ΤΟ ΦΑΥΛΟ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ!

Μικρή εικαστική συμβολή στον εθνικό εορτασμό για την πρώτη επέτειο της ανόδου στην εξουσία ενός παρά φύσει πολιτικού ζεύγους. 

Το πρωτο σύμφωνο συμβίωσης που κατέληξε σε γάμο!

.

Ο άνθρωπος που έβγαζε από το καπέλο του λαγούς (με πετραχήλια)!

Λαγός με πετραχήλι στο φυσικό του περιβάλλον

.

Πανάξιος Εστί!

.

Προεκλογικώς… λέων και μετεκλογικώς χαμαιλέων!

.

ΑΙΕΝ ΨΕΚΑΖΕΣΘΑΙ

.

 

Τα εν γαστρί και εν κάρα!

.

 

.

Θεανώ:: Πολιτική Κουζίνα

.

 

Η υπουργός που με το ραβδί της εξαφάνιζε τη νύχτα τους μετανάστες!

.

«Αν κοτάς, ξαναπές θα σου ξεσκίσω τα μνημόνια…»

.

Η καραδοκούσα δεκάρα

.

ΝΩΠΗ ΕΝΤΟΛΗ: της έλειπε μόνο η… ρίγανη!

.

Συριζανό ντε Πατατράκ (όταν έδινε 17ωρες μάχες με τους Βισιγότθους)

.

Όνειρο προεκλογικών νυκτών

‘

Όπου σταθείς, όπου κι αν πας. εδώ παπάς εκεί Παππάς…

‘

Η «σκληρή διαπραγμάτευση» στο… απόγειό της!

.

Το «τρίτο» επέπρωτο να είναι και το… μακρύτερο! Βοήθειά μας…

.

Το Ροζικλαίρ ήταν… εκκλησία μπροστά στην Κουμουνδούρου!

 

Η «Κου Ουξ Κλαν» τώρα δικαιώνεται!

.

‘Οταν, κατά τη μεταπολίτευση, χλευάζαμε τον Λεβέντη, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τα… λεβεντόπαιδα που θα κάθονταν στο σβέρκο μας!

.

Εάν ο Κάρολος ήταν σύγχρονος του Αλέξη, δεν θα έγραφε το «ΚΕΦΑΛΑΙΟ» αλλά τον… «ΚΑΤΑΚΕΦΑΛΟ»!

.

Μεταμνημονιακός  βαμμένος «αριστερίς»

.

Άγιος Αλέξιος ο Φέναξ:: από τις καταλήψεις στις διαλείψεις…

.

«Εμείς δεν διορίζουμε όπως γινόταν στο φαύλο παρλθόν! Απλώς τοποθετούμε τα μέλη μας, τους συντρόφους μας, τους κοινωνικούς αγωνιστές, καθώς και τους συγγενείς, φίλους ή τις γκομενοπαρέες αυτών, προκειμένου να βελτιώσουμε το εργασιακό μικροκλίμα στο ευρύτερο δημόσιο. Τα λοιπά είναι εκ του πονηρού!

«Μην τάξεις σ’ άγιο κερί, και σε γριά ματζούνι!»

.

 

ΑΛΕΞΙΑΔΑ

Ο Τσε Τσε της Ωγυγίας

Α Λ Ε Ξ Ι Α Δ Α
(Ο Δρόμος για τη Βενεζουέλα)

Πρωθυπουργό πιο χαλεπό
δεν είδα απ’ τον Τσίπρα:
λαϊκιστή, ανεύθυνο,
με καμποτίνου φύτρα!

Μαυρογιαλούρος με θωριά
κλεφτοκοτά ναρκίσσου
που θεωρεί το είδος του
εκπρόσωπο του ίσου!

Ό,τι χλευάζει το πρωί,
το εξυμνεί το βράδυ
και μούργα του παλιού καιρού
μοσχοπουλά για λάδι!

Ψηφίστηκε, εκλέχτηκε
και μπήκε στο μαγγάνι
εν μέσω Μπαρουφάκηδων
και βρόχων Λαπαζάνη!

Το σύμφωνο συμβίωσης
με τον Μιχαλολιάκο,
μηδέ τιμή περιποιεί
μήτε τον κάνει… Διάκο!

«Πρώτη φορά αριστερά»
με δεξιό εταίρο
(και μάλιστα ακρότατο),
συντρόφια, σας συγχαίρω!

Αν είναι, φευ, «αριστεροί»
οι κάθε είδους «-ίτσες»,
όταν θ’ ακούω «πρόοδος»
θα βγάζω… γαρδαβίτσες!

Μονοπωλείτε το «καλό»
και την «ευαισθησία»,
μιALEXIADAας και το «θα» ο άπελπις
καλύπτει μ’ ακρισία.

Νομίζω πως νομίζετε
πως είσαστε οι μόνοι
που ‘χετε… πίσω την πυγή˙
ταώς που καμαρώνει!

Πλην της Ραχήλ κι ο Σιλωάμ
θα ήταν… συριζαίος,
της συνιστώσας «ΞΑΓΝΙΖΑ»
και μάλιστα ευρέως!

Ο «ΣΥΡΙΖΑ» εξάγνισε
πολιτικούς ”φυγάδες”
που άλλαζαν το σχήμα τους
σα να ’ταν… αμοιβάδες!

Το πάλαι, οι ευώνυμοι
τους λέγαν «αποστάτες»,
μα νυν τους λένε «ήρωες
που ’ρθαν να βάλουν πλάτες»!

Στις πλάτες τους κουβάλαγαν
μία κυφή Ελλάδα
που με μια τίντα κρεμεζί
την έκαναν… λαμπάδα!

(Για τη συνέχεια κάντε κλικ ΕΔΩ)

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΣΤΟ… CIPRΩ

τσιπρόβολο

ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΣΤΟ… CIPRΩ

Δυστυχώς, πέσαμε σε φωλεά κνωδάλων! Ήγουν, φωλεά αποφωλίων πολιτικών, τυχοδιωκτών, ανευθύνων, τζογαδόρων, αριβιστών, ιδεοληπτικών, εμμονικών, κομπορρημόνων, κομματολάγνων, ψευδολόγων, αέργων, περιέργων, αεριτζήδων, σουλατσαδόρων, σαλτιμπάγκων και πατριδοκαπήλων με κουκούλα ατελείωτης… λεβεντιάς και υπερηφάνεια απελευθερωμένου δοσίπυγου.

Κρίμα που δεν έγινε ακόμα ο αγωγός του Πούτιν για το αέριο, γιατί με τη μαγκιά και την κλανιά που έπεσε, τον τελευταίο καιρό, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας (και της «πρώτη φορά» αριστεράς), θα χρειαστούμε, οπωσδήποτε, ένα λούκι. Και μην φοβάστε˙ λεφτά υπάρχουν! Εκτός από τις προκαταβολές, που αφειδώς μας τις ακούμπησε ο Βλαδίμηρος, περιμένουμε και τους πακτωλούς χρυσού από τις B.R.I.C.S. Αμ, τι νομίζετε, μπρίκια κολλάμε; Κυρίως, όμως –αδέρφια, ξαδέρφια, συντρόφια και συμπατριώτες – κρατήστε ετούτο: πετύχαμε φλέβα! Και τί φλέβα! Φλέβα μαλθακίας, για να εφοδιάζουμε εφ΄όρου ζωής ολόκληρη την Ευρώπη. Ήταν καιρός να αρχίσει, επί τέλους, η εκμετάλλευση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και στη χώρα μας! Τρέμετε Γερμανοί και γερμανοτσολιάδες˙ οι τζιχαντιστές της μαλακίας ante portas!

Η λογική εάλω από του θυμικού τον κάλο! Βοήθειά μας…

 Μ.Π.

27 Ιουνίου 2015
Πανελλήνιος Ημέρα Συντονισμένου Αυνανισμού

«…κάψα μου ο λαός!»

.

Όταν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι στενάζουν και αναστενάζουν, όταν οι περικοπές περιίπτανται σαν Δαμόκλεια σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας, πόσα φαντάζεσθε ότι μπορεί να παίρνει ο καψερός ο Παντελής ο Καψής – υπουργός υπεύθυνος για τη Δημόσια Τηλεόραση – από τον… παντελεήμονα ΄(για τους ημετέρους) δημόσιο κορβανά;

451.250 Ευρώ το χρόνο!

Ιδού το σχετικό ΦΕΚ για του λόγου το αληθές! ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ… όταν πρόκειται για τις τσέπες εκείνων που κατέχουν το πεπόνι και το μαχαίρι. Για τους λοιπούς ισχύει μόνο το μαχαίρι…

.

Αχ, κατακαημένη φτώχεια!

 

ΟΤΑΝ Ο ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΜΠΑΖΕΙ…

 

Επειδή την Τρίτη που μας πέρασε ο μήνας (Οκτώβριος) είχε εννιά, αλλά κανείς δεν έπαιζε διπλοπενιά στην Αθήνα, μιας και όλοι είχαν μαζευετί να «υποδεχτούν» τη Μέρκελ, καλό είναι να πάμε μερικές δεκαετίες παραπίσω, στο 1986, τότες που ο Αντρέας θεμέλιωνες το «σοσιαλισμό» και έκανε τις πρώτες τρύπες στον Τιτανικό πριν τον βουλιάξει οριστικά ο τιτάνας υιός του.  Δεν μας φταίει ούτε η Μέρκελ, ούτε οι απανταχού τοκογλύφοι. Οι τοκογλύφοι πάντα υπήρχαν και πάντα την ίδια δουλειά έκαναν. Για να μην ξεχνιόμαστε λοιπόν, αλλά και για να μην παραμυθιαζόμαστε για το ποιος φταίει, παραθέτουμε το κύριο άρθρο του τότε διευθυντή του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» κ.
Γιάννη Μαρίνου, στο τεύχος της 22ας Μαΐου 1986, υπό τον τίτλο:«Προτιμούμε να πνιγούμε χορεύοντας, όπως οι επιβάτες του Τιτανικού;».

Με αφορμή την έκθεση του τότε διοικητή της Τράπεζας της
Ελλάδος κ.Δημ.Χαλικιά, ο οποίος μέσω ύβρεων από τις «προοδευτικές»
δυνάμεις [σήμερα ο «προοδευτισσμός» απλώς έχει αλλάξει καφενείο και όνομα] έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για την ελληνική οικονομία, ο κ.Γ.Μαρίνος έγραφε:…

«Και ιδού πού φθάσαμε: Αντί να δουλεύουμε για να παράγουμε εισόδημα,
να τρώμε από τα έτοιμα και από τα δανεικά.Αντί να φτιάχνουμε νέα
εργοστάσια, να κλείνομε κι αυτά που υπάρχουν. Αντί να εκσυγχρονίζουμε
τις υφιστάμενες εγκαταστάσεις, να τις αφήνουμε βαθμιαία να καταντούν
παλιοσίδερα. Αντί να βελτιώνομε την παραγωγικότητά μας, να
επιβραβεύουμε με κάθε τρόπο την τεμπελιά και την λούφα. Αντί να
προωθούμε τις εξαγωγές μας με καλά και φθηνά προϊόντα, να υπονομεύομε
την ανταγωνιστικότητά τους με αποτέλεσμα να μην μπορεί πια να πουληθεί
η ελληνική παραγωγή ούτε μέσα στην ελληνική αγορά.

Αντί να ενθαρρύνομε το κέρδος, ώστε να περισσεύουν λεφτά για νέες
επενδύσεις και καλύτερες αμοιβές των εργαζομένων, το εμποδίζομε με
κάθε τρόπο, με αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό των προβληματικών
επιχειρήσεων και την απειλή των μαζικών απολύσεων, αφού οι
βιομηχανικές μας επιχειρήσεις δεν μπορούν πια να επιβιώσουν.

Αντί να στηρίζομε με κάθε τρόπο την εγχώρια παραγωγή, την καταδιώκομε
με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, διευκολύνοντας έτσι τις εισαγωγές
και την κυριαρχία των ξένων στην ελληνική αγορά.

Αντί οι εργατοϋπάλληλοι να υπερασπίζονται την εθνική παραγωγή με την
εργατικότητα και την συμπαράστασή τους προς τους ομοεθνείς εργοδότες
τους, πολλοί απ’ αυτούς υπονομεύουν με απεργίες, στάσεις εργασίας,
καταλήψεις, κοπάνες, νωθρότητα, τσαπατσουλιά και συνεχείς εκδηλώσεις
μίσους τις ντόπιες παραγωγικές μονάδες, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στα
ξένα προϊόντα και στη δική τους μιζέρια και ανεργία.

Αντί το δημόσιο να διαχειρίζεται με σύνεση και πόνο τα έσοδα από την
φορολογία, τα διασπαθίζει σε καταναλωτικές δαπάνες σε έργα βιτρίνας,
σε αθρόες προσλήψεις υποαπασχολούμενων, σε επιδοτήσεις, χαρισμούς
οφειλών, σε δανεικά και αγύριστα και σε διαιώνιση της αντιπαραγωγικής
δομής της δημόσιας διοικήσεως και της χρονοβόρας και δαπανηρότατης
γραφειοκρατίας.

Αντί να αναπτύσσομε την παραγωγή και να ενισχύομε την αυτοδυναμία της
οικονομίας μας, το’χουμε ρίξει στον δανεισμό από το εσωτερικό και
κυρίως από το εξωτερικό, με αποτέλεσμα να έχομε φθάσει στο τραγικό
σημείο να δανειζόμαστε πια κάθε χρόνο 2-3 δισεκατομμύρια δολλάρια από
τους ξένους για να εξοφλούμε προηγούμενα δανεικά.

Αντί να διευκολύνεται η εισαγωγή νέας τεχνολογίας και η ευελιξία των
επιχειρήσεων ώστε να αποφεύγουν τα οικονομικά αδιέξοδα και το μοιραίο
κλείσιμό τους, αντί να ενθαρρύνεται η υλική επιβράβευση των
προκομμένων και ευσυνείδητων, επιβάλλεται με κάθε τρόπο το αντίθετο.

»Αυτή είναι η πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας.

Και αυτοί που αντιδρούν στην απαιτούμενη θεραπευτική αγωγή, φαίνεται
ότι προτιμούν να

καταποντιστούμε όλοι, χορεύοντας και τραγουδώντας, όπως οι επιβάτες
του Τιτανικού.

Και αυτό σχεδόν σίγουρα θα συμβεί, αφού τα σωστικά μέσα ολοένα και
περιορίζονται.».

Δεν ήταν θέμα προφητείας αλλά απλής ανάγνωσης των αριθμών και στοιχειώδους πολιτικής σύνεσης. Όπου όμως περισσεύει ο λαϊκισμός, τα στοιχειώδη καταντούν πολυτέλεια…

Ο ΝΕΟΣ ΣΩΤΗΡ

.

Ω, παχύ μου στέαρ!

.

Ο ΝΕΟΣ ΣΩΤΗΡ

 

Ευτυχώς που το ΠΑΣΟΚ, ίσως ο μεγαλύτερος παραγωγός πολιτικής λυματολάσπης στη νεώτερη ιστορία μας, δεν έπαψε να βγάζει… «σωτήρες» και «δεξαμενές σκέψης». Με πιάνει θλίψη και σύγκρυο όσο σκέφτομαι τα «αγλαΪσματα» που ήταν υποψήφια για την αρχηγία του σοσιαληστρικού απο-κόμματος, μετά το παλλαϊκό ξεμπρόστιασμα του εβραιαμερικανικού κρετινόσαυρου. Το ότι βρέθηκαν… δύο ψήφοι υπέρ του ηπειρώτικου «ζωντανού» που κοιμόταν στα Συμβούλια των υπουργών της Ε.Ε. και δέκα υπέρ του υπνοβάτη κόλλοπος που «ξαγρυπνούσε» για την «προστασία» μας, χρήζει όχι πολιτικής ανάλυσης, αλλά… ψυχιατρικής τοιαύτης. Ψυχίατρο, αν όχι… μπόγια, χρειάζεται και το νέο «σοσιαλιστικό» πολιτικό σχήμα, ΚΑ.ΚΑ., του οποίου οι συνιδρυτές (πρώην υπουργοί) εντός της Βουλής υπερψήφιζαν το Μνημόνιο  και εκτός αυτής το… απέρριπταν. Την ίδια ανάλυση χρειάζεται, βεβαίως, και ολόκληρο το κόμμα που αποφασίζει τη διενέργεια εκλογών με… ένα υποψήφιο. Λεφτά για ξόδεμα… υπάρχουν, από τον δημόσιο κορβανά και από τις κρατικές τράπεζες, δανεικά και αγύριστα, φυσικά, κατά το εθιμικό δίκαιο των εθνοπατέρων της αρπαχτής. Εκτός και αν με το στήσιμο των καλπών αποσκοπούσε στην οιονεί «δημοσκόπηση» της κομματικής συσπείρωσης και στην απογραφή του κομματικού τριπτύχου των… «βαμμένων, βολεμένων και βλαμμένων»! Θα έλεγα και των μαζοχιστών, αλλά αυτούς, χάριν ευκολίας, τους εντάσσω στους… βεβλαμμένους.

 

Το κακό είναι ότι παρόλο που ο υποψήφιος για τον θώκο του προέδρου ήταν μόνο … ένας, δεν μπόρεσα να απαλλαγώ από την αγωνία μου, για τον απλό λόγο ότι τον… γνωρίζω, όπως τον γνωρίζουμε όλοι μας, και από την όψη και από το… κόψιμό του για εξουσία. Κυρίως, ξέρουμε τι καπνό φουμάρει εν τη εξουσία ευρισκόμενος. Από τον προκάτοχό του διαφέρει σε δύο πράγματα: Πρώτον ότι μιλάει… ελληνικά και δεύτερον ότι η κρανιακή του κοιλότης δεν είναι άδεια. Και στα δύο όμως προτερήματά του έχει κουσούρια… αδιόρθωτα. Το μεν «λέγειν» το έχει αναγάγει σε αδολεσχία, την δε φαιά ουσία του δεν την είδαμε πουθενά και σε κανένα σημείο της πολιτικής σταδιοδρομίας του να ωφελεί τον τόπο. Μόλις πέρυσι είχε θεωρηθεί, από τον διεθνή οικονομικό τύπο, σαν ο χειρότερος υπουργός οικονομικών της Ευροζώνης. Θα προσθέταμε και… της Ελλάδας, διαχρονικώς! Σε ότι αφορά τα έργα και τις ημέρες του στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, κατά την πρώϊμη «εκσυγχρονιστική» περίοδο, μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο (ανοιχτή επιστολή) του δημοσιογράφου Κ. Βαξεβάνη, όπως δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιό του «koutipandoras.gr», για να δείτε πως οι κούφοι της εξουσίας φτιάχνουν τα… κουφώματα των νόμων. Ο Αδαμάντιος Πεπελάσης λέει: «…αλίμονο στη χώρα που διοικείται από Βενιζέλους, από ανθρώπους που είναι ασυγκράτητοι και διψούν για επιβεβαίωση και αξιώματα. Πρώτα απ’ όλα δεν καταλαβαίνει πολλά από τα πράγματα που γίνονται σήμερα στον διεθνή οικονομικό χώρο και είναι υπουργός οικονομικών. Στις Βρυξέλλες δεν φαίνεται να περνάει τις εξετάσεις. Θα μου πεις είναι καλύτερος από τον Λοβέρδο και τον Χρυσοχόΐδη. Φαντάσου πού έχει φτάσει το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού.». Και μη χειρότερα!

.

.

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΝΙΚΟΥ ΠΑΠΠΑ, ΝΑΥΑΡΧΟΥ ε.α.

.

.

Ναύαρχος Νίκος Παππάς, Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΝ

Επτανήσου 44, Κυψέλη 11361, Τηλ: 2108213810

Αθήνα, 16 Φεβρουαρίου 2012

 

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

 

Προς:  Τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας

Τους Προέδρους των Ελληνικών πολιτικών κομμάτων

Τους 300 βουλευτές

.

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Κυβέρνησης,

Αξιότιμοι κύριοι Πρόεδροι των Κομμάτων,

Αξιότιμοι αντιπρόσωποι του ελληνικού λαού

 

Στον θαλασσινό πολιτισμό που βίωσα σε όλη τη διάρκεια των 82 μου χρόνων, το πρώτο αξίωμα που ενστερνιστήκαμε ήταν αυτό του «ουδέν μορφώνει όσο το παράδειγμα». Και το υπηρετήσαμε με ήθος και ανιδιοτέλεια στα οποία μας γαλούχησαν άξιοι γονείς και ακαδημαϊκοί και επαγγελματικοί δάσκαλοι.

Η σημερινή κρίση της πατρίδας μας, πέρα από οικονομική, χαρακτηρίζεται και από την κοινωνική αποσύνθεση, κατάσταση που οδηγεί, αν και σφόδρα απεύχομαι, σε τραγικά αδιέξοδα και εθνική καταστροφή.

Κύριος παράγοντας στην επικίνδυνη αυτή φάση του ελληνισμού είναι και η διαχείριση της ηγεσίας σε όλα τα επίπεδα. Η κοινωνία μας έχει ανάγκη ηγετών- ινδαλμάτων, που να δείχνουν στην πράξη ότι συμμερίζονται και συμμετέχουν έμπρακτα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο λαός του οποίου ηγούνται.

Η ασυλία και η ατιμωρησία των ηγητόρων που ενήργησαν ιδιοτελώς, η διατήρηση προνομίων, απολαβών και προκλητικών περιουσιών, εξοργίζουν τους πολίτες, που βλέπουν τις δικές τους περιουσίες να εξαϋλώνονται και υποσκάπτουν την εμπιστοσύνη προς τους ηγέτες, οδηγώντας τους μαζικά, ιδίως τους νέους χωρίς μέλλον, προς την αναρχία και την αυτοδικία.

Είναι καιρός να ενστερνιστείτε κι εσείς το «ουδέν μορφώνει όσο το παράδειγμα». Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με την παραίτησή του από την Προεδρική αποζημίωση ας είναι φωτεινό παράδειγμα για όλους σας. Πάρτε σκληρά μέτρα και για εσάς. Εφαρμόστε άμεσα τη δυνατότητα που σας δίνει το Σύνταγμα ώστε η επόμενη Βουλή να έχει 200 μόνο Βουλευτές. Μειώστε τις υπουργικές και βουλευτικές αποζημιώσεις σας στον μέσο όρο μισθοδοσίας του Δημοσίου. Καταργείστε τις βουλευτικές συντάξεις και θεωρείστε τον βουλευτικό χρόνο αντίστοιχο του επαγγέλματος ενός εκάστου Βουλευτή με τις ανάλογες κρατήσεις για την επαγγελματική και μόνο σύνταξή του. Περιορίστε τους υπουργούς σε 15. Είναι τραγικός εμπαιγμός να κόβετε τις συντάξεις των πολιτών και να διατηρείτε 4 Υπουργούς Εθνικής Άμυνας! Περιορίστε τις στρατιές των αυλικών, συμβούλων και φυλάκων σας. Καταργείστε επιτέλους τους Γενικούς Γραμματείς, Διευθυντές και Διοικητές που διορίζονται στις θέσεις αυτές με μόνο κριτήριο την αποτυχία τους να εκλεγούν βουλευτές και διορίστε Μόνιμους Γενικούς Γραμματείς με αξιοκρατικά κριτήρια και ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη.

Μόνο από αυτά τα μέτρα θα εξοικονομούσατε περισσότερα από τα 300 εκατομμύρια που ψάχνετε ευτελίζοντάς μας στην παγκόσμια κοινότητα.

Τιμωρείστε επιτέλους τους ανάμεσά σας ευρισκόμενους ιδιοτελείς εκμεταλλευτές του δημόσιου χρήματος.

Μόνον έτσι έχετε ελπίδα να καταστείτε ηγήτορες που θα εμπνέουν τον θαυμασμό και την αγάπη, κυρίως δε την εμπιστοσύνη των πολιτών που σας ακολουθούν.

Αγάθων έφη: « Ο άρχων τριών δει μέμνησθαι: Πρώτον, ότι ανθρώπων άρχει, Δεύτερον ότι κατά Νόμον άρχει, και Τρίτον, ότι ουκ αεί άρχει.»

 

Ναύαρχος Νίκος Παππάς Π.Ν.

Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΝ

 

 

ΥΠΕΡ ΒΩΜΩΝ ΚΑΙ ΘΥΛΑΚΙΩΝ

.

Μια... φαντασίωση!

.

ΥΠΕΡ ΒΩΜΩΝ ΚΑΙ ΘΥΛΑΚΙΩΝ

.

Δεν μπορώ να διαφωνήσω με την απόψη του Αριστοτέλη ότι… «ο άνθρωπος είναι φύσει πολιτικό ζώο», όταν κοιτάζοντας στα έδρανα της Βουλής αδυνατώ να διακρίνω τίποτε άλλο εκτός από… ζώα, με τη… φιλοσοφική εννοια! Μάλιστα, μέσα από τη διαδικασία της πολιτικής επιλογής, καταλήξαμε στην εκτροφή και διατήρηση της μυσαρότερης ράτσας εξ αυτών, της ράτσας των κνωδάλων. Και ενώ αρχικά τα εκτρέφαμε για να μας φυλάνε από τους λύκους, αυτά τακιμιάζοντας και ζευγαρώνοντας μαζί τους, έκαναν το υποστατικό φωλιά τους και κατασπάραξαν τα πάντα.

.
Δεν θα μιλήσω για το βδελυρό βλιτοκνώδαλο που σκόπιμα μας πέταξε στον Καιάδα του ΔΝΤ για να μας… «σώσει». Ούτε για το λιπαρό χοντροκνώδαλο που ανακάλυψε, περί τα μέσα του 2009, την ανάγκη περιστολής των κρατικών δαπανών, όταν επί πέντε χρόνια διασπάθιζε το δημόσιο (δανεικό!) χρήμα με τους «κουμπάρους», τους «νονούς», τους καλόγερους και τα γαλάζια παιδιά. Ούτε για το σπιλοφόρο ζουμποκνώδαλο που μας έβαλε απροετοίμαστους στην ευρρωζώνη, υπέθαλψε την ασυδοσία των εργολάβων και αφαίμαξε τον κοσμάκη με το χρηματιστήριο. Ούτε για το σ’χωρεμένο (από μένα όχι!) φιλοτομαροκνώδαλο (γεννήτορα του βλιτοκνώδαλου) που εγκαθίθρυσε την μεταπολιτευτική διαφθορά και ξεχαρβάλωσε τα πάντα χαράζοντας την πορεία προς το πουθενά. Ούτε για το καλαματιανό κουτσαβακοκνώδαλο που μετά από 35 χρόνια στη λυματολάσπη της πολιτικής εμφανίζεται σαν εκ παρθενοραφής άμωμος. Ούτε για τα εκτός τόπου και χρόνου ζερβοκνώδαλα που, βολεμένα στη «θαλπωρή» και στις αβάντες του συστήματος, δεν κατάφεραν ποτέ να ξεφύγουν από τις αγκυλώσεις τους ικανοποιούμενα με την ευκαιριακή αύξηση της πελατείας τους και των ψιχίων της κορβανόπιτας. Ούτε για το μπριγιαντινούχοο κωλοτουμποκνώδαλο που, ανάλογα με τα γκάλοπ, παλινδρομεί μεταξύ Χίτλερ και Στάλιν. Ούτε για τους κωλογλείφτες, αφισοκολλητές, σφουγγοκωλάριους, λακέδες και γυμνοσάλιαγκες των κομματικών στάβλων και των πολιτικών αυλογύρων, που αποτέλεσαν τη λάσπη και τα τούβλα για τη  δόμηση της αναξιοκρατίας, της διαφθοράς και της ρεμούλας.

.
Θα μιλήσω για τα μπαζοκνώδαλα, δηλ. όλα εκείνα τα «πολιτικά ζωντανά» που περιστοιχίζουν τα αρχηγοκνώδαλα και τα οποία, κατά την εποχή της ψευδεπίγραφης «ευμάρειας», είτε χειροκροτούσαν είτε λούφαζαν, αλλά ποτέ δεν διεφώνησαν ευθαρσώς για τα πολιτικά εγκλήματα που γίνονταν σε βάρος της χώρας, κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθηση, επί τριάντα και πλέον χρόνια. Ήταν όλοι τους συμμέτοχοι, ενεργητικά ή παθητικά, και συνεπώς συνένοχοι. Όσο κρατούσαν οι χοροί και όσο κρατούσαν ένα θώκο, μούγκα˙ όταν τον έχαναν, έβγαιναν σαν τις κυράτσες και, τάχα, ξεσπάθωναν! Μετά… φειδούς (βεβαίως, βεβαίως), ώστε να μην κόψουν και τις γέφυρες για το ενδεχόμενο μελλοντικής επανόδου.
Κατά το διάστημα που μεσολάβησε από τον Σεπτέμβριο του 2009 έως και σήμερα, η συμπεριφορά των μπαζοκνωδάλων, συνεπής προς το άθλιον της υπόστασής τους, ποικίλθηκε και με το στοιχείο του τραγελαφικού. Οι χειροκροτητές και υπουργοί του αμερικάνικου βλακοκνώδαλου (για να μην μπερδεύεστε, συμπίπτει με το βλιτοκνώδαλο) μόλις είδαν τη λαϊκή οργή να φουντώνει και τα πράσινα ποσοστά των δημοσκοπήσεων να πατώνουν, θυμήθηκαν το λεγόμενο «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ» – μια φαντασίωση από το παρελθόν – και άρχισαν να ξιφουλκούν υπέρ πτωχών και αδυνάτων. Έτσι, ξαφνικά, πλημμυρίσαμε από «επαναστάτες» του… πράσινου βάλτου. Επαναστάτρια η αδιάβαστη πρώην μνημονιακή υπουργός Αρσένοβα, επαναστάτης και ο πρώην μνημονιακός υπουργός Δικαιοσύνης, ο λαλίστατος Χαρούλης, επαναστάτρια και η γλαρομάτα Βάσω του… βαθέος ΠΑΣΟΚ, κ.λπ. κ.λπ.. Λες και δεν ήταν όλοι αυτοί που κυβέρνησαν (τρόπος του λέγειν) επί δεκαετίες και κατέστρεψαν τούτη χώρα! Ακόμα, βγήκε στο κλαρί κι εκείνο το «σοσιαλιστικό σούργελο», η συνταξιούχος της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ (2.500 € στα 45 για ένα φεγγάρι υπηρεσία) που αφού γκαστρώθηκε (διαπλάτοις ποσί) από τον «καπιταλιστή» έμπορο και αφού τον έγδαρε μεταξύ γάμου και διαζυγίου (διότι διεπίστωσε… ιδεολογική αποπλάνηση), στο τέλος, με την ασυνέπειά της ως προς τις εκ νόμου υποχρεώσεις της, έβαλε τον ελληνικό λαό (λόγω βουλευτικής ασυλίας) να πληρώσει τα γ@μισι@τικα (±30.000 €) που επεδίκασε υπέρ του πρώην συζύγου της το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Δηλ. όχι μόνο γ@μØύμε και δέρνουμε, αλλά και όταν γ@μιØμαστε, πάλι δέρνουμε και πληρώνουν οι άλλοι τα… γ@μισι@τικα. Δεν συνηθίζω να καταφεύγω σε χυδαιότητες, ιδίως στο γραπτό λόγο, αλλά έρχονται στιγμές που η καλλιέπεια οφείλει να πηγαίνει περίπατο.

Το άκρον άωτον της υποκρισίας, σε όλο το φάσμα του κυβερνητικού συνασπισμού, παρατηρήθηκε στις 5/02/2012, ημέρα Κυριακή, όπου ενώ οι τρεις «καμπαλέρος» είχαν συμφωνήσει σε όλα, μεταξύ τους και με την τρόικα, είχαν κολλήσει στο εάν τα 300.000.000 €, που τους έλλειπαν από τα τεφτέρια, θα τα έκοβαν από τις επικουρικές ή από τις κύριες συντάξεις. Ενώ είχαν άπαντες κατεβάσει τα βρακιά τους και είχαν «στηθεί» σέ όλα τα υπόλοιπα άρθρα του μνημονίου, ξαφνικά, χάριν του… λαού (και… της ψήφου του) τους έπιασε ο πόνος για τον συνταξιούχο που αδιαντρόπως είχαν ρημάξει στα δύο προηγούμενα μνημόνια. Και βέβαια, μπροστά στον απίθανο χορό των δισεκατομμυρίων που φαγώθηκαν, υπεξαιρέθηκαν, φυγαδεύτηκαν και κατασπαταλήθηκαν, το ποσό των 300 εκατ. που «λείπει» – για να κλείσει (δήθεν) ο κρατήρας του ελλείματος – φαντάζει ευτελές. Και γίνεται ακόμα ευτελέστερο αν σκεφτεί κανείς πως μόλις πέρυσι το «ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ» πήρε επιχορήγηση 90 εκατ. για τα χρέη του σε Τράπεζες, ενώ κάθε χρόνο τσεπώνει από 20 εκατ. €, για ν’ ακούνε σε προσιτές τιμές τον… Πουτσίνι οι κυράτσες του Κολωνακίου. Οι ξενοδοχειακές επιχειρήσεις των πεθερικών εν ενεργεία Υπουργού χρωστούν στο Δημόσιο περί τα 500 εκατ. €, όσα περίπου και ο ανεκδιήγητος ιδρυτής του Αυριανισμού! Τα κόμματα στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας (2000 -2011) τσέπωσαν αθροιστικά 655 εκατ. €, αφού για κάθε ψηφοφόρο παίρνουν 10 € κρατική χρηματοδότηση! Είδατε πόσο γαλαντόμοι είναι προς τους εαυτούς τους οι εκλεγμένοι ρεμπεσκέδες μας, και μάλιστα με δανεικά που φορτώνουν στην καμπούρα μας, τη στιγμή που , οι Γερμανοί ψηφοφόροι επιδοτούν τα κόμματά τους μόλις με 0,75 € για κάθε ψήφο! Και για να μην παραλείψουμε το λεγόμενο κερασάκι της τούρτας, σημειώνουμε, απλώς, πως τα δύο (τέως) μεγάλα κόμματα οφείλουν στις Τράπεζες (τους) 280 – 290 εκατ. €, συνολικά, έναντι μελλοντικών επιχορηγήσεων! Πώς, λοιπόν, να μην μας λοιδορούν και να μην μας εξευτελίζουν παντοιοτρόπως οι απόγονοι του Αδόλφου; Γνωρίζετε ότι… ο κορδέλας κόπτων και πανηγυρικούς εκφωνών Έλλην Πρόεδρος – πλαγγόνα λαμβάνει ετησίως περισσότερα χρήματα από τον πρόεδρο των ΗΠΑ; Θα μου πείτε… καλά ρε αδερφέ και σένα τί σε κόφτει! Από δανεικά είναι! Γιατί να μην κάνει κι αυτός ο φουκαράς ένα κομπόδεμα για τα… γεράματά του!

,
Είδατε πουθενά κανένα κοινοβουλευτικό καθοίκιον να ζητήσει περικοπές στην επιδότηση των κομμάτων; Στη μείωση των βουλευτών; Στον περιορισμό των απολαβών και των προνομίων τους; Στην ελαχιστοποίηση των δαπανών της Βουλής και σε άλλο τι που να μην θίγει τις ευπαθείς ομάδες του λαού, αλλά το αποδεδειγμένα άχρηστο και ακριβοπληρωμένο τομάρι τους; Δυο τρεις που αποτόλμησαν να πουν κάτι τέτοιο, λοιδορήθηκαν ακόμα και από τον χώρο τους, ενώ η «αριστερά», ούσα ανέκαθεν υπεράνω χρημάτων, σε θέματα τοιαύτης φύσεως τηρεί σιγήν ιχθύος. Αγαθόν γαρ το βολεύεσθαι!

.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Στο τέλος θα πληρώσουν πάλι αυτοί που πλήρωσαν εχθές, και προχθές, και παραπροχθές, και προπαραπροχθές, και… πάντα. Τα υπόλοιπα είναι για να κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους…

.

.

Σ.ΚΑΡΓΑΚΟΥ: ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ

.

Όταν περνούν οι Γερμανοί...

.

(ΑΝΑΔΗΜΟΣΊΕΥΣΗ ΑΡΘΡΟΥ)

  ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ

Του Σαράντου Καργάκου ,  Ιστορικού – Συγγραφέως

.

Μέρος πρώτο

Απέφευγα για λόγους προσωπικής ευαισθησίας (έχουμε κι εμείς βέβαια τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα μας!) ν’ αναφερθώ στο περιβόητο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Ήμουν εξήμισυ ετών όταν ανήμερα σχεδόν του Αγίου Νικολάου του 1943 οι Γερμανοί πηγαίνανε για σκοτωμό τ’ αδέρφια του πατέρα μου. Η μάνα μου λέει πως με κρατούσε από το χέρι. Πέρασε το αυτοκίνητο με τους μελλοθάνατους από μπροστά μας, ο μικρός θείος μου που ήταν δεν ήταν 30 ετών, σήκωσε το χέρι και μας χαιρέτισε μ’ ένα πικρό χαμόγελο.
  Και μετά το αυτοκίνητο χάθηκε σε κάποια στροφή. Τότε για πρώτη φορά άκουσα κι έμαθα τη λέξη εκτέλεση. Κι η λέξη έμεινε άσβηστη στη συνείδησή μου, γιατί έκτοτε είχαμε κι άλλες, κι άλλες πολλές ακόμη εκτελέσεις. Έφευγαν από κοντά μας αγαπημένα πρόσωπα κι ο κόσμος έλεγε: «Τα πήγαν για εκτέλεση»!
Κάποτε τα δεινά έληξαν και στον τόπο εγκαθιδρύθηκε μια κουτσή και στραβή τάξη. Η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες ώρες αφόρητης φτώχειας. Η Κατοχή μάς είχε εξουθενώσει. Κάποιοι δικηγόροι ξεκίνησαν έναν αγώνα για αποζημιώσεις. Μάζευαν υπογραφές από συγγενείς θυμάτων. Υπόσχονταν -αν θυμάμαι καλά- δύο χιλιάδες το «κεφάλι». Πήγαν και στον πατέρα μου να υπογράψει, μα ο φτωχούλης αρνήθηκε με βδελυγμία. «Δεν κοστολογούνται τα κεφάλια των αδελφών μου», είπε. Κι ένιωσε πως ανταπέδιδε με τη φράση αυτή την καλύτερη τιμωρία στην επηρμένη μεταπολεμική Γερμανία, τη Γερμανία του οικονομικού θαύματος, που στηρίχθηκε στην ξένη εργασία και στην αφειδώς παρεχόμενη αμερικανική βοήθεια.
 Αν σ’ όλη αυτή τη μακρά διαδικασία με πληγώνει κάτι, είναι όχι αυτή καθαυτή η εκτέλεση, αλλά η «νομιμότητα» αυτής της εκτέλεσης. Οι γερμανικές αρχές είχαν διακηρύξει πως για κάθε σκοτωμένο Γερμανό θα εκτελούνταν 40 άμαχοι Έλληνες. Ας το σκεφθούμε αυτό: 40 Έλληνες έναντι ενός Γερμανού! Έτσι μας κοστολόγισαν κι έτσι μας κοστολογούν. Ένας Έλληνας είναι υποπολλαπλάσιο του Γερμανού. Αυτό εκφράζει όχι απλώς τη ναζιστική θηριωδία αλλά τη γενικώτερη ευρωπαϊκή νοοτροπία. Γιατί, όπως πολύ σοφά έλεγε ο Ντισραέλι, «μπορεί μια αποικία ν’  απέκτησε ανεξαρτησία, αλλά δεν παύει γι’  αυτό το λόγο να είναι αποικία».
  Αν σήμερα οι Γερμανοί δυστροπούν να πληρώσουν την επιδικασθείσα από τα Δικαστήρια αποζημίωση στους μαρτυρικούς κατοίκους του Διστόμου (και όχι μόνον του Διστόμου), δεν το κάνουν μόνο από τσιγκουνιά, το κάνουν για να μας ταπεινώσουν ακόμη μια φορά. αρνούνται υπόσταση στα δικαστήριά μας. Ουσιαστικά δεν αναγνωρίζουν σε μας υπόσταση κράτους. Παραπέμπουν το ζήτημα στον Υπουργό. Αυτός είναι ένας περιδεής εκπρόσωπος της Νέας Τάξης που δεν λογοδοτεί στον ελληνικό λαό αλλά στα Διευθυντήρια των Νέων Καιρών.

.
    Αυτό που όμως με θλίβει δεν είναι η ψυχική κακομοιριά των κυβερνώντων, είναι το ηθικό κατάντημα κάποιων δημοσιογράφων. Άκουγα ένα μεσημέρι κάποιον ραδιοσχολιαστή που με άκρως περιφρονητική φωνή στιγμάτιζε τη συμπεριφορά των Διστομιτών, επειδή κατέφυγαν στα ασφαλιστικά μέτρα κατά των Γερμανών. Κι έλεγε: «Πού φθάσαμε…»! Έπρεπε να είχε ζήσει τη γερμανική φρίκη της Κατοχής, για να είχε δει το πού φθάνε το κτήνος όταν κυριεύει την ανθρώπινη ψυχή. Τι έκαναν οι κάτοικοι του Διστόμου από το να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη; Μήπως έπρεπε κι αυτοί – κι όχι μόνο αυτοί- να συμπεριφερθούν γερμανικά, δηλαδή να πιάσουν καμμιά πεντακοσαριά Γερμανούς τουρίστες και να τους κρατήσουν ομήρους ή να τους εκτελέσουν; Στα αντίποινα των Γερμανών εμείς δεν απαντήσαμε με αντίποινα. Οι Γερμανοί τιμωρήθηκαν ελάχιστα γι’  αυτά που διέπραξαν στον τόπο μας. Κάλυψαν ένα ελάχιστο μέρος των αποζημιώσεων που όφειλαν. Συνέχισαν τη ναζιστική πολιτική, όχι βέβαια στη γραμμή του Χίτλερ (δεν είναι ακόμη καιρός) αλλά στη γραμμή του Γκαίμπελς. Παραπλάνηση και εξαπάτηση. Και μετά αποθράσυνση. Θα ‘ρθει στιγμή που θα μας ζητήσουν αποζημίωση για τις σφαίρες που ξόδεψαν για να μας… σκοτώσουν.

.

Μέρος Δεύτερο

Το κείμενο που προηγήθηκε είχε γραφτεί προ πολλών ετών για να δημοσιευθεί στην εφημερίδα όπου αρθρογραφούσα επαγγελματικώς. Δεν δημοσιεύθηκε· και σε λίγες ημέρες «εκτελέστηκα» καιδημοσιογραφικώς. Μου τράβηξαν το χαλί επιτηδείως κάτω από τα πόδια μου. Τώρα που ήλθαν οι δύσκολοι καιροί και η Γερμανία μάς φόρεσε καπίστρι, πολλοί σταθμοί και πάμπολλα έντυπα μού ζητούν να μιλήσω και να γράψω για τις περιβόητες αποζημιώσεις. Μου ζητήθηκε να μιλήσω και για τις εκτελέσεις. Κι αντιμετώπισα τις λοιδορίες δύο «καναλοκύνων». Αναφερόμουν στην εκτέλεση των συγγενών μου και στην υπέροχη στάση της γιαγιάς μου. Ήμουν μπροστά, όταν ο πατέρας τής ανακοίνωσε την εκτέλεση των δύο παιδιών της, των δύο αδελφών του. Η γιαγιά -βαθιά χριστιανική ψυχή- κατέβασε το μαύρο τσεμπέρι ως τα μάτια και πριν τυλίξει με αυτό το στόμα για να μη βγει κραυγή οδύνης, κατόρθωσε να μουρμουρίσει:
– Ο θεός να τους συγχωρέσει για το κακό που μου έκαναν!…
Κι έπειτα κλείστηκε στη βαθιά σιωπή της. Που και που ένα σιγαλό – σαν αγεράκι απαλό-  μοιρολόι.
  Πέρασαν κάποια χρόνια. Ήμουν στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου, την λεγόμενη τότε «Ογδόη». Ο πατέρας έφθασε ένα μεσημέρι ράκος στο σπίτι. Τον είχε επισκεφθεί στο κατάστημα του «Δραγώνα» (Αιόλου 89) ο άνθρωπος που είχε βάλει στη λίστα των μελλοθάνατων τα αδέρφια του. ήταν ετοιμοθάνατος· τον «κουράριζε» στον Άγιο Σάββα, εξάδελφός μου ογκολόγος. Του έμεναν λίγες ημέρες ζωής. Ζήτησε από τον εξάδελφό μου την άδεια να βγει για λίγες ώρες· έπρεπε κάποιον να δει. Και πήγε να βρει τον πατέρα μου. Δεν μπορούσε να ανέβει στον ημιώροφο. Τον ζήτησε και κατέβηκε ο πατέρας. Σαν τον είδε πάνιασε.
   – Ήλθα να πάρω τη συγγνώμη σου, του είπε ο άλλος. Σε λίγες μέρες πεθαίνω…
     Ο πατέρας, βαθιά συγκλονισμένος, μόλις κατόρθωσε να ψελλίσει μία φράση:
   – Να ‘σαι συγχωρεμένος…
    Ανέβηκε γρήγορα τις σκάλες και κλείστηκε στο γραφειάκι που ήταν το λογιστήριο. Δεν ήθελε να τον δει κανείς με δάκρυα στα μάτια. Ήταν ένας μικρόσωμος άνθρωπος με υψηλή περηφάνεια. Μας τα είπε στο σπίτι με αναφιλητά. Ήταν η πρώτη φορά που μάλωσα με τον πατέρα μου. Με τη σκληρότητα της νεανικής ηλικίας πίστευα πως η συγγνώμη σ’  έναν εγκληματία συνιστά αδικία. Σήμερα το ίδιο θα έπραττα κι εγώ, Αυτό δεν σημαίνει πως έκοψα να είμαι Μανιάτης. Αλλά η πείρα μιας μακράς ζωής με εδίδαξε ότι η καλύτερη εκδίκηση είναι η συγγνώμη. Γι’  αυτό συγχωρώ και τον δημοσιογράφο – κάποτε φίλο-  και τα παρασαρκώματα που τον περιστοιχίζουν, που, χωρίς να φορούν την στολή της «Βέρμαχτ», συνεχίζουν με άλλα μέσα το έργο τους.
     Συγχωρώ ακόμη και τους Γερμανούς δημοσιογράφους, τραπεζίτες και πολιτικούς για όσα μας κάνουν.Κι όχι απλώς τους συγχωρώ, αλλά τους ευγνωμονώ. Από τη δική τους αγνώμονα στάση, θα ξεπηδήσει η δική μας ανάταση, η νέα εθνική μας επανάσταση. Όχι κατά των Γερμανών αλλά κατά των υπολειμμάτων του δωσιλογισμού που «κοπροκρατούν» (το ρήμα του Ελύτη) πολιτικά και οικονομικά τη δόλια πατρίδα μας.

.

Υ.Γ. Το πρωτότυπο κείμενο είναι δημοσιευμένο σε πολυτονικό
Πηγή: Αθηναϊκό Ημερολόγιο 2012, Εκδόσεις Φιλιππότη

 .

 

ΑΣΤΟΧΙΕΣ ΑΣΤΟΧΑΣΤΩΝ

ΑΣΤΟΧΙΕΣ ΑΣΤΟΧΑΣΤΩΝ

Κάθε τρίμηνο που μας επισκέπτεται η Τρόϊκα για έλεγχο των “εκτελεσθέντων”, δεν χρειάζεται να είσαι μέντιουμ για να προβλέψεις το πόρισμα του έργου της: αστοχία! Σιγά τα λάχανα! Λες και χρειαζόμαστε… διεθνή τεχνογνωσία και αλλοδαπούς, ξενέρωτους, καλοπληρωμένους μπάστακογιάπηδες για να μάθουμε κάθε φορά αυτό που ξέρουμε εδώ και σαράντα χρόνια,  δηλ. την αναποτελεσματικότητα της διοίκησης και της εκάστοτε προϊσταμένης πολιτικής ηγεσίας της, αυτής που δίνει και τον χρωματικό τόνο της ανικανότητας και της διαφθοράς. Ωσαύτως, δεν απαιτείται ιδιαίτερη φαντασία ή οικονομική κατάρτιση για να προϊδεαστεί κανείς περί της νέας «δέσμης μέτρων» που πρόκειται να επιπέσει επί των κεφαλών μας: περικοπές και αφαίμαξη! Εννοείται από τα εισοδήματα του γνωστού σάκου του μποξ, των μισθωτών και των συνταξιούχων. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η ακολουθούμενη πολιτική είναι πανθομολογουμένως ηλίθια και άστοχη, αφού τα πράγματα ολοένα και χειροτερεύουν, δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να περιμένει κανείς βελτίωση από μία κυβέρνηση που στα περισσότερα πόστα της έχει τους ίδιους ανακυκλωμένους σκιτζήδες που βούλιαξαν τον… Τιτανικό αύτανδρο. Απλώς άλλαξαν τον καπετάνιο και άφησαν τον προηγούμενο να κάνει τον αρχηγό κόμματος και να παίζει την  ”διεθνή προσωπικότητα” ταξιδεύοντας δαπάναις της ψωροκωσταινείου καλτοδέτας. Επίσης, καλό είναι να θυμόμαστε ότι και ο νέος καπετάνιος δεν βγήκε από παρθενογένεση και πως έχει και αυτός τη φωλιά του αρκούντως λερωμένη, λόγω της μακροχρόνιας θητείας του τόσο στο πόστο του διοιηκητή της Τ.τ.Ε., όσο και σ’ εκείνο του συμβούλου του ΓΑΠ.. Και μέσα όλη αυτή τη μαυρίλα να έχουμε κι από πάνω καμιά χιλιοστή, νυν και πρώην, εθνοπατλερες να διεκδικούν ανερυθριάστως… αναδρομικά 300.000.000 € (!), περίπου, για τις “μεγάλες” υπηρεσίες που προσέφεραν στο… χαντάκωμα του Έθνους. Και μετά παραπονιέται εκείνος ο παρλαπίπας βορειοελλαδίτης πρώην υπουργός Δικαιοσύνης για το μή… δημακρατικόν της ρίψης γιαουρτιών στους αχαϊρευτους ρεμπεσκέδες του κοινοβουλίου. Συμφωνώ, γιατί  δημοκρατικό θα ήταν το στήσιμο στον τοίχο! Δυστυχέστατα, ο νομικός μας «πολιτισμός» έχει καταργηθεί αυτή η πανάρχαια και θεϊκή διαδικασία κάθαρσης για το έγκλημα της απύθμενης γαϊδουριάς.