ΤΟ ΦΑΥΛΟ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ!

Μικρή εικαστική συμβολή στον εθνικό εορτασμό για την πρώτη επέτειο της ανόδου στην εξουσία ενός παρά φύσει πολιτικού ζεύγους. 

Το πρωτο σύμφωνο συμβίωσης που κατέληξε σε γάμο!

.

Ο άνθρωπος που έβγαζε από το καπέλο του λαγούς (με πετραχήλια)!

Λαγός με πετραχήλι στο φυσικό του περιβάλλον

.

Πανάξιος Εστί!

.

Προεκλογικώς… λέων και μετεκλογικώς χαμαιλέων!

.

ΑΙΕΝ ΨΕΚΑΖΕΣΘΑΙ

.

 

Τα εν γαστρί και εν κάρα!

.

 

.

Θεανώ:: Πολιτική Κουζίνα

.

 

Η υπουργός που με το ραβδί της εξαφάνιζε τη νύχτα τους μετανάστες!

.

«Αν κοτάς, ξαναπές θα σου ξεσκίσω τα μνημόνια…»

.

Η καραδοκούσα δεκάρα

.

ΝΩΠΗ ΕΝΤΟΛΗ: της έλειπε μόνο η… ρίγανη!

.

Συριζανό ντε Πατατράκ (όταν έδινε 17ωρες μάχες με τους Βισιγότθους)

.

Όνειρο προεκλογικών νυκτών

‘

Όπου σταθείς, όπου κι αν πας. εδώ παπάς εκεί Παππάς…

‘

Η «σκληρή διαπραγμάτευση» στο… απόγειό της!

.

Το «τρίτο» επέπρωτο να είναι και το… μακρύτερο! Βοήθειά μας…

.

Το Ροζικλαίρ ήταν… εκκλησία μπροστά στην Κουμουνδούρου!

 

Η «Κου Ουξ Κλαν» τώρα δικαιώνεται!

.

‘Οταν, κατά τη μεταπολίτευση, χλευάζαμε τον Λεβέντη, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τα… λεβεντόπαιδα που θα κάθονταν στο σβέρκο μας!

.

Εάν ο Κάρολος ήταν σύγχρονος του Αλέξη, δεν θα έγραφε το «ΚΕΦΑΛΑΙΟ» αλλά τον… «ΚΑΤΑΚΕΦΑΛΟ»!

.

Μεταμνημονιακός  βαμμένος «αριστερίς»

.

Άγιος Αλέξιος ο Φέναξ:: από τις καταλήψεις στις διαλείψεις…

.

«Εμείς δεν διορίζουμε όπως γινόταν στο φαύλο παρλθόν! Απλώς τοποθετούμε τα μέλη μας, τους συντρόφους μας, τους κοινωνικούς αγωνιστές, καθώς και τους συγγενείς, φίλους ή τις γκομενοπαρέες αυτών, προκειμένου να βελτιώσουμε το εργασιακό μικροκλίμα στο ευρύτερο δημόσιο. Τα λοιπά είναι εκ του πονηρού!

«Μην τάξεις σ’ άγιο κερί, και σε γριά ματζούνι!»

.

 

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΣΤΟ… CIPRΩ

τσιπρόβολο

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΣΤΟ… CIPRΩ

Δυστυχώς, πέσαμε σε φωλεά κνωδάλων! Ήγουν, φωλεά αποφωλίων πολιτικών, τυχοδιωκτών, ανευθύνων, τζογαδόρων, αριβιστών, ιδεοληπτικών, εμμονικών, κομπορρημόνων, κομματολάγνων, ψευδολόγων, αέργων, περιέργων, αεριτζήδων, σουλατσαδόρων, σαλτιμπάγκων και πατριδοκαπήλων με κουκούλα ατελείωτης… λεβεντιάς και υπερηφάνεια απελευθερωμένου δοσίπυγου.

Κρίμα που δεν έγινε ακόμα ο αγωγός του Πούτιν για το αέριο, γιατί με τη μαγκιά και την κλανιά που έπεσε, τον τελευταίο καιρό, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας (και της «πρώτη φορά» αριστεράς), θα χρειαστούμε, οπωσδήποτε, ένα λούκι. Και μην φοβάστε˙ λεφτά υπάρχουν! Εκτός από τις προκαταβολές, που αφειδώς μας τις ακούμπησε ο Βλαδίμηρος, περιμένουμε και τους πακτωλούς χρυσού από τις B.R.I.C.S. Αμ, τι νομίζετε, μπρίκια κολλάμε; Κυρίως, όμως –αδέρφια, ξαδέρφια, συντρόφια και συμπατριώτες – κρατήστε ετούτο: πετύχαμε φλέβα! Και τί φλέβα! Φλέβα μαλθακίας, για να εφοδιάζουμε εφ΄όρου ζωής ολόκληρη την Ευρώπη. Ήταν καιρός να αρχίσει, επί τέλους, η εκμετάλλευση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και στη χώρα μας! Τρέμετε Γερμανοί και γερμανοτσολιάδες˙ οι τζιχαντιστές της μαλακίας ante portas!

Η λογική εάλω από του θυμικού τον κάλο! Βοήθειά μας…

 Μ.Π.

27 Ιουνίου 2015
Πανελλήνιος Ημέρα Συντονισμένου Αυνανισμού

ΑΣΠΡΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ

Στην αγορά του Αλ Χάλι-λι

ΑΣΠΡΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ

Σκοπός της επίσκεψης του Αλέξη στον Μίκη ήταν η παραγγελιά της ευρωλαϊκής ασυμφωνίας «Ο Χορός των Αγορών» για ένα νταούλι και δύο πίπιζες, στο πλαίσιο υλοποίησης της προεκλογικής δήλωσης του πρώτου «Εμείς θα βαράμε τα νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν»! Το πασίγνωστο «Καλημέρα Ήλιε» αποκλείστηκε γιατί μετά από τριάντα πέντε έτη χρήσης και κατάχρησης κατέληξε να θυμίζει… μνημόνιο και νέφωση (με υπέρμετρους ρύπους). Ωσαύτως απορρίφθηκε η μεταγραφή τού «Κάρμινα Μπουράνα» σε τσάμικο για νταούλι και πίπιζα, λόγω των υπερβολικών απαιτήσεων του μουσουργού Κακαρούγκα. Τους στίχους για το έργο έγραψε ένας φέρελπις στιχουργός ο οποίος υπογράφει με το ψευδώνυμο «Γιάνης Β.». Σύμφωνα με δηλώσεις του, τα ποσοστά του θα διατεθούν για την απόσβεση μέρους του δημόσιου χρέους, γεγονός που έκανε τον Σόιμπλε να ξαναπερπατήσει από τη χαρά του. Ο Γιάνης με τον απέριττο στίχο του προσπάθησε να τονίσει και το στοιχείο του “κομφορμίστικου αντικομφορμισμού”, σήμα κατατεθέν παντός κοινωνικά συνειδητοποιημένου ατόμου που σέβεται τον εαυτό του και το λάιφ στάιλ τού χώρου του. Βάση της έμπνευσής του αποτέλεσε το λαίκό τραγούδι «Άσπρο πουκάμισο» (Β.Τσιτσάνης – Ε.Παπαγιαννοπούλου, 1956). Εξασφαλίσαμε τους στίχους και τους παρουσιάζουμε:

Άσπρο πουκάμισο φορώ,
ντίαρ Αγγέλα… φως μου,
θέλεις να βάλω “Γκυ Λαρός”
ή θες το ”Ούγκο Μπος” μου;

Άσπρο πουκάμισο φορώ
ριχτό σαν… πετραχήλι˙
οι Γερμανοί τον σολομό
μου έψησαν στα χείλη.

Άσπρο πουκάμισο φορώ
σε χρεωμένη χώρα
που στέλνει έξω τα παιδιά
και τα… λεφτά με φόρα!

Άσπρο πουκάμισο φορώ
και μαύρο δεν το βάφω˙
εγώ τα «νιεν» του Σόιμπλε
στο όσχεο τα γράφω!

Άσπρο πουκάμισο φορώ
κι ας έχω στάνταρ… Γέιλ
στα πούρα είμαι Κουβανός
και Ρώσος στα κοκτέιλ!

Άσπρο πουκάμισο φορώ
κι έχω το“Πόρσε” μαύρο,
τ’ απλήρωτα διόδια
τώρα με κάνουν λάβρο!

Άσπρο πουκάμισο φορώ
κι ουδέποτε γραβάτα,
με μπουρζουάδες χώρισα
από μικρός τη στράτα.

Άσπρο πουκάμισο φορώ
σαφώς δικαιωμένος
και δείγμα της ευμάρειας
ο καψερός… Καμμένος!

Άσπρο πουκάμισο φορώ
και ζω σαν τα αλάνια˙
τρώγω το στέικ μίντιουμ
με λίγα… λαfaζάνια!

Άσπρο πουκάμισο φορώ
με πρόεδρο Προκόπη˙
ο Μανωλιός ανάποδα
εφόρεσε τη λώπη!

Υ.Γ.
Το γεγονός ότι οι αγορές δεν άρχισαν ακόμη τα μαλλιοτραβήγματα για το ποια θα μας πρωτοδανείσει οφείλεται, σύμφωνα με έγκυρους αναλυτές, στους εξής λόγους:

• Δεν έχουν ακόμα ετοιμαστεί οι παρτιτούρες για τον «Χορό των Αγορών».
• Ούτε οι «αγορές» είναι ακόμη έτοιμες, γιατί μόλις άρχισαν να μαθαίνουν τσάμικο.
• Και γιατί, στο κάτω κάτω, λεφτά υπάρχουν! Ήδη οι ΔΕΗ-τζήδες, απ’ ό,τι λέγεται, πήραν αύξηση ±8%!

3/3/2015

Το κείμενο σε μορφή PDF : ΑΣΠΡΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ

 

Πρόκειται για «Αγορά» που δεν ξέρει από… τσάμικο ή για «Χώρα» που δεν ξέρει από διαπραγμάτευση;

«…κάψα μου ο λαός!»

.

Όταν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι στενάζουν και αναστενάζουν, όταν οι περικοπές περιίπτανται σαν Δαμόκλεια σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας, πόσα φαντάζεσθε ότι μπορεί να παίρνει ο καψερός ο Παντελής ο Καψής – υπουργός υπεύθυνος για τη Δημόσια Τηλεόραση – από τον… παντελεήμονα ΄(για τους ημετέρους) δημόσιο κορβανά;

451.250 Ευρώ το χρόνο!

Ιδού το σχετικό ΦΕΚ για του λόγου το αληθές! ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ… όταν πρόκειται για τις τσέπες εκείνων που κατέχουν το πεπόνι και το μαχαίρι. Για τους λοιπούς ισχύει μόνο το μαχαίρι…

.

Αχ, κατακαημένη φτώχεια!

 

ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

 

Το κρυφό Δισκοπότηρο

.

Το κρυφό μνημόνιο μένει ανέγγιχτο

του Γ. Παπαδόπουλου-Τετράδη

 .

Η χώρα βαδίζει προς την κρίσιμη μέρα των εκλογών έχοντας καλυμμένο κάτω από το τραπέζι το σημαντικότερο ζητούμενο για το μέλλον της.

Οι πολιτικές παρατάξεις έχουν επικεντρωθεί από την αρχή σε έναν αγώνα με επίκεντρο το μνημόνιο των κακών ξένων και τον μπαμπούλα της δραχμής,ενώ υποβαθμίζουν ή δεν ασχολούνται καθόλου με τις αιτίες της σημερινής δυστυχίας και της αυριανής καταστροφής,που είναι ζωντανές,έχουν ονοματεπώνυμο και έχουν και τρόπο να αντιμετωπιστούν.

Η κάθαρση,όμως,από αυτές τις αιτίες και το γιάτρεμα από τη σαπίλα τους έχουν καθηλωθεί από τον τρόπο που το πολιτικό σύστημα βλέπει τους ενόχους,φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της λαίλαπας,που έχει πέσει πάνω στα κεφάλια των πολιτών.Οι οποίοι όχι μόνο παραμένουν ακαταδίωκτοι,αλλά συνεχίζουν να συμμετέχουν στα παιχνίδια της εξουσίας,διεκδικώντας μάλιστα και την επανεκλογή τους στη διακυβέρνηση αντί να κρύβονται από ντροπή και φόβο!

Καμμία κυβέρνηση,όμως, δεν θα μπορέσει να αλλάξει τίποτε προς όφελος των πολιτών αν δεν διαλύσει το υπάρχον φοροεισπρακτικό σύστημα με όλους όσους το αποτελούν.Γιατί ενας από τους βασικούς λόγους πού σφάζονται μισθοί,συντάξεις,αποδοχές και επιδόματα του λαού,αλλά και που δεν πληρώνονται τα οφειλόμενα από το κράτος σε όλους τους πολίτες είναι η άρνηση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού να κάνει τη δουλειά ,για την οποία πληρώνεται,έστω και περικομμένα,από το υστέρημα τώρα του κόσμου.Καί η δειλία του πολιτικού συστήματος να συγκρουστεί με αυτή τη συντεχνία.

Ο λαός υποχρεώνεται σε μια απάνθρωπη αφαίμαξη γιατι,όπως αποκαλυπτικά είπε ο ένας από τους δημίους του, τέως υπουργός Φ Σαχινίδης  καιρό πρίν τις εκλογές «δεν έχουμε τα απαραίτητα έσοδα εξ αιτίας της αδυναμίας του εισπρακτικού μηχανισμού»!Δεν μας είπε,όμως ποιός προίσταται του μηχανισμού.Ποιός είναι ο υπεύθυνος,πού πρέπει να διωχθεί για την άρνησή του να λειτουργήσει τον μηχανισμό.Και με ποιο θράσος αποδέχεται την απιστία των υφισταμένων του σαν ανεύθυνος,ενώ έχει διοικητική και ποινική ευθύνη!

Τα έσοδα αυτά,τα κλέβει έτσι ανεύθυνα και ατιμωρητί ο εκάστοτε υπουργός Οικονομικών από τις τσέπες των μισθωτών,συνταξιούχων,αέργων και πραγματικών αναπήρων κάθε μήνα,γιατί,όπως ανερυθρίαστα είπε σε συνένευξή του ο προηγούμενος εγκληματίας του λαού Γ Παπακωνσταντίνου «αφού δεν μπορούμε να τα πάρουμε από όλους τα παιρνουμε από αυτούς πού βρίσκουμε πιο εύκολα»!

Και δεν βρέθηκε κανένα χέρι πολίτη να τον χαστουκίσει εκείνη τη στιγμή για την αναισθησία και την ιταμότητά του.Όπως δεν εχει βρεθεί και κανένα χέρι να περάσει χειροπέδες σε όλο αυτό το αληταριό,πού παριστάνοντας τους κυβερνήτες,καλοπερνάει τρώγοντας από το υστέρημα του λαού,κλέβοντάς τον με την ασυδοσία της παραγωγής ανήθικων νόμων από την κρεατομηχανή της Βουλής.

Η Ελλάδα δεν έχει πρόβλημα με το μνημόνιο,το έχω πεί και γράψει χίλιες φορές.Το μνημόνιο είναι το αποτελεσμα.Και είναι η κολυμπήθρα, μέσα στην οποία ξεπλένονται οι εγχώριοι απατεώνες, όσοι με τη μορφή υπουργών,υφυπουργών,γραμματέων,συμβούλων,διοικητών,συνδικαλιστών,επίορκων υπαλλήλων,δημάρχων,δημοτικών αξιωματούχων, διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα επί χρόνια και συνεχίζουν να το κάνουν ανενόχλητοι.Κλέβουν τους αδύναμους με πρόσχημα την οικονομική δυσπραγία του δημοσίου και παραμένουν σχετικά αλώβητοι στο στάτους τους!

Πίσω από το μνημόνιο είναι η νομιμοποίηση της βρωμερής διαπλοκής υπουργών, βουλευτών,νομαρχών, περιφερειαρχών, διοικητών, δημάρχων, συμβούλων, μηχανικών, γιατρών, φαρμακοποιών,δημοσιογράφων,δικηγόρων,υπαλλήλων,πού σπατάλησαν και σπαταλάνε ακόμα ατιμώρητοι το δημόσιο χρήμα,αυτό που οι κλέφτες υπουργοί παίρνουν κάθε μήνα από τις τσέπες των μισθωτών,των συνταξιούχων,των αέργων και των πραγματικά αναπήρων για να πληρωθεί το τίμημα της δικής τους ανικανότητας!

Πίσω από το μνημόνιο είναι η θεατρική αποκάλυψη μιάς παρονυχίδας από τις κομπίνες και τις απάτες με το δημόσιο χρήμα για μαϊμού παροχές με αντίτιμο ψήφους και οπαδούς.

Το μνημόνιο είναι η ουσιαστική τους ατιμωρησία από ένα σύστημα που είναι διαλυμένο και απρόθυμο,με άλλοθι το μνημόνιο!

Η άρνηση των πολιτικών παρατάξεων,που θα μπορούσαν να ξεκαθαρίσουν αυτό το σιχαμερό κράτος ,να αρθρώσουν μία λέξη γι αυτό ,είναι ο θρίαμβος του μνημόνιου.Και η διαιώνησή του.

Πίσω από το μνημόνιο είναι το ξέπλυμα των φοροφυγάδων ανάμεσα στους ελεύθερους επαγγελματίες,που εξακολουθούν ανενόχλητοι να μη συμμετέχουν στα φορολογικά βάρη,με αποτέλεσμα να πληρώνουν και το δικό τους μερίδιο οι μισθωτοί, συνταξιούχοι,άνεργοι και ανάπηροι!

Πίσω από το μνημόνιο είναι οι εργοδότες,που έχουν εξασφαλίσει από τους εγκληματίες πολιτικούς τέτοιους νόμους ώστε να πληρώνουν τους εργαζόμενους με τα φτηνότερα μεροκάματα του ευρωπαίκού νότου,διατηρώντας την αξία για τα προϊόντα που παράγουν στα ίδια περίπου ύψη πού ήταν και πρίν.

Πίσω από το μνημόνιο είναι οι Έλληνες τραπεζίτες,πού σώρευσαν δισεκατομμύρια κέρδη την τελευταία δεκαετία,χωρίς να έχουν εκτεθεί σε ομολογιακούς κινδύνους όπως οι ξένοι συνάδερφοί τους (με δύο μονο εξαιρέσεις μεσαίου μεγέθους) και ζούν πλουσιοπάροχα,χωρίς να συνεισφέρουν στις τράπεζες από τις περιουσίες που κέρδισαν!Περιμένοντας να χρεωθεί ο λαός τα νέα δάνεια που θα τους δοθούν για να στηρίξουν τις τράπεζές τους!

Πίσω από το μνημόνιο είναι όλοι οι κλέφτες και απατεώνες μεσάζοντες,πού με τους κάθε είδους προμηθευτές του δημοσίου ροκάνιζαν και ροκανίζουν ακόμα ανενόχλητοι το δημόσιο χρήμα,υπερτιμολογώντας τις υπηρεσίες και τις εργασίες – όταν παρεχουν οι υπηρεσίες και εργασίες – ή πουλώντας  αέρα κοπανιστό μόνο και μόνο για να μοιραστούν με επίορκους υπαλλήλους αυτά που καλούνται να πληρώνουν κάθε λίγο οι μισθωτοί ,συνταξιούχοι,άνεργοι και ανάπηροι από τους πολίτες.

Πίσω από το μνημόνιο είναι οι αντικοινωνικές συντεχνίες και τα συνδικάτα,που ρουφάνε ακόμα επιδόματα από την πίσω πόρτα,και πού διατηρούν αλώβητα τα πολλαπλάσια έσοδά τους από ένα διεφθαρμένο σύστημα,που τους τάϊζε για να μπορεί να μοιράζεται μαζύ τους τη νομή της εξουσίας.Την ώρα που ο λαός σφαγιάζεται στο βωμό της κατάρρευσης των κρατικών εσόδων.

Πίσω από το μνημόνιο είναι το χρήμα που έχουν σωρεύσει χιλιάδες πολιτικοί και υπαλληλικοί αξιωματούχοι μαζύ με διαπλεκόμενους ιδιώτες εδώ και χρόνια,χωρίς να έχουν αποδώσει ούτε σέντσι στο δημόσιο ταμείο.Το οποίο ρουφάνε ακόμα και οι καταδιωκόμενοι,αφού βλέπουν ότι κάθε σύλληψη και δίωξη είναι μία ακόμα παράσταση στο θέατρο της ανυπαρξίας κάθε έννοιας κράτους.Πολύ περισσότερο κράτους δικαίου.

Πίσω από το μνημόνιο είναι η άρνηση κάθε δημόσιας υπηρεσίας να εκσυγχρονιστεί και να δώσει λόγο και φώς στα πεπραγμένα της.Γιατί κάθε απαρχαιωμένη μέθοδος καλύπτει πλήθος από απατεωνιές,πού δεν μπορούν να διασταυρωθούν.Πλήθος από άχρηστες θέσεις λούφας και κομπίνας,την ώρα που από τα νοσοκομεία λείπουν χιλιάδες νοσηλευτές για τους αρρώστους και τους ανήμπορους.Πλήθος από μικροεξουσιαστές γραφειοκράτες δικτατορίσκους του κάθε πολίτη,την ώρα που από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς λείπουν χιλιάδες μάτια και από τίς υπηρεσίες εξυπηρέτησης του πολίτη λείπουν χιλιάδες ψυχές.

Πίσω από το μνημόνιο είναι η αργόσυρτη και υπερπροστατευμένη δικαιοσύνη,πού επιτρέπει με τους ρυθμούς της να καταδικάζονατι με ταχύτητα περισσή τα κλεφτρόνια και τα πρεζόνια,αλλά να διαφεύγουν οι καταχραστές του μόχθου του λαού και οι κλέφτες των δημόσιων ταμείων.

Πίσω από το μνημόνιο,είναι πάνω απ όλα τα πλήθη όλων αυτών των διεφθαρμένων,και είναι πολλοί,πού καταριώνται το μνημόνιο,όχι για τη δολοφονική του μανία κατά των πολιτών,αλλα γιατί απειλεί από την άλλη πλευρά να διαλύσει όλο αυτό το καλοστημένο πάρτυ και να μεταφέρει τα κλεψιμέϊκα από τα δικά τους χέρια στα χέρια ξένων αρπακτικών και μεγαλόσχημων εγχώριων κερδοσκόπων.

Αλλά,για όλο αυτό το μνημόνιο,πού είναι και η βασική αιτία πού καταλήξαμε στο Μνημόνιο,δεν μιλάει κανείς φωναχτά όσο πρέπει.Γιατί κανείς δεν μπορεί να ξεχωρισει πιά ποιος από το μέγα πλήθος επαναστατεί επειδή απειλείται η παλιά διαφθορά από μία νέα χωρίς αυτόν, και ποιος επαναστατεί γιατί πραγματικά θέλει μια χώρα δικαιοσύνης και ισοπολιτείας για όλους.

Έτσι,η μόνη δύναμη που μπορεί να αλλάξει τη χώρα και να την κάνει από την αρχή,γιατί είναι φρέσκια και άφθαρτη σε σχέση με τους μέχρι τώρα απατεώνες,παραμένει σ αυτό το θέμα υποτονική,χωρίς να χωρίζει την ήρα από το σιτάρι.

Η αριστερά δεν είναι σαν όλες τις άλλες δυνάμεις.Έχει μία μόνο ευκαιρία να δοκιμαστεί.Επειδή είναι ακόμα καθαρή στη συνείδηση του κόσμου.Ο οποίος δεν θα της συγχωρήσει κανένα στραβοπάτημα,που θα μοιάζει με όσα ζεί μέχρι σήμερα.

Αν δεν θέλει να κολλήσει κι αυτή την αρρώστεια της σαπίλας,που σκοτώνει τη χώρα,έχει μόνο έναν δρόμο:Να διαχωρήσει τη θέση της από όλο αυτό το πολιτικό και κοινωνικό αληταριό.Και να το διαλύσει.Με όποιοδήποτε κόστος.Και να το οδηγήσει σε ειδικά δικαστήρια.Γιά όλα του τα εγκλήματα κατά του κοινωνικού συμφέροντος της πλειοψηφίας του λαού.Για να αποδώσει Δικαιοσύνη.

Γιατί μόνο πάνω σε καθαρό τοπίο μπορεί να χτίσει μια καθαρή χώρα των Πολιτών.Για να το κάνει αυτό,όμως,χρειάζεται να δεί το κρυμμένο ελληνικό μνημόνιο.Αυτό πού έχτισαν οι Έλληνες Εφιάλτες.Και να το ξερριζώσει σύγκορμο.Σε ένα άρρωστο χωράφι δεν μπορείς να καρπίσεις υγιή φυτά.

Του Γ. Παπαδόπουλου-Τετράδη

ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΟ

.

Υποχρεωτική κατάδυση,,, ψηφοφόρου

.

Τέτοιο εσμό μικρονόων, εγωπαθών, υστερόβουλων, αλλοπρόσαλλων, ανεύθυνων και δημαγωγών  ”ηγετών” δεν συγκέντρωσε ποτέ καμιά χώρα και σε καμιά εποχή σαν την Ελλάδα του σήμερα. Υποχρεωτική κατάδυση λαού στο αδιέξοδο!

.

.

ΕΚΛΟΓΕΣ 2012

Το εγκεφαλογράφημα του… αναποφάσιστου ψηφοφόρου!

.

ΕΚΛΟΓΕΣ 2012 ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Μας έχουν φλομώσει στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, σχεδόν όλοι, κυρίως όμως εκείνοι που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και οι οποίοι τολμούν, χωρίς τσίπα, να ζητούν και πάλι την ψήφο μας, εκβιαστικά όπως πάντα,  για να μας… αποτελειώσουν! Πολλοί λένε πως αυτές οι εκλογές είναι…  «κουφές». Μπορεί, αν και το πιθανότερο είναι να βγουν, για μια ακόμα φορά, «κούφιες» και όζουσες, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του κούφου πολιτικού μας συστήματος.

…και πριν και μετά τις εκλογές!

.

…και επειδή κανείς δεν μιλάει για την… «ταμπακιέρα», εμείς σας δίνουμε την ευκαιρία να την ακούσετε:

ταμπακιέρα

.

.

Αριστερά: μια ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις (του Άλκη Γαλδαδά)

.

.

[Αναδημοσιευση ξένου κειμένου]

Αριστερά: μια ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις

του Άλκη Γαλδαδά

11/04/2012

.

Από όσο ξέρω πολλοί άνθρωποι ξεκινούν μαχητικά και δυνατά, ενταγμένοι σε κόμματα της Αριστεράς και του Αντι-εξουσιαστικού χώρου αλλά όσο περνούν τα χρόνια απομακρύνονται από τις πρακτικές τους, αποκτώντας ταυτόχρονα όλο και πιο συντηρητικές απόψεις. Κάποιοι, λιγότεροι υποψιάζομαι, πηγαίνουν ανάποδα. Κι εγώ μέσα σ’ αυτούς τους τελευταίους είμαι. Και αυτό, στη σημερινή Ελλάδα τουλάχιστον, γίνεται ιδιαίτερα ψυχοφθόρο. Γιατί, αν δεν κάνω λάθος, κάτι σαν κι εμένα στο μυαλό τους έχουν μια παράταξη, ουτοπικά τέλεια, ενώ η καθημερινή συμπεριφορά αυτών που είναι στο τιμόνι των καραβιών με τις κόκκινες σημαίες, μας απογοητεύει.

Ας ξεκινήσω από το παλιό και πιο θαλασσοδαρμένο καράβι. Ένα λοιπόν από τα προβλήματα που έχω απέναντι στο Κ.Κ.Ε. νομίζω πως είναι η αίσθηση ότι όσο και αν μεγαλώσω, εκεί στον Περισσό η ηγεσία θα είναι πάντα πολύ μεγαλύτερη σε ηλικία από εμένα. Και όταν την μεγάλη ηλικία δεν τη συνοδεύει η ανάλογη σοφία, βράστα. Σκουριασμένα μυαλά, αυτοαπομονωτισμός και μονότονα επαναλαμβανόμενες πρακτικές. Σαν διαδήλωση του Π.Α.Μ.Ε. Που είναι ένα νερόβραστο catwalk, μια παρέλαση δηλαδή στον ίδιο πάντα διάδρομο, ίδια εμφάνιση, σημαίες-καπέλλα-ρούχα-μουσική-συνθήματα σε κλασική διαδρομή: Ομόνοια-Σύνταγμα-Δεξιά προς την Αμαλίας και φύγαμε. Με κανένα δεν ερχόμαστε σε επαφή και οι αστυνομικοί δεν μας πειράζουν. Δεν ενδιαφερόμαστε να συμμετέχουμε σε διαλόγους για την Παιδεία και τέτοια, αποχωρούμε από την αρχή, μένουμε κλεισμένοι στον πύργο μας του Περισσού και περιμένουμε εκεί την επόμενη κυβέρνηση που θα είναι φυσικά πάλι χωρίς εμάς. Δεν θα απορήσω αν μάθω πως έχουν στο Σπίτι του Λαού συσσωρευμένα σε υπόγειες αποθήκες φασόλια, κουκιά, φακές, κόκκινες (φυσικά) πιπεριές τουρσί, για να μπορούν να είναι εκεί κλεισμένοι και αυτάρκεις για καιρό συζητώντας για την αποκατάσταση του Στάλιν. Όπως δεν θα απορήσω αν μάθω ότι στο Ριζοσπάστη, σε αυτό το τόσο ανιαρά γραμμένο έντυπο, υπάρχουν ειδικά εξασκημένοι τύποι. Που να φροντίζουν, αν ένα κείμενο τύχει να γραφτεί με κάποια δροσιά και κάποια χάρη, να το ψεκάζουν πριν τυπωθεί με ένα ειδικό σπρέι-ριζοσπαστίλας, ώστε να επανέρχεται στις σωστές προδιαγραφές. Για να μεταδίδει στον αναγνώστη αυτή την αφόρητη πλήξη, που ο Ριζοσπάστης την έχει εντάξει στο DNA του. Άλλωστε η απαγόρευση από τους ηγέτες του Περισσού, όπως άκουσα, της χρήσης του twitter και των παρόμοιων προγραμμάτων από τον κόσμο του κόμματος και τους βαθμοφόρους συμβαδίζει με τα προηγούμενα.

Αντίθετα έξω, σε δημόσια κτήρια, σε πανεπιστημιακούς χώρους και στη Βουλή επιτρέπονται τα χάπενινγκ, αναπάντεχες συμπεριφορές δηλαδή. Καταλήψεις όπου παραβιάζονται (ολ)ανοιχτές θύρες, χτίσιμο της πόρτας στο γραφείο ενός πρύτανη ή διάλυση μιας συνεδρίασης της Συγκλήτου, εμφανίσεις «στο ένα χέρι η φραντζόλα στο άλλο η μπουκάλα με το γάλα». Μηδαμινής αποτελεσματικότητας ενέργειες, μηδέν πολιτική απήχηση έξω από τον κόσμο των δικών μας και μάλιστα χαμηλής ποιότητας, πιστεύω. Γιατί πάντα θυμάμαι μια φίλη, βουτηγμένη στα νάματα της Κ.Ν.Ε. που επέμενε να μου κανοναρχεί ότι «ο κομμουνιστής είναι ποιητής κλπ».

Ακόμη πιο ενοχλητική όμως για εμένα είναι η άρνηση του Περισσού για τη διαφάνεια ως προς το ποιοι είναι οι χρηματοδότες κάθε κόμματος, το απλά «παρών» από μόλις τρεις βουλευτές στο κρίσιμο νομοσχέδιο για τη χρηματοδότηση των κομμάτων αντί για ένα συμπαγές όχι, η ενόχλησή τους για την προσπάθεια απευθείας προμήθειας αγαθών από τους παραγωγούς (εκτός από τις πατάτες μήπως έχουν πάρει είδηση για τη φριχτή κερδοσκοπία σε βάρος μας σχετικά με το ρύζι, για παράδειγμα, χωρίς να κάνει κάποιος κάτι;), ακόμη και η ξινίλα που έβγαλε το ελληνοφρενές φερέφωνο του Περισσού για τον κατατρεγμό του «δυστυχούς» Φωτόπουλου με εκπλήσσει! Και το χειρότερο, σε χώρους που το Κ.Κ.Ε. είναι κυριάρχος, δεν βλέπω ιδιαίτερη ευτυχία. Στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη για παράδειγμα τα παράπονα ήταν και είναι μεγάλα. Γίνεται λόγος για διακρίσεις, για λεφτά κάτω από το τραπέζι, κακή ποιότητα υπηρεσιών, τρομακτική ελάττωση τελικά των εργασιών και βέβαια πολλά ατυχήματα. Θάλασσα δηλαδή. Το χειρότερο από όλα είναι η αίσθηση πως περιμένουν να πάρουν δύναμη εκεί στον Περισσό από τη δυστυχία και την απελπισία μας, καθώς η μάζα προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα σάπιο εντελώς, αστικό καθεστώς. Σαν τους γύπες…

Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ έχει και αυτή τις μαύρες οπές της. Αναγνωρίζω ότι κατά καιρούς λένε πράγματα που πάνε κόντρα στα ρεύματα της εποχής και μετά αποδεικνύονται σωστά. Όπως η αντίθεσή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες γιατί έβλεπαν το φαγοπότι που γονάτισε την Ελλάδα και η επιμονή τους σε θέματα περιβάλλοντος. Χειροκροτώ τη στάση τους στο θέμα των μεταναστών γιατί είναι βέβαιο πως όποιος λέει μια καλή κουβέντα για τους δυστυχείς αυτούς ανθρώπους μόνο να χάσει έχει στον πολιτικό στίβο και η ιδέα για το κούρεμα των στεγαστικών δανείων αφού μειώθηκαν οι μισθοί είναι σωστή αν και δύσκολα υλοποιείται.  Επίσης σωστή είναι και η διαπίστωσή τους πως οι Τράπεζες, ενώ παίρνουν χρήματα σε αντιστάθμισμα των όσων δανείων έσκασαν κανόνι, κυνηγούν με κάθε τρόπο και τους αντίστοιχους δανειολήπτες ώστε να πάρουν για δεύτερη φορά το ίδιο ποσόν! Όμως στα προγράμματα για το μέλλον τα χαλάμε. Δεν είδα μια μεθοδευμένη δουλειά, από ένα επιτελείο ειδικών, με αριθμούς και στοιχεία για την περίπτωση που αριστερές δυνάμεις θα φθάσουν να καθορίζουν τις τύχες της χώρας. Το να λέμε ότι θα πρέπει να κυνηγήσουμε τους εφοπλιστές είναι αστείο βέβαια, όχι γιατί είναι άγιοι αλλά γιατί έχουν τον τρόπο να ξεγλιστρούν σαν τον υδράργυρο.

Επίσης μου έκανε εντύπωση το άρθρο του κ. Δραγασάκη, υποτίθεται οικονομικού ογκόλιθου του ΣΥΡΙΖΑ πριν λίγο καιρό (2/2/2012) εδώ στο protagon . Τρομακτικό (κυριολεκτώ) στην κενότητά του.  Έχω πάντως τη γνώμη, και ξέρω πως πολλοί (κυρίως από μέσα) θα πουν ότι τρελάθηκα, πως είναι και θέμα ηγεσίας. Δηλαδή προέδρου. Μελαγχολώ όταν ακούω τον Αλέξη Τσίπρα να απαντάει στη Βουλή σαν Σαμαράς της Αριστεράς. Ήθελα ένα λόγο με μεγαλύτερο ειδικό βάρος από αυτό του φελιζόλ. Και έναν αρχηγό πολύ πιο πειστικό. Νομίζω πως εκείνο το  «λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά» τους πάει αρκετά αν θυμηθώ και το ότι τον Αύγουστο, παράτησαν το θέμα της Πλατείας Συντάγματος και πήγαν διακοπές. Και αν θυμηθώ επίσης ότι μέχρι πριν λίγο συζητούσαν και με το Άρμα του κ. Γιάννη Δημαρά. Τέτοια λιγούρικη στάση δεν την περίμενα. Για κάτι κλάσματα της μονάδας  σε ψήφους, που συγκεντρώνει αυτό το κόμμα-φάντασμα, ξέχασαν μια μνημειώδη για την ασυναρτησία της συνομιλία που είχαν από το σταθμό του ΣΥΡΙΖΑ, τον 105.5, οι Γιωργος Κυρίτσης-Άγγελος Τσέκερης με τον κ. Δημαρά. Λωτοφάγοι.

Για τη Δημοκρατική Αριστερά μου φτάνει το ότι ένα από τα βασικά στελέχη τους είναι ο άνθρωπος που έφτιαξε το σιχαμένο πρόγραμμα (δήθεν)ειδήσεων με τις ψευτο-διασημότητες, τις ανταποκρίσεις από τη Μύκονο κλπ του STAR. Και το πιο «συγκλονιστικό» από όλα ότι είναι ο ίδιος  άνθρωπος που συνέλαβε εκείνες τις αξέχαστες εμφανίσεις της Πετρούλας. Καταλαβαίνεις λοιπόν τι θα γίνει αν αποκτήσει η ΔΗΜΑΡ δικαίωμα για κάποια κυβερνητική θέση και στείλει αυτόν τον τύπο επάνω στην Ε.Ρ.Τ. Η σοβαροφάνεια του κ. Κουβέλη δεν με πείθει ενώ το ότι καλοδέχτηκαν στους κόλπους τους τόσους βουλευτές από το κόμμα του πράσινου ήλιου και μάλιστα φιλο-σημιτικούς είναι ένα ακόμη απωθητικό στοιχείο. Πασοκίλα και μάλιστα σημιτική σε κόμμα που ισχυρίζεται ότι είναι αριστερό; Έ όχι πια…

Αυτή βέβαια η εμμονή στην αρυτίδωτη εικόνα μια Αριστεράς αμόλυντης από τις ανθρώπινες αδυναμίες νομίζω πως κυριολεκτικά κυνηγάει μερικούς από εμάς. Όσους κυρίως δεν ανακατεύτηκαν με τα πίτουρα του καθημερινού (και ίσως αναγκαίου) πολιτικού πάρε-δώσε. Μόνο που θα έπρεπε σε αυτή την καθημερινότητα, κατά τη γνώμη μου, η Αριστερά να μην απουσιάζει διότι (συνήθως)«δεν συμφωνεί με τις διαδικασίες και δεν συμμετέχει από την αρχή» γιατί θα την ήθελα να είναι παρούσα και να έχω ενημέρωση για τα όσα συζητούν όταν εμείς δεν είμαστε εκεί μέσα.

Αλλά τα παράπονα δεν σταματούν εδώ.Έμεινα κατάπληκτος όταν ρώτησα έναν με αριστερή τοποθέτηση δημοσιογράφο γιατί δεν μάθαμε περισσότερα για την υπόθεση της κακοδιαχείρισης των χρημάτων του ΚΕΘΕΑ, όπου κατά τον κ. Λέανδρο Ρακιντζή, αντί για θεραπείες ναρκομανών πολλά χρήματα πήγαιναν σε δαπανηρά ταξίδια και υψηλές αμοιβές. Γιατί η απάντησή του ήταν ότι εκεί μέσα βρισκόταν πολλοί αριστεροί. Κάτι που μόνο με τη λέξη διαπλοκή μπορώ να το συνδέσω στο μυαλό μου. Επίσης δεν μπορώ για παράδειγμα αυτό το «ενδιαφερόμαστε και πονάμε μόνο για τους δικούς μας ανθρώπους, αυτούς που αποκαλούμε και συντρόφους». Έντονα αισθητό αυτό από τις τακτικές του Περισσού αλλά και οι άλλοι δεν πηγαίνουν πίσω. Όταν ρώτησα κάποιο πολύ καλό και έντιμο άνθρωπο, στενά συνδεδεμένο με το ΣΥΡΙΖΑ γιατί στην περίπτωση του Σίμου Σεϊσίδη, όταν αυτός διασυρόταν από τα «ζώα» που τον φύλαγαν και τον φωτογράφιζαν γυμνό, με ακρωτηριασμένο το πόδι του και κυκλοφορούσαν τις φωτογραφίες του, δεν έλεγαν τίποτα στο σταθμό και στα έντυπά τους περιορίστηκε να κατεβάσει το κεφάλι και να παραδεχτεί ότι έτσι έγινε. Γενικότερα η αντίδραση στην κακομεταχείριση κάποιου στη φυλακή δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να περνάει από κομματικά φίλτρα. Όπως δεν καταλαβαίνω τη λιγούρικη ή κακεντρεχή στάση που μερικές φορές κρατούν οι αριστεροί απέναντι στους άλλους. «Γιατί αυτοί να κάνουν διακοπές όταν εμείς περνάμε τόσο χάλια» έλεγε μια διαδηλώτρια του Π.Α.Μ.Ε. όταν είχαν μπλοκάρει την αποβίβαση τουριστών από τα κρουαζιερόπλοια στον Πειραιά και ένας άλλος, από το ΣΥΡΙΖΑ, επέμενε ότι στις απεργίες των δημοσιογράφων «οι ραδιοφωνικοί σταθμοί δεν πρέπει να παίζουν καν μουσική αλλά να εκπέμπουν ένα επίμονο ήχο που να γρατζουνάει τα αφτιά». Σαν να λέμε ότι αν ποτέ οι καταστηματάρχες κάνουν απεργία για τα τέλη του Δήμου θα πρέπει να αλείψουν και τα πεζοδρόμια με γράσο για να γλιστρούν οι διαβάτες!!!

Περιμένω να δω αν θα τολμήσει κάποιο από τα αριστερά κόμματα να βγάλει προεκλογικά κάτι σχετικά με την Αστυνομία. Θα την αφήσουν να συνεχίσει να αλωνίζει στους δρόμους και στις πλατείες; Θα συνεχίσουν να υπάρχουν τα Μ.Α.Τ.; Η Αριστερά δεν θα απαιτήσει καν (κάτι που έπρεπε να είχε ήδη κάνει αν υπήρχε μεθοδευμένη δράση) να φορούν τα ατομικά διακριτικά με τους αριθμούς τους οι Αστυνομικοί όταν επιχειρούν;

Περιμένω να δω και αν θα ξαναμπλεχτούν στα ψηφοδέλτια της Αριστεράς κομματόσκυλα, ασήμαντοι και ρηχοί συνδικαλιστές, ηθοποιοί μυρωδιάδες της πολιτικής (ακόμη και το Κ.Κ.Ε δείχνει μια ροπή προς αυτούς), ενώ τον εξαιρετικό που θα συνεπάρει κόσμο η παρουσία του και θα είναι επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας πες του ότι ακόμη τον ψάχνουμε (τον θέλουμε στ’ αλήθεια;). Και είναι πολύ πιθανό κάποιος να μου πει: Μα έχεις δει κάπου ιδανικούς αριστερούς ηγέτες, που να μην είναι ήδη πεθαμένοι ή μόνο χάρτινοι ήρωες μυθιστορημάτων και να σου έχουν μείνει στο μυαλό; Μπορώ λοιπόν, έστω και με δυσκολία, χωρίς ο νους να τρέξει σε εξωτικές χώρες, να πω ότι κάποτε εντυπωσιάστηκα από τον Σλάβο Ζίζεκ. Με μια παρουσία του εδώ σε ξέχειλη από κόσμο αίθουσα του Πολυτεχνείου για πολλές ώρες.  Ακούραστος και εκρηκτικός, συναρπαστικός και ικανός να εμπνεύσει. Επίσης βρίσκω αξιοπρόσεκτη την παρουσία του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ στο Ευρωκοινοβούλιο (χωρίς βέβαια να ξεχνούμε και την απαράδεκτη για εμάς στάση του στον πόλεμο κατά της Σερβίας).  Και ο δικός μας Κώστας Δουζίνας, καθηγητής στο University of London, με εργασίες σχετικές με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, νομίζω ότι όταν μιλάει δεν έχουν τα λόγια του καμία σχέση με τα όσα λέγονται από τους Τσίπρες και τους Σαμαράδες.

Εδώ όμως πρέπει πια να βάλω ένα τέλος αλλά το παράπονο που εκφράζει ο τίτλος παραμένει.

.

[Αναδημοσίευση από: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=14281]

.

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΝΙΚΟΥ ΠΑΠΠΑ, ΝΑΥΑΡΧΟΥ ε.α.

.

.

Ναύαρχος Νίκος Παππάς, Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΝ

Επτανήσου 44, Κυψέλη 11361, Τηλ: 2108213810

Αθήνα, 16 Φεβρουαρίου 2012

 

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

 

Προς:  Τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας

Τους Προέδρους των Ελληνικών πολιτικών κομμάτων

Τους 300 βουλευτές

.

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Κυβέρνησης,

Αξιότιμοι κύριοι Πρόεδροι των Κομμάτων,

Αξιότιμοι αντιπρόσωποι του ελληνικού λαού

 

Στον θαλασσινό πολιτισμό που βίωσα σε όλη τη διάρκεια των 82 μου χρόνων, το πρώτο αξίωμα που ενστερνιστήκαμε ήταν αυτό του «ουδέν μορφώνει όσο το παράδειγμα». Και το υπηρετήσαμε με ήθος και ανιδιοτέλεια στα οποία μας γαλούχησαν άξιοι γονείς και ακαδημαϊκοί και επαγγελματικοί δάσκαλοι.

Η σημερινή κρίση της πατρίδας μας, πέρα από οικονομική, χαρακτηρίζεται και από την κοινωνική αποσύνθεση, κατάσταση που οδηγεί, αν και σφόδρα απεύχομαι, σε τραγικά αδιέξοδα και εθνική καταστροφή.

Κύριος παράγοντας στην επικίνδυνη αυτή φάση του ελληνισμού είναι και η διαχείριση της ηγεσίας σε όλα τα επίπεδα. Η κοινωνία μας έχει ανάγκη ηγετών- ινδαλμάτων, που να δείχνουν στην πράξη ότι συμμερίζονται και συμμετέχουν έμπρακτα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο λαός του οποίου ηγούνται.

Η ασυλία και η ατιμωρησία των ηγητόρων που ενήργησαν ιδιοτελώς, η διατήρηση προνομίων, απολαβών και προκλητικών περιουσιών, εξοργίζουν τους πολίτες, που βλέπουν τις δικές τους περιουσίες να εξαϋλώνονται και υποσκάπτουν την εμπιστοσύνη προς τους ηγέτες, οδηγώντας τους μαζικά, ιδίως τους νέους χωρίς μέλλον, προς την αναρχία και την αυτοδικία.

Είναι καιρός να ενστερνιστείτε κι εσείς το «ουδέν μορφώνει όσο το παράδειγμα». Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με την παραίτησή του από την Προεδρική αποζημίωση ας είναι φωτεινό παράδειγμα για όλους σας. Πάρτε σκληρά μέτρα και για εσάς. Εφαρμόστε άμεσα τη δυνατότητα που σας δίνει το Σύνταγμα ώστε η επόμενη Βουλή να έχει 200 μόνο Βουλευτές. Μειώστε τις υπουργικές και βουλευτικές αποζημιώσεις σας στον μέσο όρο μισθοδοσίας του Δημοσίου. Καταργείστε τις βουλευτικές συντάξεις και θεωρείστε τον βουλευτικό χρόνο αντίστοιχο του επαγγέλματος ενός εκάστου Βουλευτή με τις ανάλογες κρατήσεις για την επαγγελματική και μόνο σύνταξή του. Περιορίστε τους υπουργούς σε 15. Είναι τραγικός εμπαιγμός να κόβετε τις συντάξεις των πολιτών και να διατηρείτε 4 Υπουργούς Εθνικής Άμυνας! Περιορίστε τις στρατιές των αυλικών, συμβούλων και φυλάκων σας. Καταργείστε επιτέλους τους Γενικούς Γραμματείς, Διευθυντές και Διοικητές που διορίζονται στις θέσεις αυτές με μόνο κριτήριο την αποτυχία τους να εκλεγούν βουλευτές και διορίστε Μόνιμους Γενικούς Γραμματείς με αξιοκρατικά κριτήρια και ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη.

Μόνο από αυτά τα μέτρα θα εξοικονομούσατε περισσότερα από τα 300 εκατομμύρια που ψάχνετε ευτελίζοντάς μας στην παγκόσμια κοινότητα.

Τιμωρείστε επιτέλους τους ανάμεσά σας ευρισκόμενους ιδιοτελείς εκμεταλλευτές του δημόσιου χρήματος.

Μόνον έτσι έχετε ελπίδα να καταστείτε ηγήτορες που θα εμπνέουν τον θαυμασμό και την αγάπη, κυρίως δε την εμπιστοσύνη των πολιτών που σας ακολουθούν.

Αγάθων έφη: « Ο άρχων τριών δει μέμνησθαι: Πρώτον, ότι ανθρώπων άρχει, Δεύτερον ότι κατά Νόμον άρχει, και Τρίτον, ότι ουκ αεί άρχει.»

 

Ναύαρχος Νίκος Παππάς Π.Ν.

Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΝ

 

 

Σ.ΚΑΡΓΑΚΟΥ: ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ

.

Όταν περνούν οι Γερμανοί...

.

(ΑΝΑΔΗΜΟΣΊΕΥΣΗ ΑΡΘΡΟΥ)

  ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ

Του Σαράντου Καργάκου ,  Ιστορικού – Συγγραφέως

.

Μέρος πρώτο

Απέφευγα για λόγους προσωπικής ευαισθησίας (έχουμε κι εμείς βέβαια τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα μας!) ν’ αναφερθώ στο περιβόητο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Ήμουν εξήμισυ ετών όταν ανήμερα σχεδόν του Αγίου Νικολάου του 1943 οι Γερμανοί πηγαίνανε για σκοτωμό τ’ αδέρφια του πατέρα μου. Η μάνα μου λέει πως με κρατούσε από το χέρι. Πέρασε το αυτοκίνητο με τους μελλοθάνατους από μπροστά μας, ο μικρός θείος μου που ήταν δεν ήταν 30 ετών, σήκωσε το χέρι και μας χαιρέτισε μ’ ένα πικρό χαμόγελο.
  Και μετά το αυτοκίνητο χάθηκε σε κάποια στροφή. Τότε για πρώτη φορά άκουσα κι έμαθα τη λέξη εκτέλεση. Κι η λέξη έμεινε άσβηστη στη συνείδησή μου, γιατί έκτοτε είχαμε κι άλλες, κι άλλες πολλές ακόμη εκτελέσεις. Έφευγαν από κοντά μας αγαπημένα πρόσωπα κι ο κόσμος έλεγε: «Τα πήγαν για εκτέλεση»!
Κάποτε τα δεινά έληξαν και στον τόπο εγκαθιδρύθηκε μια κουτσή και στραβή τάξη. Η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες ώρες αφόρητης φτώχειας. Η Κατοχή μάς είχε εξουθενώσει. Κάποιοι δικηγόροι ξεκίνησαν έναν αγώνα για αποζημιώσεις. Μάζευαν υπογραφές από συγγενείς θυμάτων. Υπόσχονταν -αν θυμάμαι καλά- δύο χιλιάδες το «κεφάλι». Πήγαν και στον πατέρα μου να υπογράψει, μα ο φτωχούλης αρνήθηκε με βδελυγμία. «Δεν κοστολογούνται τα κεφάλια των αδελφών μου», είπε. Κι ένιωσε πως ανταπέδιδε με τη φράση αυτή την καλύτερη τιμωρία στην επηρμένη μεταπολεμική Γερμανία, τη Γερμανία του οικονομικού θαύματος, που στηρίχθηκε στην ξένη εργασία και στην αφειδώς παρεχόμενη αμερικανική βοήθεια.
 Αν σ’ όλη αυτή τη μακρά διαδικασία με πληγώνει κάτι, είναι όχι αυτή καθαυτή η εκτέλεση, αλλά η «νομιμότητα» αυτής της εκτέλεσης. Οι γερμανικές αρχές είχαν διακηρύξει πως για κάθε σκοτωμένο Γερμανό θα εκτελούνταν 40 άμαχοι Έλληνες. Ας το σκεφθούμε αυτό: 40 Έλληνες έναντι ενός Γερμανού! Έτσι μας κοστολόγισαν κι έτσι μας κοστολογούν. Ένας Έλληνας είναι υποπολλαπλάσιο του Γερμανού. Αυτό εκφράζει όχι απλώς τη ναζιστική θηριωδία αλλά τη γενικώτερη ευρωπαϊκή νοοτροπία. Γιατί, όπως πολύ σοφά έλεγε ο Ντισραέλι, «μπορεί μια αποικία ν’  απέκτησε ανεξαρτησία, αλλά δεν παύει γι’  αυτό το λόγο να είναι αποικία».
  Αν σήμερα οι Γερμανοί δυστροπούν να πληρώσουν την επιδικασθείσα από τα Δικαστήρια αποζημίωση στους μαρτυρικούς κατοίκους του Διστόμου (και όχι μόνον του Διστόμου), δεν το κάνουν μόνο από τσιγκουνιά, το κάνουν για να μας ταπεινώσουν ακόμη μια φορά. αρνούνται υπόσταση στα δικαστήριά μας. Ουσιαστικά δεν αναγνωρίζουν σε μας υπόσταση κράτους. Παραπέμπουν το ζήτημα στον Υπουργό. Αυτός είναι ένας περιδεής εκπρόσωπος της Νέας Τάξης που δεν λογοδοτεί στον ελληνικό λαό αλλά στα Διευθυντήρια των Νέων Καιρών.

.
    Αυτό που όμως με θλίβει δεν είναι η ψυχική κακομοιριά των κυβερνώντων, είναι το ηθικό κατάντημα κάποιων δημοσιογράφων. Άκουγα ένα μεσημέρι κάποιον ραδιοσχολιαστή που με άκρως περιφρονητική φωνή στιγμάτιζε τη συμπεριφορά των Διστομιτών, επειδή κατέφυγαν στα ασφαλιστικά μέτρα κατά των Γερμανών. Κι έλεγε: «Πού φθάσαμε…»! Έπρεπε να είχε ζήσει τη γερμανική φρίκη της Κατοχής, για να είχε δει το πού φθάνε το κτήνος όταν κυριεύει την ανθρώπινη ψυχή. Τι έκαναν οι κάτοικοι του Διστόμου από το να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη; Μήπως έπρεπε κι αυτοί – κι όχι μόνο αυτοί- να συμπεριφερθούν γερμανικά, δηλαδή να πιάσουν καμμιά πεντακοσαριά Γερμανούς τουρίστες και να τους κρατήσουν ομήρους ή να τους εκτελέσουν; Στα αντίποινα των Γερμανών εμείς δεν απαντήσαμε με αντίποινα. Οι Γερμανοί τιμωρήθηκαν ελάχιστα γι’  αυτά που διέπραξαν στον τόπο μας. Κάλυψαν ένα ελάχιστο μέρος των αποζημιώσεων που όφειλαν. Συνέχισαν τη ναζιστική πολιτική, όχι βέβαια στη γραμμή του Χίτλερ (δεν είναι ακόμη καιρός) αλλά στη γραμμή του Γκαίμπελς. Παραπλάνηση και εξαπάτηση. Και μετά αποθράσυνση. Θα ‘ρθει στιγμή που θα μας ζητήσουν αποζημίωση για τις σφαίρες που ξόδεψαν για να μας… σκοτώσουν.

.

Μέρος Δεύτερο

Το κείμενο που προηγήθηκε είχε γραφτεί προ πολλών ετών για να δημοσιευθεί στην εφημερίδα όπου αρθρογραφούσα επαγγελματικώς. Δεν δημοσιεύθηκε· και σε λίγες ημέρες «εκτελέστηκα» καιδημοσιογραφικώς. Μου τράβηξαν το χαλί επιτηδείως κάτω από τα πόδια μου. Τώρα που ήλθαν οι δύσκολοι καιροί και η Γερμανία μάς φόρεσε καπίστρι, πολλοί σταθμοί και πάμπολλα έντυπα μού ζητούν να μιλήσω και να γράψω για τις περιβόητες αποζημιώσεις. Μου ζητήθηκε να μιλήσω και για τις εκτελέσεις. Κι αντιμετώπισα τις λοιδορίες δύο «καναλοκύνων». Αναφερόμουν στην εκτέλεση των συγγενών μου και στην υπέροχη στάση της γιαγιάς μου. Ήμουν μπροστά, όταν ο πατέρας τής ανακοίνωσε την εκτέλεση των δύο παιδιών της, των δύο αδελφών του. Η γιαγιά -βαθιά χριστιανική ψυχή- κατέβασε το μαύρο τσεμπέρι ως τα μάτια και πριν τυλίξει με αυτό το στόμα για να μη βγει κραυγή οδύνης, κατόρθωσε να μουρμουρίσει:
– Ο θεός να τους συγχωρέσει για το κακό που μου έκαναν!…
Κι έπειτα κλείστηκε στη βαθιά σιωπή της. Που και που ένα σιγαλό – σαν αγεράκι απαλό-  μοιρολόι.
  Πέρασαν κάποια χρόνια. Ήμουν στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου, την λεγόμενη τότε «Ογδόη». Ο πατέρας έφθασε ένα μεσημέρι ράκος στο σπίτι. Τον είχε επισκεφθεί στο κατάστημα του «Δραγώνα» (Αιόλου 89) ο άνθρωπος που είχε βάλει στη λίστα των μελλοθάνατων τα αδέρφια του. ήταν ετοιμοθάνατος· τον «κουράριζε» στον Άγιο Σάββα, εξάδελφός μου ογκολόγος. Του έμεναν λίγες ημέρες ζωής. Ζήτησε από τον εξάδελφό μου την άδεια να βγει για λίγες ώρες· έπρεπε κάποιον να δει. Και πήγε να βρει τον πατέρα μου. Δεν μπορούσε να ανέβει στον ημιώροφο. Τον ζήτησε και κατέβηκε ο πατέρας. Σαν τον είδε πάνιασε.
   – Ήλθα να πάρω τη συγγνώμη σου, του είπε ο άλλος. Σε λίγες μέρες πεθαίνω…
     Ο πατέρας, βαθιά συγκλονισμένος, μόλις κατόρθωσε να ψελλίσει μία φράση:
   – Να ‘σαι συγχωρεμένος…
    Ανέβηκε γρήγορα τις σκάλες και κλείστηκε στο γραφειάκι που ήταν το λογιστήριο. Δεν ήθελε να τον δει κανείς με δάκρυα στα μάτια. Ήταν ένας μικρόσωμος άνθρωπος με υψηλή περηφάνεια. Μας τα είπε στο σπίτι με αναφιλητά. Ήταν η πρώτη φορά που μάλωσα με τον πατέρα μου. Με τη σκληρότητα της νεανικής ηλικίας πίστευα πως η συγγνώμη σ’  έναν εγκληματία συνιστά αδικία. Σήμερα το ίδιο θα έπραττα κι εγώ, Αυτό δεν σημαίνει πως έκοψα να είμαι Μανιάτης. Αλλά η πείρα μιας μακράς ζωής με εδίδαξε ότι η καλύτερη εκδίκηση είναι η συγγνώμη. Γι’  αυτό συγχωρώ και τον δημοσιογράφο – κάποτε φίλο-  και τα παρασαρκώματα που τον περιστοιχίζουν, που, χωρίς να φορούν την στολή της «Βέρμαχτ», συνεχίζουν με άλλα μέσα το έργο τους.
     Συγχωρώ ακόμη και τους Γερμανούς δημοσιογράφους, τραπεζίτες και πολιτικούς για όσα μας κάνουν.Κι όχι απλώς τους συγχωρώ, αλλά τους ευγνωμονώ. Από τη δική τους αγνώμονα στάση, θα ξεπηδήσει η δική μας ανάταση, η νέα εθνική μας επανάσταση. Όχι κατά των Γερμανών αλλά κατά των υπολειμμάτων του δωσιλογισμού που «κοπροκρατούν» (το ρήμα του Ελύτη) πολιτικά και οικονομικά τη δόλια πατρίδα μας.

.

Υ.Γ. Το πρωτότυπο κείμενο είναι δημοσιευμένο σε πολυτονικό
Πηγή: Αθηναϊκό Ημερολόγιο 2012, Εκδόσεις Φιλιππότη

 .