθηση της αμοιβαίας κατανόησης…» Άρες, μάρες, κουκουνάρες. Δεν τους γέμιζε το μάτι η πολυεθνοτική Γιουγκσλαβία και την διέλυσαν και τώρα κόπτονται για την πολυεθνοτική Βοσνία!
[17] συρρίκνωσης της γλώσσας: (απόσπασμα από συνέντευξη του Σαράντου Καργάκου/2-6-2010) […Από το 1976 ξεθεμελιώνονται ή μάλλον υπονομεύονται τα βάθρα της ελληνικής παιδείας. Ουσιαστικά καταστρέφεται η κλασσική μας παιδεία που μας έδινε ένα αίσθημα υπεροχής έναντι των άλλων λαών της γης. Είναι θλιβερό αυτή τη στιγμή να μην έχουμε φιλολόγους και ιστορικούς ικανούς να σταθούν στο ύψος των ξένων ιστορικών. Είναι αδιανόητο στην Ελλάδα, που υποτίθεται έχει γεμίσει Πανεπιστήμια, Σχολές και δε συμμαζεύεται να έχουμε παιδιά τα οποία σου λένε ότι δεν μπορώ πια να καταλάβω Βιζυηνό, Ροΐδη, Παπαδιαμάντη ή ακόμα και το δημοτικό τραγούδι..|… φτάσαμε στο σημείο πριν από δυο χρόνια να μπει ένα απλό, απλούστατο θεματάκι ως έκθεση στους μαθητές στις λεγόμενες Πανελλήνιες, Γενικές, Πανελλαδικές, Ακαδημαϊκές- επτά ονομασίες έχουν αλλάξει- εξετάσεις, και ήταν το κείμενο αυτό ένα απλό, απλούστατο κείμενο του Γιώργου Σεφέρη για την παράδοση. Και για ένα κείμενο εικοσιπέντε γραμμών οι κύριοι εξεταστές έδωσαν επτά ερμηνευτικές σημειώσεις, ενώ την εποχή που έδινα εγώ εξετάσεις και ακολούθως όταν έδιναν οι δικοί μου μαθητές εξετάσεις το θέμα της εκθέσεως δεν γραφόταν ούτε καν στον πίνακα, γινόταν με απαγγελία χωρίς καμία μεταφραστική οδηγία. Αρκεί να σας πω μονάχα ότι το 1967 στη σχολή των Ευελπίδων είχε μπει ως θέμα μία φράση του Δημοσθένη που έλεγε: «Λυθέντων των νόμων και εκάστω δοθείσης εξουσίας ό,τι βούλεται ποιείν, ου μόνον πολιτεία οίχεται αλλ’ ουδέ ο πας των ανθρώπων βίος του των θηρίων ουδέν αν διενέγκοι». Το μόνο που δώσανε ως μετάφραση ήταν το τελευταίο το «αν διενέγκοι» δηλαδή δε θα διέφερε Και τα παιδιά αυτά μπόρεσαν να αποδώσουν γιατί εκείνη την εποχή ήταν ντροπή να μην ξέρεις ως ένα βαθμό αρχαία ελληνικά..]
[18] οικογενειοκρατία: [από το βιβλίο “Η Εύα Γεωργίου Παπανδρέου αποκαλύπτει” του Δήμου Μάρκου Μπότσαρη / Εκδόσεις Ισοκράτης / 1988] «…Θα χρειάζονταν εκατοντάδες σελίδες για να καλφυθεί το θέμα των “οικογενειακών” διορισμών. Ας δούμε, όμως ορισμένα “αντιπροσωπευτικά” δείγματα. Τον καιρό της παντοδυναμίας του “τσάρου” Γεράσιμου Αρσένη, ο αδελφός του Βικέντιος Αρσένης ήταν Πρόεδρος της Ελληνικής Βιομηχανίας Όπλων (ΕΒΟ), η γυναίκα του Γεράσιμου Λούκα Κατσέλη, Διευθύντρια του ΚΕΠΕ, η αδελφή της Νόρα Κατσέλη βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ, η πεθερά του Γεράσιμου, Αλέκα Κατσέλη, μέλος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου και η γυναίκα του Βικέντιου, Λώρα, διευθύντρια του Γραφείου Παροχής Πληροφοριών για επενδύσεις! Ο Αντώνης Τρίτσης είχε διορίσει την… αλλοδαπή γυναίκα του Σούζαν Μυλχάουζερ “ειδική σύμβουλο” στην ΕΡΤ! Ο Άκης Τσοχατζόπουλος διόρισε τον αδελφό του Στέφανο διευθυντή του ΕΟΤ στη Βόννη! Αυτό δεν ήταν ίσως και τόσο απαράδεκτο, αν ο κ. Διευθυντής δεν ήταν, πριν διοριστεί σ’ αυτή τη θέση, σερβιτόρος σε κοσμική ταβέρνα της Θεσσαλονίκης! Αυτό είναι πραγματικά “αλλαγή”! Από σερβιτόρος, διευθυντής του ΕΟΤ! Ο Σήφης Βαλυράκης διόρισε τον θείο του Σταύρο (πρώην μπακάλη) σύμβουλο στο υπουργείο Συγκοινωνιών! Δεν άφησε όμως απ’ έξω και τα αδέλφια του! Ο Γιάννης Βαλυράκης πήγε σε ανώτερη θέση τον Οργανισμό Διεξαγωγής Ιπποδρομιών και ο Ανδρέας Βαλυράκης διευθυντής σε ασφαλιστική Εταιρεία θυγατρική της Εθνικής Τράπεζας.|…κ.λπ.»
[19] ανέκδοτο: από το βιβλίο του Δ.Μ.Μπότσαρη που αναφέρθηκε στις υποσημειώσεις 10, 11.
[20] Νικόλαος Πλαστήρας: στρατιωτικός και πολιτικός (πρωθυπουργός, 4 Νοεμβρίου 1883 – 26 Ιουλίου 1953).Έγινε γνωστός για την στρατιωτική του δράση κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και την Μικρασιατική εκστρατεία. Πολλές φορές ενεπλάκη με την πολιτική συμμετέχοντας ή οργανώνοντας κινήματα. Ο Νικόλαος Πλαστήρας κυβέρνησε την Ελλάδα τρεις φορές, μία το 1945 και άλλες δύο στα 1951-1952. Επί κυβερνήσεως του απαλλοτριώθηκαν τα περισσότερα τσιφλίκια και αποδόθηκε η γη στους καλλιεργητές. Ο Πλαστήρας θεωρείται ότι ήταν ικανότατος στρατιωτικός, τίμιος πολιτικός και υπόδειγμα ανθρώπου. Αγαπήθηκε πολύ από τον λαό. Γεγονότα που τον χαρακτήρισαν ήταν η διακριτική προσφορά του μισθού του σε φτωχούς, η άρνησή του να «βολέψει» από την θέση του τον άνεργο αδερφό του και το ότι πέθανε και ο ίδιος χωρίς ποτέ να αποκτήσει περιουσιακά στοιχεία. [ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ]
[21] υπερτροφικό κράτος: υπάρχει η άλλη άποψη που λέει ότι και άλλες χώρες της Ε.Ε. έχουν αναλογικά διογκωμένο δημόσιο τομέα (π.χ. Δανία). Η διαφορά έγκειται στην αποτελεσματικότητα κάθε κρατικής μηχανής και εμείς δεν μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι από την απόδοση της δικής μας.
[22] αριθμός δημοσίων υπαλλήλων: 760.000, σύμφωνα με την απογραφή του 2010. Μαζί με τους ±230.000 του ευρύτερου δημ. τομέα το κράτος απασχολεί ένα αριθμό υπαλλήλων ≤1.000.000 που αποτελούν το 22.4% των εργαζομένων της χώρας (αντίστοιχα 14% στη Γερμανία.). Το συνολικό μισθολογικό κόστος (μαζί με επιδόματα κτλ) για το 2010 ήταν στα 19 δις € (8,3% του ΑΕΠ). Ως ποσοστό επί του συνολικού κόστους των υπηρεσιών του δημοσίου αντιστοιχεί στο 59.1%. Στη μέση ανεπτυγμένη χώρα, το 47.8%. Η μεγάλη διαφορά δεν βρίσκεται στην απόσταση μεταξύ των δύο αριθμών, που δεν είναι αμελητέα, αλλά στην ποιότητα των προσφερομένων υπηρεσιών.
[23] κ.λπ.: […Δεν αναφέρομαι βέβαια στο σύνολο των μελών του ΠΑΚ. Μέλος του ΠΑΚ άλλωστε υπήρξα κι εγώ ο ίδιος. Και μπορώ να βεβαιώσω ότι υπήρχαν αγνοί δημοκράτες μέσα στις τάξεις του, έτοιμοι και πρόθυμοι να αγωνιστούν για την ανατροπή της δικτατορίας και για μια καλύτερη Ελλάδα. Υπήρχαν όμως στο ΠΑΚ και πολλοί καιροσκόποι. Σκέτοι καιροσκόποι και τυχοδιώτες. Άνθρωποι που από την πρώτη κιόλας μέρα της ένταξής τους στο ΠΑΚ έβλεπαν εαυτούς τους να νέμονται την εξουσία με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου και σε τελική ανάλυση να πλουτίζουν με το χρήμα του λαού. Αυτοί οι τυχοδιώκτες και οι καιροσκόποι επέπλευσαν μέσα στο ΠΑΚ. Ήταν τέτοιες οι προτιμήσεις, οι επιλογές, η συμπεριφορά και η τακτική του Ανδρέα, ώστε αν δεν ήσουν καιροσκόπος, τσανακογλείφτης και κόλακας δεν υπήρχει καμιά περίπτωση να διακριθείς εκεί μέσα και να ανέβεις στην “ηγετική ομάδα” που είχε δημιουργήσει. Από τη στιγμή λοιπόν που η οργάνωση περιήλθε στον απόλυτο έλεγο του Ανδρέα και της κλίκας του, άρχισαν αμέσως και τα σκάνδαλα. Τι έγιναν αλήθεια, εκείνα τα τεράστια ποσά των δολαρίων, των μάρκων και των κορωνών που περιήλθαν στο ΠΑΚ; Το ΠΑΚ δεν εισέπραττε μόνο τις εισφορές των μελών του. Οι πηγές χρηματοδότησής του ήσαν πολλές και άδηλες. Δεν ήταν μόνοι οι “έρανοι” ανάμεσα στο ελληνικό στοιχείο, από την Αυστραλία μέχρι τον Καναδά και από την Καλιφόρνια μέχρι τη Γερμανία. Ήταν και οι γενναίες επιδοτήσεις από δημοκρατικά κόμματα της βόρειας Ευρώπης και φυσικά τα πλούσια αραβικά εμβάσματα των “αδελφών” Σαντάμ Χουσεϊν, Μουαμμάρ Ελ Καντάφι και Γιάρερ Αραφάτ.]
[24] Το χρέος σήμερα (2011): Το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης για το 2010 ήταν 340,28 δισ. ευρώ ή 142,5% του ΑΕΠ. Στις 29-09-2011: Εθνικό Δημόσιο Χρέος = 356,85 €, ήτοι 148,0% ΑΕΠ | Χρέος ανά πολίτη 31.627 €.
[25] Μανόλης Γ. Δρεττάκης: οικονομολόγος, πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ. Στις εκλογές της 20.11.77 εκλέχτηκε Βουλευτής Νομού Ηρακλείου και στη συνέχεια Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ. Στις εκλογές της 18.10.81 επανεκλέχτηκε Βουλευτής Ηρακλείου του ΠΑΣΟΚ. Παραιτήθηκε από το αξίωμα του Υπουργού Οικονομικών στις 23.6.82 ύστερα από διαφωνία του με ταν Πρωθυπουργό για την απόφαση του τελευταίου να καταργήσει ουσιαστικά το νόμο για τη Φορολογία της Ακίνητης Περιουσίας. Στο διάστημα 1982-1984 ήταν μέλος των Κοινοβουλευτικών Επιτροπών Παιδείας, Πολιτισμού και Επιστημών και Έρευνας και Τεχνολογίας. Διαφωνώντας ριζικά με τη συνολική πολιτική της Κυβέρνησης, παραιτήθηκε στις 15.5.84 τόσο από το ΠΑΣΟΚ όσο και από το Βουλευτικό του αξίωμα. Πήρε μέρος στις εκλογές της 2.6.85 ως ανεξάρτητος συνεργαζόμενος στο Ενωτικό Ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ και αναδείχτηκε Βουλευτής Α΄ Αθήνας. Στη Βουλή ήταν Ανεξάρτητος στο χώρο της Αριστεράς. Στις εκλογές της 18.6.89, της 5.11.89 και της 8.4.89 εκλέχτηκε Βουλευτής του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου στην Α΄ Αθήνας. Το 1993 παραιτήθηκε από το Συνασπισμό. Από το 1993 μέχρι σήμερα ασχολείται αποκλειστικά με την αρθρογραφία και η συγγραφή βιβλίων.
[26] σκατά, τα: (αρχ.) εν. σκώρ, σκατός (ή σκάτους), σκατί κ.λπ. = σκωρία, σκουριά, περίττωμα
[28] μαϊμούδες αντιστσιακοί: (άρθρο Β.Χιώτη στο «ΒΗΜΑ», 30/11/2003 , Σελ.: A31
Κωδικός άρθρου: B14029A311) […Μια βιομηχανία παραγωγής τίτλων για αντιστασιακή δράση κατά τη γερμανική κατοχή που στη συνέχεια χρησιμοποιούνται για πρόσβαση στο Δημόσιο εξακολουθεί να λειτουργεί, έξι δεκαετίες μετά τη λήξη της Εθνικής Αντίστασης. Από τα επίσημα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του «Το Βήμα», προκύπτει ότι την περίοδο 1996-2002 αναγνωρίστηκαν ως αντιστασιακοί 79.910 άτομα, τα οποία στην πλειονότητά τους έχουν γεννηθεί μετά το 1930! |… Ως το πρώτο εξάμηνο του 1989 είχαν ήδη αναγνωριστεί 171.371 αντιστασιακοί και διατυπώθηκαν οι πρώτες υποψίες ότι στη διαδικασία είχε παρεισφρήσει η κομματική συναλλαγή, εκθέτοντας τα πολιτικά κόμματα που υποστήριξαν θερμά τον θεσμό, αλλά και την ίδια την προσφορά των αληθινών αντιστασιακών. |… Και αν στον πρώτο κύκλο εφαρμογής του υπήρχαν απλώς υποψίες ότι τα ευεργετήματα της νομοθεσίας απολαμβάνουν και άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με την Εθνική Αντίσταση, στον κύκλο που άνοιξε το 1996 και συνεχίζεται, οι υποψίες έγιναν ενδείξεις και αποδείξεις ότι η πλειονότητα των ατόμων που αναγνωρίστηκαν ως αντιστασιακοί δεν είχαν καμιά σχέση με τον αγώνα κατά των κατακτητών, αφού ήταν νήπια ή παιδιά οκτώ ή δέκα ετών! H μαζική αναγνώριση αυτού του προνομίου εξάλλου δεν σημαίνει μόνο μια άσκοπη αιμορραγία για το Δημόσιο, με την απονομή συντάξεων σε άτομα που δεν το δικαιούνται, αλλά και την παράκαμψη του ΑΣΕΠ στις προσλήψεις στον δημόσιο τομέα, καθώς οι αντιστασιακοί δικαιούνται να διορίζουν τα παιδιά τους στα ΝΠΔΔ κατ’ εξαίρεσιν σε ποσοστό 5% του συνόλου των προσλήψεων, αλλά και την προνομιακή μοριοδότησή τους στις προσλήψεις στο Δημόσιο.|… Με τη διαδικασία αυτή έχουν αναγνωριστεί ως σήμερα (σύμφωνα με τα ονόματα που έχουν δημοσιευθεί στα ΦΕΚ) 261.001 αντιστασιακοί, εκ των οποίων 173.581 την περίοδο 1984-1989 και 87.419 την περίοδο 1996-2002. Ενώ στον πρώτο κύκλο, της περιόδου 1984-1989, οι δικαιούχοι είχαν γεννηθεί πριν από το 1920 και ήταν τουλάχιστον έφηβοι την περίοδο της Κατοχής, στον δεύτερο κύκλο η πλειονότητα των ατόμων που χαρακτηρίζονται αντιστασιακοί έχουν γεννηθεί μετά το 1920 και αρκετοί μετά το 1930, γεγονός που σημαίνει ότι είχαν αναπτύξει αντιστασιακή δράση σχεδόν από την… κούνια τους!] {–link: http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=14029&m=A31&aa=1)
[29] Πολυτεχνείο: η περίφημη «γενιά του Πολυτεχνείου» κατέληξε σήμερα να θεωρείται περιβόητη. Όπως λέει ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος «Η γενιά του Πολυτεχνείου κατέστρεψε την Ελλάδα»! Και δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει μαζί του αν ρίξει μια ματιά στα πρόσωπα που κυριάρχησαν στην πολιτική σκηνή από τη μεταπολίτευση ως σήμερα. Οι τρείς νύχτες του Πολυτεχνείου εξαργυρώθηκαν για τους «επώνυμους» εκ των πρωταγωνιστών της με…χίλιες και μια νύχτες, φέρνοντας σε όλους μας μια ατέλειωτη πολική νύχτα.
[30] Απολαβές βουλευτών:(πηγή:http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=6Τκόστος)
- έως 6.100 € ο μηνιαίος μισθός
- 150 € επίδομα συμμετοχής σε κοινοβουλευτικές επιτροπές ανά συνεδρίαση
- 1.500 € ετήσιο επίδομα οργάνωσης γραφείου
- 1.000 € μηνιαίο επίδομα ενοικίου για τους βουλευτές επαρχίας
- 65 εισιτήρια τον χρόνο για τις αεροπορικές μετακινήσεις των βουλευτών της περιφέρειας
- 180 € μηνιαία ατέλεια για το κινητό τους τηλέφωνο [τα νούμερα ενδέχεται να αυξάνονται ανάλογα με τον πολιτικό (ή και φυσικό) όγκο του κοινοβουλευτικού… αγά. Για τον Α’ αερόσακο της κυβέρνησης Θόδωρα οι δαπάνες κινητής τηλεφωνίας του πολιτικού του γραφείου για το 2011 ανήλθαν στις 46.319 €!!! Λιτότητα, ε; Λέτε να μιλούσε με την Άγκελα ή την … Τζούλια; (το σχετικό έγγραφο σε pdf: κοστος κινητής τηλεφωνιας πολιτικου γραφειου Θόδωρα]
[32] κόστος λειτουργίας του Δημοσίου: Σήμερα βρεθήκαμε να έχουμε πολλαπλάσιους Δημοσίους Υπαλλήλους απ’ ότι χρειαζόμαστε και να πρέπει να δανειζόμαστε δις Ευρώ, και μάλιστα με υπέρογκους τόκους, για να πληρώσουμε τους μισθούς τους. Επειδή οι εκάστοτε κυβερνήσεις διόριζαν ανθρώπους με τη σέσουλα και με κομματικά κριτήρια, το Δημόσιο γέμισε με πληθώρα ανικάνων υπαλλήλων με αποτέλεσμα να χειροτερέψει ακόμα περισσότερο η εξυπηρέτηση των πολιτών.
[33] μουστάκια:η παράγραφος αυτή προήλθε από σχετικό ανέκδοτο που κυκλοφορεί: Δημοσιογράφος απευθυνόμενος προς τον παιδίατρο του Γκαπ: «Γιατρέ, στέκει επιστημονικά η άποψη ότι η διανοητική ανάπτυξη των παιδιών, ως ένα βαθμό, συνδέεται με τη διάρκεια του μητρικού θηλασμού;». Γιατρός: «Βεβαίως!». Δημοσιογράφος: «…αληθεύει ότι ο μικρός Γιωργάκης δεν θήλασε τόσο όσο έπρεπε;». Η απάντηση του γιατρού ήταν, ομοίως, καταφατική. Αν και ο γιατρός δεσμευόταν από το ιατρικό απόρρητο, απάντησε και στην τελευταία ερώτηση: «Γιατρέ, γιατί τον απόκοψε τόσο νωρίς η μάνα του;». Γιατρός: «…γιατί την γαργαλούσαν τα μουστάκια του!».
[34] σερσέμης, ο: ανόητος (<τουρκ. sersem)
[35] σύζυγος υπουργού: Η κ. Πηνελόπη Παπαιωάννου, σύζυγος Λοβέρδου, στις 12 Νοεμβρίου 2010 με την απόφαση των υπουργών Ντόλιου, Σαχινίδη και Ρέππα, «διορίστηκε» στο δημόσιο και συγκεκριμένα στο Υπουργείο Εσωτερικών σε συνιστώμενη προσωποπαγή θέση. [ΦΕΚ 1782 τ.Β’/12-11-2010] Πηγή: Εφημ. «Δημοκρατία»
[36] δεν είναι η μόνη: Και βεβαίως δεν είναι η μόνη! Απλώς κάποιες περιπτώσεις βγαίνουν στην επιφάνεια, ενώ τις περισσότερες δεν θα τις πάρουμε χαμπάρι ποτέ. Ενώ έγραφα το παρόν κείμενο έλαβα e-mail για τα οικογενειακά βολέματα στο «αποδιοπομπαίο» Δημόσιο του «σοσιαλιστή» Ηλία Κικίλια, συμβούλου και φίλου του Γκαπ. Εκνευριστείτε και μουτζώστε με την άνεσή σας:
(κείμενο από e-mail που έλαβα)
[…O κύριος Ηλίας Κικίλιας, είναι Διοικητής του Ο.Α.Ε.Δ. του Οργανισμού που συστάθηκε για να βοηθάει τους Έλληνες ανέργους να βρουν απασχόληση. Σύμφωνα με το βιογραφικό του κατέχει διάφορες διοικητικές θέσεις σε θυγατρικές του Ο.Α.Ε.Δ. από το 1999 και εντεύθεν.
Είναι προσωπικός φίλος και σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου αποτελώντας μαζί με τον πρόεδρο του ΙΣΤΑΜΕ και βουλευτή Επικρατείας Η. Μόσιαλο τη νέα φουρνιά «των συνομιλητών του Γιώργου». Ο κ.Κικίλιας έχει μια σύζυγο: την Αναστασία Χάραρη του Ιωάννη. Η σύζυγός του έχει μια αδερφή: την Βασιλική Χάραρη του Ιωάννη. Με το ΦΕΚ Γ’ 460/7-6-2010, διορίζεται η κουνιάδα του, ως Γραμματέας του: Η κουνιάδα λοιπόν τακτοποιήθηκε, ως Γραμματέας του γαμπρού της Διοικητή του ΟΑΕΔ.
Πάμε στη σύζυγο Αναστασία τώρα. Η κυρία Αναστασία Χάραρη, υπηρετούσε με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, στη θυγατρική του ΟΑΕΔ «Παρατηρητήριο Απασχόλησης Ερευνητική Α.Ε. (ΠΑΕΠΑ.Ε.). Με το ΦΕΚ Γ’ 1303/31-12-2010 (την τελευταία ημέρα του χρόνου, ανάμεσα στις γιορτές), η σύζυγος του Διοικητή, μετατάχθηκε στον ΟΑΕΔ, σε θέση «μόνιμου προσωπικού κλάδου ΠΕ Διοικητικού-Οικονομικού» . Γιατί όμως έγινε η μετάταξη στον ΟΑΕΔ, από το «Παρατητηρήριο Α.Ε.»; Μα, γιατί απλούστατα το «παρατηρητήριο» είναι ανάμεσα στους 151 φορείς, οι οποίοι θα βγάλουν το προσωπικό τους σε εργασιακή εφεδρεία ! Και προηγούνται οι εργαζόμενοι με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου στην απόλυση ! Ιδού η εγκύκλιος της εργασιακής εφεδρείας (http://www.tovima.gr/files/1/2011/09/12/efedreia12.pdf):
Η σύζυγος λοιπόν του Διοικητή του ΟΑΕΔ, μετατάχθηκε από τον φορέα που θα θέσει σε εφεδρεία, υπαλλήλους του, ώστε να μην έχει …το άγχος. Όμως η υπόθεση δεν σταματάει εκεί! Με το ΦΕΚ Γ´297/2-5-2011, η κ.Χάραρη μετατάσσεται στο Ελεγκτικό Συνέδριο, όπου οι αμοιβές είναι σημαντικά μεγαλύτερες από κάθε άλλη υπηρεσία του δημοσίου. Νομίζετε ότι οι «αλλαγές σαν τα πουκάμισα», που με χαρακτηριστικά ευκολία πετυχαίνουν φίλοι της οικογένειας Παπανδρέου, τελείωσαν, γελιέστε ! Με νεώτερη απόφαση του Γ.Κουτρουμάνη κι αφού οι αλλαγές εκνεύρισαν την Υπουργό Λούκα Κατσέλη, βγαίνει το ΦΕΚ Γ’ 571/17-8-2011, που ακυρώνει τη μετάταξη, της μετάταξης, ω μετάταξη! Όμορφος κόσμος ηθικός, Πασοκικά πλασμένος! Τσιφλίκι ολίγων το δημόσιο, οι οποίοι ολίγοι κατηγορούν μέρα-νύχτα τους δημοσίους υπαλλήλους, ως άχρηστους, πλεονάζοντες, αντιπαραγωγικούς, αιτία του υπέρογκου χρέους, αλλά όλοι, τις γυνάικες, κουνιάδες, κουμπάρες και κόρες, στην αγκαλιά του δημοσίου τις βολεύουν. Γιατί άραγε οι υπέρμαχοι του «μικρού και όχι σπάταλου κράτους» βολεύουν τους συγγενείς τους στο δημόσιο; …]
[37] Γ. Τρεπεκλής: Ο αντιπρόσωπος της αμερικανικής εταιρείας SAIC στην Ελλάδα κ. Γ. Τρεπεκλής, ο οποίος συνδέεται φιλικά με την οικογένεια Παπανδρέου, κλήθηκε δύο φορές μέσα σε μία εβδομάδα από τον εισαγγελέα κ. Π. Αθανασίου σχετικά με την αμοιβή του από τη SAIC, ύψους 6,5 εκατομμυρίων ευρώ. Η SAIC είναι η αμερικανική εταιρεία η οποία, σε κοινοπραξία με τη Siemens, ανέλαβε το έργο της ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων (το γνωστό C4I).|… Ο πατέρας του κ. Τρεπεκλή, γνωστός αρχιτέκτονας, διατηρούσε οικογενειακή φιλία με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο κ. Τρεπεκλής «μεγάλωσε στο Καστρί» και διατηρεί ως σήμερα άριστη σχέση με ολόκληρη την οικογένεια Παπανδρέου. Σπούδασε οικονομικά στις Ηνωμένες Πολιτείες και ανήκε στον «κύκλο του Γιώργου» ήδη από τη δεκαετία του ’80, με αποτέλεσμα ο Ανδρέας Παπανδρέου να τον τοποθετήσει στον ΕΟΤ. Λέγεται ότι ήταν ο Γιάννης Αλευράς εκείνος που είπε στον Ανδρέα ότι «ο Γιώργος δεν έχει πάει στρατό». Ετσι τον… κέρδισε ο στρατός μέσα από τα χέρια του τουρισμού. [ΤΟ ΒΗΜΑ, 29/06/2008]
[38] προσευχή: αποτελεί ως ένα βαθμό παραφθορά γνωστου «επιταφίου» λόγου.
[39] Σεράνο: Η Ροζίτα Σεράνο γεννήθηκε στη Βίλια ντερ Μαρ της Χιλής το 1914. Δημοφιλής τραγουδίστρια της όπερας, μετακινείται στην Ευρώπη –αρχές δεκαετίας 1930 για να βρεθεί το 1936 στο Βερολίνο όπου η Η καριέρα της απογειώθηκε. Ερμηνεύει, στη γερμανική γλώσσα, δημοφιλέστατα τραγούδια και συμμετέχει σε γερμανικές ταινίες (1938-1941). Με μεσολάβηση του ναζιστή Joseph Goebbels, δίνει συναυλίες σε ραδιοφωνικές εκπομπές για τη Βέρμαχτ και το 1940 το τραγούδι της «La Paloma» γίνεται το δημοφιλέστερο άκουσμα στη Γερμανία. Οι Έλληνες την γνωρίζουν από την «πάστα Σεράνο» (που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν της απότον Φλόκα) και οι παλαιότεροι από το βουκολικό τραγούδι «Του Γιάννου η φλογέρα» [http://www.youtube.com/watch?v=cPhZVcT9Oow] σε στίχους Κ. Κοφινιώτη και μουσική Μ. Σογιούλ (1938). Στην Ελλάδα ήταν γνωστή πριν ακόμη την επισκεφτεί. Τα τραγούδια της μεταδίδονταν κατά τη διάρκεια της Κατοχής από το γερμανοκρατούμενο ραδιόφωνο. Ήρθε όμως για πρώτη φορά το 1946. Τον Ιούλιο 1951, έρχεται για δεύτερη φορά στην Αθήνα και η «παρεπιδημούσα ενταύθα Χιλιανή καλλιτέχνις» συνδέεται «κοινωνικά» με τον Γ.Παπανδρέου. Πολλά χρόνια αργότερα, η ποιήτρια Βαλεντίνη Ποταμιάνου, κόρη της Κυβέλης Θεοχάρη, θα αποκαλύψει πως η… «κοινωνική σχέση» του Γ. Παπανδρέου με την εξωτική Σεράνο υπήρξε η αφορμή για να αποφασίσει η Κυβέλη τον χωρισμό τους. Η Σεράνο πέρασε τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής της στην πατρίδα της περιφρονημένη λόγω της καριέρας της στη ναζιστική Γερμανία. Έφυγε από τη ζωή πάμπτωχη, στο Σαντιάγο της Χιλής, στις 6 Απριλίου 1997. (πηγή: Μικρός Ρωμηός) [Παρατήρηση: Εάν ο παππούς του σημερινού Γ.Α.Π. δεν είχε «γλυκαθεί» με τη Σεράνο, δεν θα τον είχε χωρίσει η Κυβέλη και ίσως η μετέπειτα πολιτική ιστορία μας να ήταν διαφορετική…. Μπορεί κάποιος να πει πως καταστραφήκαμε για… γέρου πήδημα ]
[40] άντε κουρέψου: Η φράση μας έρχεται απ’ το Βυζάντιο και σχετίζεται με τη διαπόμπευση των τιμωρημένων (μέθυσοι, αντάρτες, μοιχοί, λαμόγια της εποχής, κλπ) στο γάιδαρο καβάλα, όπου τους διαπόμπευαν χτυπώντας τους.(slang.gr)
ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΔΑΦΝΗ
ΠΟΥ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΦΥΓΕ ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΝΩΔΑΛΩΝ
.
![palamas%20slide[1]](https://live.staticflickr.com/4049/4340403819_9ef0936e34_s.jpg "palamas%20slide[1]")
fanourgimata 