ΟΤΑΝ Ο ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΜΠΑΖΕΙ…

 

Επειδή την Τρίτη που μας πέρασε ο μήνας (Οκτώβριος) είχε εννιά, αλλά κανείς δεν έπαιζε διπλοπενιά στην Αθήνα, μιας και όλοι είχαν μαζευετί να «υποδεχτούν» τη Μέρκελ, καλό είναι να πάμε μερικές δεκαετίες παραπίσω, στο 1986, τότες που ο Αντρέας θεμέλιωνες το «σοσιαλισμό» και έκανε τις πρώτες τρύπες στον Τιτανικό πριν τον βουλιάξει οριστικά ο τιτάνας υιός του.  Δεν μας φταίει ούτε η Μέρκελ, ούτε οι απανταχού τοκογλύφοι. Οι τοκογλύφοι πάντα υπήρχαν και πάντα την ίδια δουλειά έκαναν. Για να μην ξεχνιόμαστε λοιπόν, αλλά και για να μην παραμυθιαζόμαστε για το ποιος φταίει, παραθέτουμε το κύριο άρθρο του τότε διευθυντή του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» κ.
Γιάννη Μαρίνου, στο τεύχος της 22ας Μαΐου 1986, υπό τον τίτλο:«Προτιμούμε να πνιγούμε χορεύοντας, όπως οι επιβάτες του Τιτανικού;».

Με αφορμή την έκθεση του τότε διοικητή της Τράπεζας της
Ελλάδος κ.Δημ.Χαλικιά, ο οποίος μέσω ύβρεων από τις «προοδευτικές»
δυνάμεις [σήμερα ο «προοδευτισσμός» απλώς έχει αλλάξει καφενείο και όνομα] έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για την ελληνική οικονομία, ο κ.Γ.Μαρίνος έγραφε:…

«Και ιδού πού φθάσαμε: Αντί να δουλεύουμε για να παράγουμε εισόδημα,
να τρώμε από τα έτοιμα και από τα δανεικά.Αντί να φτιάχνουμε νέα
εργοστάσια, να κλείνομε κι αυτά που υπάρχουν. Αντί να εκσυγχρονίζουμε
τις υφιστάμενες εγκαταστάσεις, να τις αφήνουμε βαθμιαία να καταντούν
παλιοσίδερα. Αντί να βελτιώνομε την παραγωγικότητά μας, να
επιβραβεύουμε με κάθε τρόπο την τεμπελιά και την λούφα. Αντί να
προωθούμε τις εξαγωγές μας με καλά και φθηνά προϊόντα, να υπονομεύομε
την ανταγωνιστικότητά τους με αποτέλεσμα να μην μπορεί πια να πουληθεί
η ελληνική παραγωγή ούτε μέσα στην ελληνική αγορά.

Αντί να ενθαρρύνομε το κέρδος, ώστε να περισσεύουν λεφτά για νέες
επενδύσεις και καλύτερες αμοιβές των εργαζομένων, το εμποδίζομε με
κάθε τρόπο, με αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό των προβληματικών
επιχειρήσεων και την απειλή των μαζικών απολύσεων, αφού οι
βιομηχανικές μας επιχειρήσεις δεν μπορούν πια να επιβιώσουν.

Αντί να στηρίζομε με κάθε τρόπο την εγχώρια παραγωγή, την καταδιώκομε
με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, διευκολύνοντας έτσι τις εισαγωγές
και την κυριαρχία των ξένων στην ελληνική αγορά.

Αντί οι εργατοϋπάλληλοι να υπερασπίζονται την εθνική παραγωγή με την
εργατικότητα και την συμπαράστασή τους προς τους ομοεθνείς εργοδότες
τους, πολλοί απ’ αυτούς υπονομεύουν με απεργίες, στάσεις εργασίας,
καταλήψεις, κοπάνες, νωθρότητα, τσαπατσουλιά και συνεχείς εκδηλώσεις
μίσους τις ντόπιες παραγωγικές μονάδες, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στα
ξένα προϊόντα και στη δική τους μιζέρια και ανεργία.

Αντί το δημόσιο να διαχειρίζεται με σύνεση και πόνο τα έσοδα από την
φορολογία, τα διασπαθίζει σε καταναλωτικές δαπάνες σε έργα βιτρίνας,
σε αθρόες προσλήψεις υποαπασχολούμενων, σε επιδοτήσεις, χαρισμούς
οφειλών, σε δανεικά και αγύριστα και σε διαιώνιση της αντιπαραγωγικής
δομής της δημόσιας διοικήσεως και της χρονοβόρας και δαπανηρότατης
γραφειοκρατίας.

Αντί να αναπτύσσομε την παραγωγή και να ενισχύομε την αυτοδυναμία της
οικονομίας μας, το’χουμε ρίξει στον δανεισμό από το εσωτερικό και
κυρίως από το εξωτερικό, με αποτέλεσμα να έχομε φθάσει στο τραγικό
σημείο να δανειζόμαστε πια κάθε χρόνο 2-3 δισεκατομμύρια δολλάρια από
τους ξένους για να εξοφλούμε προηγούμενα δανεικά.

Αντί να διευκολύνεται η εισαγωγή νέας τεχνολογίας και η ευελιξία των
επιχειρήσεων ώστε να αποφεύγουν τα οικονομικά αδιέξοδα και το μοιραίο
κλείσιμό τους, αντί να ενθαρρύνεται η υλική επιβράβευση των
προκομμένων και ευσυνείδητων, επιβάλλεται με κάθε τρόπο το αντίθετο.

»Αυτή είναι η πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας.

Και αυτοί που αντιδρούν στην απαιτούμενη θεραπευτική αγωγή, φαίνεται
ότι προτιμούν να

καταποντιστούμε όλοι, χορεύοντας και τραγουδώντας, όπως οι επιβάτες
του Τιτανικού.

Και αυτό σχεδόν σίγουρα θα συμβεί, αφού τα σωστικά μέσα ολοένα και
περιορίζονται.».

Δεν ήταν θέμα προφητείας αλλά απλής ανάγνωσης των αριθμών και στοιχειώδους πολιτικής σύνεσης. Όπου όμως περισσεύει ο λαϊκισμός, τα στοιχειώδη καταντούν πολυτέλεια…